¡Hola a todos!

Minder dan een weekje voorbij sinds de vorige blog, maar het voelt veel langer want wat is er weer veel gebeurd. Ik ben van een toerist op vakantie met mijn ouders in een keer veranderd in een inwoner van Xela die op een basisschool werkt! In deze blog hoe ik van het zonnige Flores per vliegtuig en via de hoogste berg in centraal Amerika uiteindelijk hier terecht ben gekomen!

Maandagochtend vlogen we met zijn viertjes al om 8 uur ´s ochtends naar Guatemala City, om daarna in een keer door te rijden naar Xela, mijn nieuwe thuis voor 7 weken. Xela is de tweede grootste stad van Guatemala en heeft een mooi oud centrum rondom een centraal park, maar het heeft ook buitensteden met een arme, in krotten wonende bevolking. Maar we bleven niet te lang in de stad want op dinsdagochtend vertrokken we, nog voor zonsopgang, naar het bureau van Quetzaltrekkers. Via deze organisatie hadden we een tweedaagse trek naar Tajamulco geboekt een vulkaan met de top op 4220 meter! Vooral mijn ouders hadden heel veel zin om voor het einde van onze vakantie nog even lekker in de natuur te zijn en een mooie tocht door de Western Highlands te maken. Deze tocht stond op de website van Quetzaltrekkers aangegeven als een hele stevige klim en zeker niet iets voor onervaren lopers, gelukkig rekende wij ons niet tot onervaren lopers, maar dat hebben we geweten...!

Vooral de eerste dag was gewoonweg vreselijk! Vanaf zonsopgang zaten we in lokale "chickenbussen", dit zijn oude Amerikaanse schoolbussen die hun bijnaam te danken hebben aan het feit dat er bijvoorbeeld kippen in worden vervoerd. De bussen worden overvol gestopt, er is geen vering om de slechte staat van de weg te compenseren en de chauffeurs rijden alsof ze levensmoe zijn! Toen we rond 10 uur aankwamen aan de voet van het pad omhoog naar de top was iedereen dan ook helemaal door elkaar geschut en totaal verkleumd, want omdat we de tocht op ongeveer 3000 meter begonnen was de  temperatuur rond de 7 graden Celsius! Niet alleen de temperatuur maakte de tocht zwaar, het werd letterlijk zwaar gemaakt door onze bepakking, verdeeld over iedereen was namelijk al ons eten, de tenten, slaapzakken en 4,5 liter water per persoon! Ook de hoogte maakte de tocht nog eens letterlijk zwaar want vanaf 3000 meter begint de vermindering van zuurstof in de lucht al echt voelbaar te worden. Vanaf het punt waar we uitstapte liepen we in zo´n 5 uur naar ons basiskamp op 4000 meter hoogte. Tegen die tijd waren mijn ouders volledig uitgeput (zijn ten slotte toch 50) en moesten ze bijna overgeven van de hoogteziekte! Ook was bijna iedereen van de groep tot op het bot verkleumd, de temperatuur was inmiddels tot ongeveer 4 graden gezakt en het was overal mistig en grijs. Na een koude lunch hebben een aantal leden van de groep geprobeerd om het kampvuur aan te krijgen maar mijn zus en ik waren een paar van de eerste overlopers die naar het kampvuur van een andere groep een paar meter verderop gingen! We hadden het zo koud dat we maar heel hard met hun hebben aangepapt, zo proberend weer een beetje warm te worden. Nadat ons vuur uit bleef gaan kwamen andere van onze groep er ook bij. Gezellig werd het dus wel, maar het was gewoon zo vreselijk koud, ik had het gevoel dat ik nooit meer warm zou worden en kon gewoon niet ophouden met rillen. Iedereen ging dan ook vroeg naar bed, na uiteindelijk toch ons eigen kampvuur te hebben aan gekregen en marshmallows te hebben geroosterd! 

Na een hele koude nacht in een veel te volle tent werden we om 6 uur door onze gids wakker gemaakt, het was tijd om het laatste stuk te klimmen en de opkomende zon te zien vanaf de top. Aangezien mijn ouders en zus allemaal met hoogteziekte in hun slaapzak lagen was het mijn taak om de familie eer hoog te houden en de vrieskou in te gaan! Ik was die nacht maar half warm geworden en heb drie broeken aangetrokken, 4 shirts, een trui en mijn jas, twee paar handschoenen en heb het zo aangedurfd ;) Die laatste 200 meter waren echter wel nog zwaarder dan alles van de vorige dag want boven 4000 meter wordt de lucht steeds ijler en de berg was ook heel steil. Maar gelukkig was het uitzicht vanaf de top de zware klim helemaal waard, het is prachtig om over de wolken uit te kijken, je voelt je echt enorm groot. Ook vond ik het eigenlijk wel grappig om weer eens ijs te zien, want ik heb natuurlijk de winter overgeslagen en het was toch wel heerlijk om weer even echte vrieskou te voelen. En toen de weg naar beneden; geweldig! Voor hen die nog nooit een gebrek aan zuurstof hebben gevoeld, het is echt iets ontzettend geks, je spieren missen hun kracht en je hele brein gaat langzamer werken. Je kunt naar je voeten kijken en je beseffen dat je gewoon niet de kracht hebt ze op te tillen, bovendien loop je als een vis op het droge naar lucht te happen want je lichaam probeert steeds zo veel mogelijk zuurstof te krijgen. Nadat ik dat op de weg naar boven dus steeds had gehad krijg je op weg naar beneden juist met iedere stap meer zuurstof en je kunt dus daadwerkelijk ineens naar beneden rennen! De tweede dag was dus een stuk leuker dan de tweede, ook mijn ouders en zus voelde zich weer wat beter en op weg naar beneden had iedereen genoeg zuurstof om gezellig te kletsen en lekker hard te lopen. Het favoriete onderwerp van gesprek bleef echter wel hoe heerlijk die warme douche ging zijn bij aankomst in Xela, want koud dat bleef het wel!

Na die lekkere warme douche woensdag avond hebben we niet veel meer gedaan en zijn we weer vroeg naar bed gegaan om donderdag vroeg op te kunnen staan. Die dag gingen we namelijk een kijkje nemen bij Caras Alegres (vertaald: blije gezichten), het project waar ik de komende 7 weken ga werken. Het is een school in een van de talrijke eerdergenoemde arme buitenwijken van de stad, kinderen uit arme gezinnen kunnen hier naar school en krijgen een warme lunch tegen betaling van slecht 4 euro per maand. Ook is er huiswerk begeleiding, kinderopvang en zijn er vele buitenschoolse activiteiten. Aan de moeders uit deze gezinnen wordt ook de mogelijkheid geboden om lessen te volgen om zelf naar een hogere levensstandaard te komen, naailessen bijvoorbeeld. We werden rondgeleid door de directeur die ook de psycholoog voor de kinderen is, er zijn namelijk binnen de gezinnen ook vaak veel problemen door geweld, drugsgebruik en alcoholisme. De rondleiding was indrukwekkend, vooral toen de directeur over deze problemen binnen de gezinnen vertelde, maar mijn ouders vonden het wel heel leuk om te zien waar ik terecht kom. Bovendien sloten we het bezoek af met het geven van de spullen die mijn ouders en zus uit Nederland hadden meegenomen voor het project. De spullen varieerde van simpele speelgoedjes als stuiterballen en kleurpotloden tot barbiepoppen en een reuze mikado. Ik kijk er naar uit om de spullen de komende weken in gebruik te zien worden genomen, want ze leken er heel erg blij mee!

Die middag hebben we het mooie oude stadscentrum van Xela een beetje verder verkend en het is echt een heel gezellige stad. Ook hebben we een enorme bult aan souvenirs gekocht, daarvoor zijn we naar een aantal lokale winkels gegaan die enkel door vrouwen worden gerund en waarvan de opbrengst ook voor honderd procent naar hen gaat. Die avond hebben we onze vakantie afgesloten met een heerlijk diner in een geweldig Indiaas restaurant; El sabor de la India, een aanrader voor iedereen die nog eens in Xela is!

En vrijdag was het dan al weer het einde van die mooie, gezellige, onvergetelijke vakantie in Guatemala met mijn ouders en zus... Ik heb voor de laatste keer voor tolk gespeeld en ze uitgezwaaid, om daarna echt te beginnen aan het Guatemalaanse leventje. Op naar mijn gastgezin was het dus, inmiddels ben ik daar een beetje gesetteld, mijn gastmoeder is pas gescheiden en woont nu alleen, ze heeft een heel nieuw appartement in het centrum van het stadje. Karla (mijn gastmoeder dus) is heel gezellig en net als ik een echte thee liefhebber, morgen komt er ook nog een nieuw gastkind bij, waar ik nog niets over weet behalve dat hij uit de VS komt. Karla werkt in de talenschool die mijn gastgezin heeft geregeld en waar ik nu deze blog zit te schrijven, de school is een mooi ruim gebouw met een binnenplaats en altijd vol van andere buitenlanders die hier ook werken of Spaanse lessen volgen! De perfecte plek om een beetje rond te hangen dus en daar ga ik nu dan ook weer mee verder, want dit was weer een hele lange blog!

Besos en tot snel,

Kerime