Hola!
Kim en ik zijn weer terug van een avontuurlijk en mooi weekend in de Colca canyen. Ja, het is gelukt om een reisorganisatie te vinden die deze reizen ook maakt. In Cusco werd dit maar door 2 organisaties (die wij vonden) gedaan. 1 was ontzettend duur en de ander vertrouwde we niet. Dus besloten we super stoer maar gewoon een nachtbus naar Arequipa te boeken en daar te gaan kijken of we een reis konden boeken.
Vrijdag avond gingen we met de nachtbus van Cusco naar Arequipa toe. De bus reis duurt zo’n 10 uur. Maar daarom hadden we een iets duurdere en luxere bus uitgekozen zodat we iets meer been ruimte hadden en tv waarop om een of andere reden een gruwelijke film te zien was. Leuk voor mij, maar ik was dan ook wel een van de weinige denk ik.
’s Ochtends vroeg, rond half 7, kwamen we aan in Arequipa. Arequipa wordt ook wel 'De Witte Stad' genoemd, omdat veel gebouwen zijn gebouwd uit het zilverwitte tufgesteente, sillar genaamd, dat door de vulkaan Misti is uitgestoten. Arequipa ligt op 2325 meter hoogte, dus stukken lager dan Cusco. Omdat nog veel dingen dicht waren besloten we om maar lekker op het grote plein te gaat zitten en in de zon lekker wat te drinken en een plan te maken. We moesten dus een tour boeken en een hostel vinden voor de eerste nacht. Gelukkig was dit 2e geen probleem want direct kwamen er schattige kleine vrouwtjes op ons af of we in hun hospedaje wouden overnachten. Na wat gemopper omdat we niet eens rustig konden zitten toch maar één uitgekozen. We konden gelukkig ook direct onze spullen daar kwijt en wat luchtigere kleding aan doen want omdat Arequipa veel lager ligt, as het ook veel warmer. Om 9 uur was het al zo’n 22 graden.
We kwamen aan in een schattig buurtje dat afgesloten was door 2 poorten de ’s nachts dicht gingen. De buurt was daardoor erg rustig en stil. Met de witte huizen en de palmbomen om ons heen, hadden we direct een vakantie gevoel!
Een nog ouder mannetje deed de deur open en begreep direct dat zijn vrouw ons hier naar toe gewezen had. Naast hun huis was een ander kleiner huisje waar meerdere kamers waren. Ook had het een woon- en eetkamer. Het zag er allemaal goed verzorgt uit. Na wat te hebben gepraat met het schattige maar wel een beetje (letterlijk) kwijlende mannetje, gingen we opnieuw de stad in opzoek naar een toeristenbureau. Deze zijn er natuurlijk genoeg! We hadden dan ook redelijk snel onze keus gemaakt: we zouden om 4 uur worden opgehaald, met de bus zouden we dan 2 uur rijden. Hier zouden we dan in de buurt gaan ontbijten. Na het ontbijt zouden we verder rijden naar Cruz del conder. Hier zouden we de conders te zien krijgen. Daarna zouden we doorrijden naar een plaatsje hier dichtbij en hier zou ons trekking beginnen. We zouden de canyen in lopen. Dit zou 3 uur duren en was een leuke ontspannen wandeling. Na het lopen zouden we aankomen in een prachtig paradijs achtig plaatsje waar we zouden lunchen, avond eten en overnachten. Verder kon je ’s middags lekker zwemmen in de baden.
De volgende dag zouden we om 5 uur weer vertrekken om de berg weer op te lopen. Ook dit zou 3 uur duren. Eenmaal boven zouden we met een busje terug rijden en stoppen op verschillende plekken en bij verschillende dorpjes om ’s avonds weer terug te worden gebracht naar Arequipa. Hoe deze lieve man het bracht klonk het als een ontspannen trekking de canyen in.
Na het boeken van de tour liepen we wat door de stad en bekeken verschillende pleinen en gebouwen. Het viel ons direct op dat Arequipa veel moderner is dan Cusco met verschillende bioscopen, shopping centrums, winkel straten met duurdere winkels, ect. Cusco heeft dit allemaal niet. Het is veel antieker, kleurijker en traditioneler. We waren het dan ook over eens dat we Cusco leuker vonden.
Aan het eind van de middag hadden we bedacht lekker ergens een biertje e gaan doen en ons moed in te drinken voor de volgende dag. Om 9 uur lagen we dan ook beide te slapen..
De volgende ochtend waren we beide nog mar 15min op en er werd op het raam geklopt. De Peruaanse reisleider was 30 mijn te vroeg. Dit maak je echt maar zelden mee. Het was dan ook een onrustige ochtend. Eenmaal in de bus zaten we met 9 mensen die allemaal de zelfde trek gingen doen. Het leek een best gezellig club. De groep bestond uit 1 vrouw alleen, 3 stelletjes(40+) die alle 3 behoorlijk klef waren, en Kim en ik. Na 2 uur door het pikken donker rijden kwamen we aan op de plek waar we zouden ontbijten. Iedereen had dan ook behoorlijk honger. Jammer genoeg is in Peru het ontbijt niet d belangrijkste maaltijd, deze bestond dan ook maar uit 2 bolletjes, een kop thee en een glas juice. Na het ‘ontbijt’ reden we door naar ‘cruz de condor’. Dit is een groot kruis op een steen op een soort van klif. Daar bevind zich ook de Colca canyen. Door deze kloof vliegen condors. Het verschilt per dag en tijd hoeveel er vliegen en hoe hoog. In totaal hebben we er zo’n 9 á 10 gezien. Soms vlogen ze op een behoorlijk afstand maar soms ook echt maar 5 meter van je vandaan. Ontzettend gaaf om te zien! Heel indrukwekkend.
Na een tijd hier te hebben gekeken, gingen we door naar het dorpje waar we zouden beginnen aan onze trekking. Mijn maag begon al weer behoorlijk te knorren dus na snel een banaan naar binnen te hebben gewerkt, begonnen we. Iedereen van onze groep hadden trokken bij zich waarmee het makkelijker zou zijn om te klimmen. Het zou namelijk best pittig zijn. Dit was iedereen verteld, alleen onze lieve man waar we de tour hadden geboekt, was dit vergeten te melden. En inderdaad. Na 30 minuten wandelen kwamen we bij de kloof en zagen we dat dit behoorlijk steil was met een boel zand, grint en grote stenen. De weggetjes bleken ook maar 1 meter breed te zijn. De zon scheen al fel en het was zo’n 23 graden. Na een uur begonnen we onze benen en kuiten flink te voelen. Na 1,5 uur kreeg Kim erg vaan last van heet knie die ook behoorlijk opzwol en rood werd. Ik zelf was vooral heel bang om voor over te vallen omdat sommige stenen erg glad waren of weg rolden. Hierdoor ging ik verkeerd lopen waardoor mijn enkel meerdere keren dubbel klapte. De groep was onderhand al verder voor ons maar wij hadden besloten het rustig aan te doen. De reisleider was het hier niet echt mee ons. Ondanks dat hij zei dat we alle tijd hadden, we niet moesten haasten, zat hij behoorlijk te pushen dat we niet zo voorzichtig moesten lopen. Zelf toen in uitgleed en mijn onder rug bezeerde, vond hij dit geen reden. Er waren mensen die geweest die erger waren gevallen. Fijn om te weten.
Uiteindelijk lukte het me om mijn verstand op nul te zetten en gewoon door te lopen. Kim beef erg last houden van haar knie en kreeg ook een blaar. De laatste minuten werd de omgeving wel steeds mooier. Er verschenen palmbomen, een boel bloemen en schattige huisjes met rieten daken. Echt een paradijs! Om je een alleen maar kale zanderige rotsen en dan plots een kleurrijk gebied vele soorten planten, verschillende baden, grasveldjes en vogels. Prachtig. Ik zelf was mijn pijn al vergeten.
Heel de middag hebben we genoten van het liggen in de zon, zwemmen in het water en de natuur om ons heen. Lekker met een verdiend biertje erbij. Het hutje waarin we sliepen bestond uit bamboe met een boel spleten en kieren. Toch had het wel iets. Omdat het water verwarmt werd door de zon, besloten we ’s avonds te douche en niet de volgende ochtend. De douche was een beetje lauw, net goed genoeg om er onder te staan. Jammer genoeg bestond ook de douche en de toilet uit bamboe me een boel spleten en kieren. Zelfs zo groot dat ik plots naast me ‘hola’ hoorde en er een man in de douche naast me stond die me vriendelijk aan keek. Ik had wel weer genoeg gedoucht besloot ik. ’s Avonds aten we samen met alle andere mensen die naar beneden waren geklommen. En om 9 uur half 10 ging iedereen naar bed. Ook omdat iedereen best moe was en we de volgende dag om 5 uur op moesten maar vooral om er geen verlichting was in de kamers, toiletten of op het terrein.
De volgende ochtend stonden we om 5 uur op en we zouden om half 6 vertrekken als ze zon bijna op kwam. Jammer genoeg hoorde we toen dat we niet zouden ontbijten. Dit zouden we pas doen als we boven waren; 3 uur later dus. Iedereen die mij kent weer dat ik niet zonder ontbijt kan. Ik word al wakker met trek namelijk. Het enige wat er te kopen was op het terrein waren bananen. Hier moesten we het maar mee doen. Maar fijn was het niet.
Kim zag behoorlijk op tegen de tocht omhoog omdat het behoorlijk steil was en met het grint en de rollende stenen was dit niet fijn. Na een kleien 30 minuten trok Kim het echt niet meer en wou geen stap meer vooruit of achteruit doen. Na een boel gemopper van de reisleider begreep hij uiteindelijk dat ze echt pijn had en duizelig werd tijdens het lopen. En dit is echt niet prettig om dat op een berg te hebben als deze. De groep was al verder doorgelopen. Na meerdere keren hebben gevraagd of er een andere mogelijkheid voor haar was, gaf hij toe dat je ook met een ezeltje kon maar dar moest hij dan eerst op wachten en dat wou hij liever niet. Ik werd hier best boos om en zei hem ook dat hij verantwoordelijk was dat iedereen boven zou komen, hoe dan ook. Dit vond hij dan ook het minst leuke aan zijn baan…
Uiteindelijk hebben we het toch voor elkaar gekregen. Alleen had die man bedacht dat hij mij dan ook maar op een ezeltje zou zetten en 60 sol van me zou vragen. Ik heb hem rustig verteld dat ik wel de berg op wou gaan en dat ik hem boven wel zou zien. Omdat de groep al 20 minuten voor lag moest ik best doorlopen. Dit opgejaagde gevoel was niet fijn. Hier ben ik na 45 minuten uitsloven dan ook maar mee gestopt. Ik had een lekker muziekje opgezet en probeerde mijn verstand weer op nul te zetten. Dit lukte tot het laatste uur. Kim haalde me met de ezel in en de man stapte af en stond er op samen met mij te lopen. Hier had ik alleen echt geen zin in. Hij wou namelijk van allerlei gesprekken hebben terwijl ik al mijn adem nodig had voor het klimmen. Op een gegeven moment trok ik het niet meer en hielt in stiekem een pauze terwijl hij doorliep. Misschien heel flauw maar hierdoor kon ik rustig alleen in stilte met mijn muziek door naar boven lopen. Steeds meer mensen liepen me te gemoed en zeiden dat het nog 45 minuten was. Nog 30min, 25min, 15min, nog even, een klein stukje, je bet er bijna. Hier haalde ik mijn laatste energie uit. Het laatste half uur knorde mijn maag op het zelfde ritme als mijn ademhaling mee. Mijn linkerbeen begon behoorlijk pijn te doen maar na nog enkele minuten lopen hoorde ik vlak boven me Kim haar stem zeggen dat ze me zag. Ik keek omhoog, heel de groep stond boven. Na een foto, de lekkerste banaan ooit en wat geklets met andere mensen, liepen we het laatste stuk naar het dorpje om daar te ontbijten. Dit bestond weer uit 2 broodjes, thee en juice. Maar we kregen er ook een ei bij. Heerlijk!
Ne het ontbijt stapte we met zijn alle in de bus en reden we terug naar Arequipa. Onderweg stopte we op verschillende plekken om foto’s te maken, van het uitzicht te genieten en uitgebreid te lunchen in een restaurant met een lopend buffet. In de bus sliep bijna iedereen. Ik zelf dommelde soms even weg en genoot verder van uitzicht om me heen. En plots hoorde ik ‘dancing in the dark’ van ‘Bruce Springsteen’ uit de radio komen en voelde ik me ontzettend trots en gelukkig. Als laatste stopte we bij de hotsprings. Heerlijk warme bade die vooral goed zijn voor je spieren om te ontspannen.
Eenmaal terug in Arequipa liepen Kim en ik nog wat leuke winkeltjes binnen en dronken we opnieuw een verdiend biertje. Toen we opstonden voelde ik alleen een pijn scheut door mijn linkerbeen heen gaan die vanaf toen ook niet meer weg gegaan is. De nacht in de bus heb ik dan ook nauwelijks geslapen waardoor ik vandaag ontzettend moe ben. En zo ga ik ook weer naar mijn project toe. Nog 1,5 week in Cusco met in de planning: Mijn projecten en mijn 4 daagse tour door de amazone; Puerto Maldonado.
Access:
Public
Add new contribution