Update 2

De laatste week kwam het afscheid al in zicht en hebben we dus nog zo veel mogelijk gedaan.

Wat we hebben gerealiseerd: elektriciteit, 2 stapelbedden, 14 matrassen en een grote tafel met bankjes. De kinderen zijn er ontzettend blij mee. We hebben de afgelopen weken hard gewerkt en gespeeld en intensief contact gehad met ze. Gisteren was dan het afscheid waar we vreselijk tegenop zagen, wat van beide kanten zwaar viel. Des te moeilijker omdat we om een uur opgehaald zouden worden, wat zeven uur werd. De hele dag, en een paar dagen ervoor waren er al een aantal kinderen erg van slag. Ze mogen hier niet huilen, en daarom had ik ook niet verwacht dat er kinderen zouden gaan huilen. Ik schrok er ook best wel van dan het ze zo aangreep. Naar mijn idee was het voor ons heftiger omdat wij het een keer meemaken, en zij krijgen vaker vrijwilligers, die natuurlijk ook weer weggaan. Het ging erom dat wij echt contact met ze maakten en ze échte aandacht gaven. Dat was ook wat Tina, de contactpersoon en begeleider van Experience it, zei: 'Give them all your love'. Dat hebben we zeker gedaan. De stoere jongens aan het begin werden de laatste week lieve jongetjes die zich heel kwetsbaar opstelden. Toen we uiteindelijk gingen gilden ze het uit, en niet alleen kleintjes, maar ook de oudste jongens van 14. Heel zielig om ze zo te zien, en we voelden ons ook best wel schuldig om ze dan zo achter te moeten laten.
Nu zitten we in de bus op weg naar het noorden. We hebben er al 3 uur opzitten en dus nog 14 te gaan. Naarmate je verder van Accra komt, richting Kumasi, zie je het verschil: veel meer groen en hier al veel meer armoede. Dit sluit meer aan bij het beeld dat ik voor onze reis, van Afrika had.

Deze laatste week trekken we rond door Ghana, morgen komen we vroeg aan in Tamale en gaan dan meteen door naar Mole. Wel erg fijn dat we meteen door zijn gegaan en in de bus zijn gestapt, want zo blijven we niet te erg in het afscheid hangen.

Aan het begin had ik nooit gedacht dat je in zo'n korte tijd zo'n goede band kon opbouwen met zulke jonge kinderen. Natuurlijk niet met iedereen even sterk, maar alsnog heel veel en heel sterk. Ondanks dat we het soms wel even lastig hebben gehad was gister toch wel het lastigste moment. We zijn van plan volgende week nog een keer terug te gaan naar het weeshuis voor een last goodbye. Alleen is het jammer dat er maar 6 van de 30 in het weeshuis zitten. Het is nu vakantie en een grote groep is naar zijn of haar familie. Maar deze 6 kinderen zijn het waard om nog even een hele dikke knuffel te krijgen!

Toch veel goede herinneringen en de laatste dag hebben we ze nog meegenomen naar het strand. De bus ging niet weg voor er gezongen en gebeden was voor een veilige reis, en bij het amen werd de motor gestart. Nog geen twee minuten laten klonk de djembee en gezang en swingde we de bus uit. Gezwommen, gegeten en gespeeld, een prachtige dag.