Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan 1 van de bijzondere kinderen die ik Uganda heb mogen leren kennen. De kinderen van de school in Lwengo die ons elke morgen opwachtten, voor onze deur wachtten totdat wij naar buiten kwamen. Maar ook zeker de kinderen uit 'onze' groep, de geestelijk beperkten. De 'mentally disabled children'.
Mijn kamer hangt ondertussen vol met foto's, maar toch krijg ik het gevoel er niet mee terug. Waarschijnlijk krijg ik dat pas, als ik weer bij ze ben, en ik hoop dat ik die mogelijkheid ooit krijg.

Wat me vooral bij blijft is het meisje van onze eigen leeftijd in onze groep met geestelijk gehandicapten. Zo stil, en haar kleine kindje voor zich op de grond. Haar ogen verborgen een verhaal waar ik niet achter gekomen ben, zelfs niet toen de tranen opwelden toen ik zei hoe prachtig haar kleine babytje wel niet was.
Elke dag nog, hoop ik dat het hun beiden goed gaat.

''There's no need to say goodbye when you will remember it forever.''