Een nog avontuurlijkere reis

Hola!

En opnieuw een super mooie en nog avontuurlijkere trekking gedaan afgelopen weekend. Enkele weken geleden hadden we bedacht om naar het Titicaca meer te reizen en hier zelfstandig de omgeving te zien. Vooral omdat je dan niet achter een persoon aanloopt, je tussen de toeristen (ook al zijn we dat natuurlijk zelf ook) loopt en ook omdat je dan vaak veel mooiere plekken ontdekt.

Met 3 andere meiden namen we vrijdag avond de nacht bus van Cusco naar Puno. Dit duurt +/- 6 á 7 uur. Dus kwamen we om half 5 ’s ochtends aan! Gelukkig redelijk geslapen in de bus maar toch waren we behoorlijk moe en vooral hongerig. Maar ja, waar vind je om half 5 een plek om wat te eten.. Het enige wat (nog) open was, was een lounge bar. Dus wij, als enige nuchtere, meiden de lounge bar in, met grote rugzakken op onze rug. Vergelijkbaar met: je gaat uit in een bar/club in Nederland om 5 uur ’s ochtends en daar komen een groep Chinezen met grote rugzakken binnen en bestellen thee..

Maar na 15min hadden we de thee alsnog niet, en de mannen die daar uitgaan vonden we allemaal toch iets te vriendelijk dus besloten we om te gaan. Zonder onze thee te hebben gehad of betaald natuurlijk.

Na een stuk met de taxi te hebben gereden kwamen we bij de haven van Puno aan. Vanuit hier kon je meerdere boten nemen naar verschillende eilanden. Wij wouden graag slapen op Taquile omdat dat het mooiste eiland schijnt te zijn en daar de minste toeristen waren. Maar daar dachten de mannetjes van de haven anders over. Die wouden ons perse een reis laten boeken naar Amantani (meest bekende en toeristische eiland) en ons ook een gids laten betalen. Na een ruime 45 min in het Spaans gediscuteerd te hebben, en ons allemaal een beetje tegen gehouden voelden, kwam de zon prachtig op en konden we er gelukkig om lachen. Na wat flauwe vragen aan die mannen gaven ze toe dat er wel een mogelijkheid was maar dat ze weinig voor ons konden betekenen behalve een ticket naar Taquile. Maar dan moesten we wel langs een eiland genaamd Uros. Prima!

Na 30min varen kwamen we op Uros aan. Dit zijn verschillende drijvende eilandjes met steeds maar +/- 10 á 15 bewoners. De eilanden bestaan uit een 2 meter dikke laag van klei met daarop een laag van 1 meter dik riet. Hierop hebben ze huisjes gebouwd. Erg apart om te zien. Jammer genoeg waren de mensen alles behalve vriendelijk en bleven ze 10min lang steeds maar vragen en letterlijk smeken of we wat wouden kopen. Ondanks dat het er mooi uit zag, wouden we dit niet. Onder andere omdat het erg duur was en het geen praktische dingen waren om mee te nemen in onze al overvolle tassen. Gelukkig gingen we na 30min verder met onze reis naar Taquile. Dit was ongeveer 2,5 uur varen. Eenmaal hier aangekomen, voelde we alle 4 dat we behoorlijk aan het verbranden waren. Je zit namelijk op 3900-4000 meter hoogte en er was geen wolk aan de lucht te zien. Ondanks dat we ons allemaal met 30> hadden ingesmeerd, ging het behoorlijk hard.

In de haven van Taquile zochten we alvast een manier om de volgende dag naar het vaste land te varen omdat dit ook erg mooi scheen te zijn. Hier was ook een dorp wat maar ut 24 mensen bestond wat we graag wouden zien. In de haven kwamen we een Peruaanse man tegen die ons kon helpen zei hij. Een broer/buurman/iemand die hij kende had een boot. En voor s/.100 wou hij ons wel naar de overkant brengen. We hadden al bedacht dat we zouden gaan afdingen naar s/.80. We hadden afgesproken dat Cesar (de broer/buurman/iemand die hij kende) ons om 10:00 bij een andere haven zou oppikken en ons naar de overkant zou brengen. We waren natuurlijk super blij dt we dit hadden kunnen regelen want er gaan geen echte boten naar het vaste land vanaf daar. Er gaat zo ie zo maar 1 boot heen en 1 boot terug per dag van Taquile naar Puno.

Na een maaltijd ergens te hebben gegeten, wouden we een wandeling maken over Taquile en een slaapplek zoeken bij een familie en/of hospedaje. Een man sprak ons na het eten aan en vroeg of we nog een slaapplek wouden. Ondanks dat we zeiden dat we nog even wouden rond kijken zei hij dat hij er aan het einde van de dag nog zou zijn en ons dan mee zou kunnen nemen naar zijn familie. We zouden hier ook kunnen eten. Daarna stak hij zijn duim op en ging weg. Het voelde alsof we een afspraak hadden gemaakt terwijl dit zeker de bedoeling niet was. Maar we hadden nog niks betaald of belooft dus zouden we gaan wandelen. Na een behoorlijk wandeling wat een boel energie kosten door de hoogte, gingen we ergens in het gras liggen en keken we uit over zee. Na een uurtje zo te hebben gelegen hoorde we achter ons iemand iets zeggen in het Spaans. Toen we om keken was het de man van die middag die ons een overnachting had aangeboden. We bleken blijkbaar zo ongeveer in zijn tuin te liggen zonder dit te weten. Omdat het anders een beetje ongemakkelijk was en we toch nog niks gevonden hadden, besloten we in te gaan op zijn voorstel.

Naast zijn huis had hij een kamer met 2 bedden staan, waar 1,5 persoon in konden slapen. Dit vonden we toch iets tè gezellig dus kregen we nog een andere kamer bij een bekende van hem. Nadat we onze spullen in de kamer hadden gezet en het nodige eruit mee hadden genomen, besloten we de berg op te klimmen en de zonsondergang te bekijken. Dit was een behoorlijk klim langs stukjes rots, door ‘een soort’ tuinen van andere mensen(waar je alleen door mocht als je zei bij wie je hoorde/sliep), langs kleine houten trappetjes omhoog. De top jammer genoeg niet bereikt omdat we er ons flink op verkeken. Toch gezien hoe het landschap en de bergen aan de andere kant van het meer langzaam van kleur veranderde.

Weer terug in de hut van het gezin, gingen we eten. De kamer was 4 bij 2 meter. Hier stond een soort bed van 1,5 bij 2 meter met allemaal doeken erop. Hier mochten we op gaan zitten samen met 3 kleine kinderen. Moeder en een oudste dochter waren aan het koken in de zelfde kamer. Hierdoor werd de kamer heerlijk warm en begon super lekker te ruiken. We aten een soep en daarna rijst met ei en groente erdoor heen. Erg lekker! Helemaal na zo’n lange dag. Want we waren al 14 uur wakker en onderweg. Tijdens het eten vroegen we aan een kindje of zij hier sliep omdat er een aantal knuffels van haar lagen. Ze schudden haar hoofd en zei dat ze hier met het hela gezin sliepen. Met 3 volwassenen en 3 kleine kinderen dus! We schaamde ons erg dat we hadden gezegd dat we liever een 2e kamer wouden in plaats van met zijn 2e slapen op zo’n zelfde bed. Na het eten besloten we bijna direct te gaan slapen. Op de vraag waar te toilet was zei de man dat die er niet was. Puur natuur. Dus met zijn 4e zoekend in het pikken donker onder de mooiste sterren hemel ooit naar een ‘toilet’ met uitzicht over zee.

De dag erna was het ‘de onafhankelijkheid dag van Peru’.

Om 7 uur gingen we ontbijten met een soepje. Dit vult natuurlijk nauwelijks dus hoopte we nog brood te vinden in het stadje voordat we naar de haven zouden gaan. Jammer genoeg was bijna alles dicht omdat het een feestdag was. Behalve dat het plein versiert werd, hebben we hier niet veel van mee gekregen.

Eenmaal bij de haven was er geen ‘Captain Cesar’ te vinden. Iedereen kende de man, aar niemand had zijn telefoon nummer. Na nog 30min wachten bedacht we dat we een telefoon nummer zouden bellen van het restaurant. Want daar had iemand wel zijn telefoon nummer wisten we. Een man van de haven zou het regelen. Na 30min bellen riep hij dat we nog even moesten wachten en dan kwam hij eraan. Daarna rende hij de berg op en hebben we hem niet meer gezien. Na nog 1 uur wachten waren er een boel boten langs gekomen maar geen Cesar. Het was onder andere al 12 uur geweest en de schepen met toeristen kwamen aanleggen. Na 1 uur zouden deze boten ook weer weg gaan en waren er dus geen boten meer die naar vast land zouden gaan. We moesten dan wel 45min lopen naar een andere haven. We hadden dus nog 15min. Maar we geloofde niet dat hij niet zou komen opdagen. En ook omdat de man die weg rende zei da hij zou komen. Wel was het natuurlijk vreemd dat hij daarna weg rende en niet meer terug kwam. We wouden echt niet met een grote toeristen boot terug naar Puno. Na elke boot gevraagd te hebben of zij ons wouden brengen en na veel afwijzingen en grote bedragen zaten we alle 4 deprie in de haven. In de verte zagen we een klein bootje komen. Niet wetend of hij bij ons zou stoppen of dat hij zou door varen. We moesten kiezen: Of we gingen naar de andere haven lopen en moesten op een grote toeristen boot mee en was ons hele plan dus gefaald OF we wachten op het bootje in de hoop dat hij bij ons zou stoppen en hij ons wou mee nemen naar het vaste land voor s/.80. Als het bootje niet zou stoppen of ons niet mee wou nemen, zaten we dus nog een dag vast op het eiland…

Toch vol van hoop gewacht op het bootje. En jawel, hij stopte. En deze vrolijk super enthousiaste jongen wou ons mee nemen. We zijn nog nooit zo blij geweest met een klein houten bootje waar we maar net met zijn 5e in pasten.

Na een uurtje varen waren we aan het vast land. Hongerig, stinkend en moe. Maar ook een stuk positiever dan een uur daarvoor. We besloten een restaurant te zoeken en wat te gaan eten. Jammer genoeg was er geen restaurant te vinden in de omgeving zei de jongen. Wel bracht hij ons naar een klein winkeltje. Hier kochten we 30 droge broodjes (een soort shoarma broodjes) met een pakje boter. Jammie. Letterlijk op water en brood. Gelukkig vulde het wel.

We vonden een busje in het dorp dat reed naar het volgende dorpje. Hier in de buurt was het dorp waar maar 24 mensen woonden. Al rijdend door een prachtige omgeving, gingen we verder op weg. Hier kwamen we in een iets groter dorpje waar gelukkig ook bussen reden terug naar Puno. Wij helemaal blij! Tijdens een wandeling door de omgeving, door het mini dorpje gelopen en daarna terug naar de bussen. Hier met te veel mensen in een te klein busje gaan zitten voor gelukkig ook een te lage prijs. Terug naar Puno.

Het was onderhand 6 uur ’s avonds. Nog steeds stinkend, moe en hongerig. Gelukkig is Puno een grote stad en hebben we hier een super leuke bar pizza gegeten en een biertje gedronken. Dit was nog nooit zo lekker! De bar was volledig glow in the dark en we zaten met poefs op de grond aan een klein laag tafeltje. En op de achtergrond werd heerlijke oude hippie muziek gedraaid. Hier hebben we gewacht tot we de nachtbus terug konden nemen. Deze ging om 9:30. Eenmaal in de bus terug weer redelijk geslapen. En eenmaal thuis nog nooit zo lekker gedoucht onder een sijpelend half ijskoud/half te heet straaltje water. En daarna heerlijk in mijn eigen bed geslapen.

Achteraf zeker geen spijt van onze ongeorganiseerde tour. Alles was het zo waard! We hebben ontzettend mooie dingen gezien die een ‘echte’ toerist nooit zou zien.