Een bewogen weekje, dat was het zeker. Op maandag begon ik met het vrijwilligerswerk in een opvanghuis voor tienermoeders en hun kinderen. Deze meisjes van slechts 12 tot 18 jaar oud zijn allen slachtoffer van seksueel misbruik en hebben in de meeste gevallen om die reden hun ouderlijk huis verlaten. [Casa Mantay](www.mantay.org/english) (letterlijk: huis voor moeders) biedt een veilige omgeving voor zowel de vrouwen als hun kinderen, om een beter bestaan op te bouwen en van alles te leren om een betere toekomst mogelijk te maken. Wat precies mijn bezigheden in dit project zouden zijn, was van te voren niet precies duidelijk, maar het helpen van de moeders met hun huiswerk, het geven van lessen en het organiseren van verschillende activiteiten leken enkele van de mogelijkheden. Toen ik vroeg of ik op maandagmiddag met de moeders kon werken, bleek dat echter niet mogelijk. Het is mij nog steeds niet geheel duidelijk of ze überhaupt naar school gaan of leskrijgen in het huis: ik leek er in ieder geval niet te kunnen helpen. Vandaar dat ik voornamelijk bij de babies heb gespeeld en de schommels van de iets oudere kinderen heb geduwd. Mij was daardoor al redelijk snel duidelijk dat ik hier niet van een grote toegevoegde waarde was: er waren behoorlijk wat vrijwilligers aanwezig en ook een deel van de moeders bekommerde zich om de kinderen. Ik begrijp dat ik met zes weken vrijwilligerswerk de wereld niet kan verbeteren, maar de tijd die ik er ben wil ik in ieder geval graag proberen iets extra’s te bieden. Vandaar dat ik dinsdag, na het tweede teleurstellende middagje, vroeg of ik wellicht iets eerder weg kon, om de situatie met onze vrijwilligerscoördinator te bespreken. Dat was geen enkel probleem, dus begaf ik mezelf richting de bus die me terug zou brengen. Toen ik instapte was het nog lekker rustig en ik eigende mezelf een comfortabel stoeltje toe. Hoe verder we richting het centrum reden, hoe drukker het echter werd. Toen een vrouw met een kind op de rug instapte en geen plek had om te zitten, besloot ik mijn stoel aan haar af te staan en zelf te gaan staan in de inmiddels behoorlijk volle bus. Ik heb al vele rampverhalen van bekenden hier meegekregen en ook mijn gastmoeder waarschuwt ons keer op keer voor de dieven in de bussen, dus ik had mijn spullen in mijn tas, mijn rechterhand om de ritssluiting van mijn schoudertas gevouwen, mijn portemonnee tegen mijn lijf in mijn jaszak en mijn linkerarm en –hand over de jas gedrukt. Dat ging lang goed, tot ik vlak voor mijn eindhalte mijn arm nog nét iets dichter tegen mijn lijf drukte en van het ene op het andere moment geen dikke portemonneebult meer voelde... Op dat moment was het al gedaan, want de deuren gingen open en een mensenmassa sprintte naar buiten. Ik ging er achteraan en schreeuwde dat mijn portemonnee was gestolen, waarna een man wat wees en mompelde dat hij iemand zag wegrennen. Ik kon dat in het donker zo snel echter niet herkennen en besefte me dat ik mijn portemonnee niet weer zou zien. Al vertelde onze gastheer in Patabamba dat je hand daar wordt afgehakt als je iets steelt, zo sterk is de sociale controle in de 'grote stad' niet. Een lichte paniek overviel me en dat merkte een politieman op. Hij vroeg wat er aan de hand was en zette me in een taxi, die me naar het politiebureau zou brengen. Ik stapte in, al weet ik achteraf niet of ik dat weer zou doen: ik zat bij een compleet vreemde in de auto, wist niet waar hij me naartoe zou brengen en had geen geld of identificatiemiddel meer op zak. Gelukkig zette hij me een paar minuten later inderdaad bij het toeristisch politiebureau af, waar ik aangifte kon doen voor de gestolen betaalpas, een beetje geld, mijn rijbewijs, mijn OV-chipkaart en, hier heel nuttig want je krijgt er enorme kortingen mee, mijn studentenkaart. Al lukt het me inmiddels om me niet meer zo’n zorgen te maken over deze allen vervangbare pasjes, op dat moment voelde ik me enorm van slag en wilde ik niets liever dan naar huis te worden gebracht. Zo ver was het echter nog niet, want de politie gaat nu een ‘onderzoek instellen naar waar mijn portemonnee is gebleven’. Zo’n onderzoek naar een speld in een hooiberg kan natuurlijk niet gedegen worden uitgevoerd zonder exact te weten of de speld donker- of lichtbruin is en van synthetisch materiaal of van leer. Vandaar dat ik deze bijzonder nutteloze vragen met groot ongeduld beantwoorde en er voornamelijk op toezag dat mijn naam goed geschreven werd. Het aangiftebewijs kon na deze uitgebreide procedure echter nog niet worden afgegeven, want ik moest eerst naar de bank in het centrum van de stad om twee euro te betalen, waarna ik het papiertje op het politiebureau kon komen ophalen. Dat kon me op dat moment even niet zo veel schelen, dus ik vroeg of ze mij drie soles (minder dan een euro!) konden lenen voor een taxi naar huis, wat ik dan wel weer terug zou betalen op het moment dat ik mijn papiertje af kwam halen. Echter, ‘ze hadden geen geld’, dus dat was niet mogelijk. Binnen tien minuten zou er een politiewagen komen, die me dan wel naar huis kon brengen. Na ruim een half uur wachten arriveerde er inderdaad een auto waar ik in mocht stappen. Met mij stapte op de bijrijdersstoel ook een agent in, die uitgebreid zijn geweer van een meter lang begon te laden en deze van meer en meer kogels voorzag. Al had ik niet verwacht dat hij me in de auto neer zou schieten en waarschijnlijk wordt juist getracht om de toeristen zich hierdoor veiliger te laten voelen in Cusco, gecombineerd met de vele protesten tegen de Peruaanse autoriteiten en de reputatie van de politie hier voelde ik me alles behalve op mijn gemak. Zonder verdere moeilijkheden zetten ze mij echter een kleine tien minuutjes later gelukkig heel vriendelijk bij huis af. Al is de schade goed te overzien, het voelde als een enorme inbreuk op mijn privacy dat je zó goed oplet en dat het ze nóg lukt om je spullen zo onder je neus vandaan te jatten... Eenmaal thuis kalmeerden mijn huisgenoten en lieve Dina me wat en zij zei me troostend: morgen een nieuwe dag. Die dag die kwam en inmiddels heb ik een nieuwe studentenkaart, het aangiftebewijs is binnen en ik heb een heel leuk, klein Peruaans portemonneetje gekocht, waar ik alleen maar een beetje geld in meedraag en die ik voortaan áltijd in het binnenzakje van mijn jas stop. Verder ben ik druk op zoek naar een interessant project voor de komende weken en er liggen al behoorlijk wat lijntjes uit. :) Overigens werd ik de dag erna bij het ontbijt bijgepraat over een vriendin van mijn huisgenoten, die na een gezellige avond wat dronken was en eigenlijk niet in haar eentje naar huis wilde gaan, aangezien ze niet in een heel prettige wijk woont. Daarom besloot ze bij twee Peruaanse vrienden te blijven slapen, waar ze de afgelopen maand dagelijks mee optrok. Ze werd midden in de nacht echter twee keer wakker omdat die twee ‘vrienden’ zich bovenop haar bevonden... Blij dat mijn portemonnee is gestolen.