Na 27 uur reizen, watjes in mn hoofd, een airconditioning verkoudheid maar ook met tientallen ervaringen rijker, stap ik het vliegtuig uit en sta weer met beiden benen 'letterlijk' op Hollandse bodem. Het is even wennen, ongeveer zo'n 15 graden kouder en opeens omringt door mensen die je weer verstaan, jup, ik ben weer thuis. Als ik dan eindelijk mijn 8,4 kilo backpack heb gevonden tussen alle zware koffers kan ik eindelijk die spannende deuren door, de deuren van schiphol waarachter mijn familie (hopelijk) met spandoek en al loopt te wachten. Terwijl ik wat dromerig om de vermoeide mensen om me heen kijk, denk ik terug aan een maand Vietnam. Wat een geweldige maand. Het is de tweede keer dat ik vrijwilligerswerk heb gedaan in Can Tho, Vietnam maar ook deze keer heb ik zoveel geweldige dingen gezien en meegemaakt, toffe mensen ontmoet en leuke dingen gedaan dat ik het zeker weer de moeite waard vond.

Ik moet lachen als ik twee Nederlandser hoor klagen over het feit dat het zo lang duurt met hun koffers, 'het is ook altijd hetzelfde liedje' zegt de een, gevolgd door een wat 'minachtend' gesnuif van de ander. Wist ik het nog niet helemaal zeker of ik wel weer terug was in Nederland, dan weet ik het nu. Het gezeur is terug, en dus zijn we terug in de Westerse wereld. Ik sla mn ogen omhoog en denk terug aan Vietnam. Een prachtig land met prachtige mensen die soms in barre omstandigheden moeten overleven, maar klagen hoor je ze niet. De lieve kindjes die ik, en de andere vrijwilligers, hebben verzorgd in het City Orphanage bijvoorbeeld. Kinderen die (vaak gehandicapt, zowel geestelijk als lichamelijk) worden achtergelaten bij het weeshuis waar ze de rest van hun leven zullen blijven. Er zijn verschillende groepen: een kleuter, peuter en baby groep welke fantastisch zijn! en waar je de meeste energie uit put. Een herengroep met veel geestelijk en lichamelijk gehandicapten maar die nog wel volop met je willen spelen en gek doen! en een groep zeer zwaar geestelijk en lichamelijk gehandicapten. Deze groep is erg heftig aangezien deze kinderen de gehele dag op de grond liggen en niets kunnen. Wij geven ze te eten (op een iets lievere manier dan dat de verzorgers doen) en natuurlijk heel veel liefde! af en toe eens naar buiten, want dat mogen ze eigenlijk niet, en een knuffel hier en daar. Geweldig als je merkt dat ze na een paar keer je stem herkennen. Heerlijk als je een lach kan toveren op het gezicht van zulke mooie kindjes. Daar doe je het voor.

Terug op schiphol luister ik om me heen en het verbaast me dat er zo veel buitenlanders zijn die ons koude kikkerlandje willen ontdekken. Alle talen vliegen om me heen en ik hoor de verschillende accenten Engels die iedere toerist weer anders hanteert. Lachend denk ik terug aan mijn engelse leerlingen. Kinderen van de straat op het ATLAS project, lichamelijk gehandicapte op het NHIP CAU project en weeskinderen op TIENG ANH. Allemaal deden ze hun uiterste best als ik hun les gaf maar ondeugend waren ze wel. Ze vonden het geweldig als hun rare lerares Vietnamees probeerde te praten in ruil voor de vertaling in het Engels. Grappen konden altijd, maar streng en rechtvaardig was ik wel en dat wisten ze. Als ze moesten luisteren deden ze dat gelukkig ook. Geweldig als je 6 jarige het ABC hoort zingen of ouderen een geheel gesprek in het engels hoort uit proberen. En als ze dan allemaal toch iets hebben opgeslagen, zit jouw taak erop.

Voordat ik de deuren bereik, komen er drie kinderen lachend en spelend om me heen rennen, verstoppend achter mn karretje en benen loopt er een boze ouder achter hun aan, in een andere taal worden ze tot de orde geroepen en terug naar hun moeder gestuurd. Ze doen me denken aan de PAGODA waar ik gewerkt heb met weeskinderen die worden gedropt voor de heilige poort. Boefjes en straatschoffies, zo worden ze opgevoed maar wat een lachebekjes. Geen speelgoed, niets om zich mee te vermaken tot het moment dat jij 1 keer per week komt met een zak vol mooie spullen. Dan wordt alles omvergegooid, en verstopt zodat ze later ook nog wat hebben. Voornamelijk stoepkrijt en ballonnen doen het erg goed. Heerlijk om al die kinderen zien te lachen om een simpele tekening op de grond of een hoeden-ballon.

Ik duw mn karretje voort om langs de douane te lopen en de douanier vraag: 'something to declare?' nope, nothing to declare naast een hoop geweldige herinneringen en ervaringen dan. Hij lacht en laat me door. Mijn maand in Vietnam is moeilijk te beschrijven. Ik heb zulke geweldige momenten meegemaakt, de eerste keer weer terug zijn bij de kinderen die je echt herkennen, of uitjes met mijn leerlingen naar een speelparadijs. De gezichtjes van kinderen die nu in een echt bed kunnen slapen in plaats van op de grond doordat jij die hebt kunnen kopen van sponsor geld, een lach van een kind die normaal geen emoties uit, de ritjes op een scooter met de andere vrijwilligers, weer een nieuw ontdekt traditioneel Vietnamees gerecht waar je stiekem op hoopt dat het geen hond is, zoveel gedaan en gezien dat het niet te beschrijven valt. Maar helaas zijn er ook niet leuke momenten. Een kind die je moet redden van een pak slaag, een overleden kindje, een achtergelaten baby, toekomstloze jongeren, zieke kleuters, begeleiders die geen liefde kunnen geven of een kind dat op een beestelijke manier eten naar binnen krijgt gestouwd. Het is soms verdrietig wat je er allemaal meemaakt.

Verdrietig en soms uitzichtloos, toch zet je een knop om. Je westerse knop van luxe en mogelijkheden zet je om en je past je aan. Je past je aan naar het land en de omstandigheden. Een uitzichtloze situatie biedt opeens allerlei zijwegen die je kan belopen en een probleem biedt opeens oplossingen. Je wordt creatief van het maken van iets uit niets. Je wordt ongelooflijk positief, wat ook wel nodig is anders red je het daar niet. En het belangrijkste wat ik daar heb geleerd is dat je niets kan veranderen. Als je daar komt met de instelling dat jij de wereld wel even gaat behelpen, wordt je alleen maar ongelukkig als je doorkrijgt dat het veel meer input vereist dan een maand vrijwilligerswerk. Maar pas als je doorhebt dat je in die maand wel ongelooflijk veel kinderen blij kan maken en iemand echt iets kan leren wat op lange termijn zijn leven verbeterd, wordt je pas gelukkig. Die schaterlachjes, ondeugende grapjes en knuffels die je terug krijgt zijn dan een geweldige bijkomst maar als je terug bent in Nederland en denkt: ik heb echt iets bijgedragen aan het leven van iemand anders, dan heb je je werk goed gedaan.

Ik loop door de deuren en voordat ik überhaupt om me heen kan kijken hoor ik rechts voor me al gegil. Een klein deel van mn familie staat op me te wachten en ik lach. Reizen en vrijwilligerswerk maakt ondertussen deel uit van mijn leven en ik kan niet anders dan er reclame voor maken naar iedereen om mij heen. Het verruimt je wereldbeeld, laat je dingen zien die je anders nooit zou zien, haalt muren naar beneden en verwoest negatieve gedachtes. Het helpt bij je persoonlijke ontwikkeling en geeft je het voorrecht om iets bij te dragen aan het leven van een onbekende. Ik kan me niets geweldiger voorstellen dan thuis te komen met deze gedachten en een gekke familie die je op staat te wachten, gelukkig zonder spandoek, maar met de woorden: 'welkom thuis kanjer'.