Het zijn de kleine dingen die het hem doen

Het was weer tijd voor een weekendje weg. Mijn laatste weekendje weg van deze reis. Dit keer zouden we met de groep vrijwilligers naar ' Nkoranza' gaan waar we de monkey sanctuary zouden bezoeken en ' Hand in hand', een community voor gehandicapten. Daarna zouden we nog naar de watervallen gaan van Kintampo.

Om 3.30u 's nachts werden we opgehaald om naar het busstation te gaan en natuurlijk hebben we daar weer zitten wachten, wachten en, hoe kan het ook anders, zitten wachten! Daar ben ik inmiddels wel aan gewend geraakt. Geen een bus die hier op tijd rijd, dus om 6.30 konden we dan eindelijk vertrekken, op naar Techiman.

Vanuit daar hebben we de bus gepakt naar ' Hand in hand' Ik wist niet goed wat ik daarvan moest verwachten, maar wat een mooi initiatief was dat. Een leefgemeenschap opgezet voor gehandicapten, die normaal gesproken verbannen of vermoord worden hier in Ghana. Zo mooi om te zien hoe gelukkig de kinderen daar waren en hoeveel activiteiten ze aangeboden werden.
De kinderen waren ook allemaal blij om ons te zien, de een was nog enthousiaster dan de ander. Er werd een hoop geknuffelt, gekwijlt en gelachten.
Er kwam op een gegeven moment een kindje naar me toe gekropen die in een keer op stond om me een dikke knuffel te geven. Hij kon alleen niet zo goed op zijn benen staan dus heb ik hem maar vastgehouden en zijn we samen ergens gaan zitten. Een ander kindje met het syndroom van down wilde graag samen dansen en weer een ander klom lekker bij je op schoot. Wat een bijzondere ervaring! Op zondagochtend werd er een dienst gehouden waarbij er veel getrommelt en gedanst werd, zo leuk om te zien!
Hand in hand is trouwens opgezet door een Nederlander die nu zelf ook in de community woont.

Na deze ervaring zijn we naar de monkey sanctuary gegaan. Een bos waar overal om je heen aapjes rond zwierden en renden. Zo leuk om te zien! Er was zelfs een begraafplaats voor de aapjes gemaakt, onvoorstelbaar toch?

's Middags kwamen we uit bij een hele menigte van mensen met veel muziek en dans waar we meteen bij betrokken werden. Het bleek te gaan om een begrafenis. In Nederland zou je worden weggekeken als je daar binnen komt lopen, maar hier werd je uitgenodigd om erbij te komen zitten.
Het ' wij' gevoel in Ghana vind ik wel heel bijzonder. Mensen leven gemoedelijk samen, zowel moslims als christenen en dat gaat gewoon super goed! Dat is in Nederland niet voor te stellen. Wij leven echt in een ' ik' cultuur. Zo was er van de week bijv. een kindje die zijn koekje met me wilde delen, terwijl hij zelf niet eens zoveel had.

De volgende dag zijn we met een busje naar de watervallen van Kintampo gegaan. We waren met z'n 9' en, maar moesten toch echt wachten tot het busje vol was, voordat we konden vertrekken. ' 1 more to Kintampo, Kintampo, 1 more!' Ook hier is het weer een kwestie van geduld.
Vanuit daar zijn we met een volgepropt busje teruggegaan naar Tamale. Lekker krap zitten, maar ook dan waardeer je weer dat je uberhaupt mee kunt.

's Avonds zijn we met de groep gaan uit eten, waar we 2uur (!!) hebben moeten wachten op onze burger. Ook dat is heel normaal hier in Ghana, haha. Toen we eindelijk klaar waren en de taxi naar huis namen, kwamen we ook nog eens vast te zitten in een modderplas. Welkom in Ghana ;) Moesten we een hele tijd wachten tot een andere taxi ons uit de modderplas zou trekken zodat we eindelijk naar huis konden. Fijn! Vond het eigenlijk wel sneu voor de taxichauffeur.

Ik heb geleerd hier in Ghana de kleine dingen te waarderen. Ik ben nu blij dat er uberhaupt water is om me mee te wassen, dat er uberhaupt een bus rijd en zelfs de regen waardeer ik hier! Wie had gedacht dat ik blij zou zijn met een regenbui? In Nederland word ik meteen sjagerijnig als het regent, maar hier ben ik blij dat het dan weer een beetje afkoelt.
Daarnaast ben je hier blij met de kleine dingen die in Nederland vanzelfsprekend zijn. Hopelijk kan ik deze gedachte ook thuis vasthouden.

Ik ga nu genieten van mijn laatste dagen in Tamale. Nog even verschillende projecten bezoeken en dan zit het er toch echt weer op. Terug naar mijn eigen leventje in Nederland...

Liefs,

Irene