Uit 2010, maar o zo toepasselijk nog steeds....

Het is een heilige week, de week van pasen. Iedereen op de Filippijnen is al in rep en roer. Processies worden voorbereid, de mensen die gekruisigd gaan worden zijn zich psychisch aan het voorbereiden (cruxificion) en mensen maken afspraken waar ze deze heilige periode gaan doorbrengen, omdat het ook het begin van de zomervakantie is.

Het is hier stikheet aan het worden, moeilijk voor te stellen denk ik als het nu net lente begint te worden in Nederland. Twee jaar geleden heb ik de zelfkastijding gezien en ben ik naar de kruisigingen geweest. Voor mij voelt het op een of andere manier niet meer van deze tijd. De zelfkastijding gaat als volgt, men neme een zweep, men vormt een groep en loopt langs een vaststaande route en ondertussen sla je jezelf met deze zweep. Bloed vliegt je rondom de oren en het is zweterig en warm en nat.

Dit jaar ga ik weer naar de kruisiging, mijn eigen zelfkastijding. Mogelijk durf ik dit keer wel helemaal te kijken. Volgens mij worden deze kruisigingen vooral op de Filippijnen gedaan. Op twee plekken in de provincie Pampanga en anderhalf uur van Manila af bij Malolos, Mabalacat. CNN besteedt er aandacht aan en alle verdere media van over de hele wereld. Het is echt een happening.

Stel je voor, je gaat naar de middel of nowhere, wat waarschijnlijk een heilige plek is. Er is een lokale kermis, met apparaten waar je liever uit de buurt blijft, omdat het er allemaal niet zo stabiel uitziet. Suikerspinnen worden gemaakt langs de kant van de weg, in de viezigheid. Je loopt langs een klein kantoortje, waar een papier opgeplakt is met de tekst: First Aid. Ik voel me dan al licht in de benen worden.

Bij een klein basketbalveldje aangekomen, is een klein podium en daar worden dan elk kwartier mensen gekruisigd, net als Jezus. Zowel mannen als vrouwen. Zij komen uit voorname religieuze families, want niet iedereen kan zich zomaar opgeven en gekruisigd worden. Soms staan mensen jaren op een wachtlijst. Op goede vrijdag is het dan zover, dan worden ze een voor een naar het podium geleid, met een pruik met krullen op, en een wit gewaad. Zij hebben geen drugs gebruikt of iets dergelijks, er brandt wel wierrook. Zij zijn in een soort van extase, en hun enkels en polsen worden vastgemaakt aan het kruis (en het bloed stroomt dan tegelijkertijd niet meer).

Dan gaat de extase verder, iemand (die ook uitverkoren is) pakt een hamer en spijkers en slaat dat in de handen en enkels (deze plekken zijn afgetekend door een dokter). De gekruisigde valt flauw, of in ieder geval het hoofd valt naar beneden. Er wordt geschreeuwd, het kruis wordt naar beneden gehaald, er wordt een laken over deze persoon heengelegd. Het lichaam wordt door 4 mannen gedragen door de menigte heen naar de eerste hulp. 5 minuten later begint de volgende.

Dit is een dagtrip voor veel toeristen en ik raad iedereen aan om van tevoren te eten, geloof me daarna kan je geen hap meer door je keel krijgen.