Hoi allemaal!

Afgelopen maandag ben ik samen met Geja, Amber en Franciska naar de voorlichting geweest bij ons op school voor een nieuwe groep die naar Uganda wil volgend jaar. Ik had mijn moeder ook mee genomen. Ouders en leerlingen konden op deze manier vragen aan ons stellen.
We mochten voor de groep ook wat vertellen over onze ervaringen daar in Uganda.
Dat was mooi om te doen. Alles kwam weer boven.
Ik (en de rest van onze groep) vinden het wel moeilijk dat er weer een nieuwe groep naar precies dezelfde plek gaat. In mijn omgeving merk ik dat niemand het begrijpt alleen mn ''zusjes'' wel. Tis fijn dat ik zoveel met ze kan delen!
Maar omdat ze naar dezelfde plek gaan, zien ze straks ook dezelfde kinderen. Wat een beetje onze kinderen zijn geworden natuurlijk. Als het mensen waren die ik niet kende vond ik het al minder erg. Maar nu vind ik het wel vervelend. Iets wat heel bijzonder is heb je daar opgebouwd en het voelt een beetje alsof dat van je wordt afgepakt door een nieuwe groep. Net zoals de leraressen die met ons mee waren, die ook een beetje van ons zijn geworden. Straks moeten wij die ervaring delen met nog meer mensen en dat willen we eigenlijk niet haha. Maar aan de andere kant vind ik het super voor de kinderen daar dat er straks weer projecten komen en vind ik het heel goed dat onze school leerlingen zo'n kans bieden.
Toen ik de groep zag en mijn eigen ervaringen kon vertellen vond ik het al wat minder erg worden. Maar toch, ik wil niet dat hun volgend jaar heen gaan, ik wil namelijk zelf zo graag weer volgend jaar heen!
Het was echt de aller mooiste tijd van mn leven en ik heb zoveel heimwee!
Ik kan echt niet wachten tot ik weer terug kan.
Ik heb al wat plannen voor de toekomst gemaakt hoe ik mn studiejaren wil inrichten.
Maar het was een mooie avond en het was leuk om een deel van de groep weer te zien en de mooiste ervaring van mn leven te mogen delen met anderen! :)

Liefs Merel