Hoorcollege 3: ADHD

ADHD heeft te maken met dysfunctionele breinfuncties. Volgens de samenleving is ADHD een hersenafwijking die gemakkelijk behandeld kan worden met behulp van medicatie. Echter, moet medicatie altijd gecombineerd worden met psychosociale methodes, zoals training voor ouders en management in de klas.

De DSM-5

In de DSM-5 zijn er een aantal wijzigingen doorgevoerd. Zo zijn er niet langer subtypes van ADHD en moeten symptomen zich uiten vóór de leeftijd van 12 jaar. Dit betekent niet dat ADHD alleen bij kinderen voorkomt, volwassenen moeten echter wel op zijn minst 5 symptomen hebben om een diagnose ADHD te krijgen. Sinds de komst van de DSM-5 hebben meer kinderen het ADHD-label gekregen en co-morbiditeit is nu bovendien mogelijk, wat voorheen in de DSM-IV niet het geval was.

Twee symptomen clusters

Binnen ADHD zijn er grofweg twee soorten clustersymptomen te onderscheiden: aandachtsproblemen en hyperactiviteit/impulsiviteit. Bij aandachtsproblemen kan het kind moeite hebben om de aandacht erbij te houden of luistert het niet naar bepaalde instructies. Een kind met aandachtsproblemen is vaak afgeleid door vreemde stimuli, heeft moeite om bepaalde taken te organiseren, raakt dingen kwijt of vergeet ze. Aandachtsproblemen zijn vooral problematisch voor het kind zelf, aangezien het intern plaatsvindt. Wanneer er juist sprake is van hyperactiviteit/impulsiviteit, is dit vooral storend voor de omgeving. Het kind friemelt met zijn handen en voeten, staat op ongepaste momenten op, rent rond, vind het moeilijk om te wachten op zijn beurt en onderbreekt mensen om die reden. Het kernprobleem is bij beide gevallen het inhiberen van acties.

Drie specificaties in DSM-5

In de DSM-5 zijn er drie verschillende specificaties opgenomen:

·       Onoplettend type

·       Hyperactieve/impulsieve type

·       Gecombineerde type

Bij het onoplettende type zijn de symptomen vrijwel niet storend voor anderen en hierbij kan men zich afvragen of dit werkelijk een vorm van ADHD is of dat het een ‘gewone’ concentratiestoornis is. De diagnose voor het onoplettende type vindt later plaats dan bij andere subtypen en is minder erfelijk. Het is gebleken dat medicatie niet of nauwelijks helpt tegen de aanwezige symptomen en een opvallend feit is dat meisjes vaker gediagnosticeerd worden met het onoplettende type. Over het algemeen leiden jongens vaker aan ADHD ( 3 : 1). Het hyperactieve/impulsieve type is hierboven al besproken en het gecombineerde type is het klassieke ADHD geval.

‘Diagnose’

Het moeilijke aan het diagnosticeren van ADHD is dat het eigenlijk geen werkelijke diagnose is. Het... Interested? Read the instructions below in order to read the full content of this page.