Vijf maanden geleden is het alweer, dat ik samen met een geweldige Worldmapping groep in Oeganda zat. Genoten heb ik van het prachtige land, van de wilde natuur, de rijke cultuur, de gastvrije mensen en de Oegandese levenslust. Nog elke dag denk ik terug aan dit geweldige avontuur. Een avontuur die me altijd bij zal blijven, maar ook een avontuur die me veranderd heeft. Ik ben meer na gaan denken over wat belangrijk is in het leven en steeds meer gaan genieten van kleine dingen in het leven. Soms zo klein, dat ze in het dagelijks leven in onze westerse cultuur zo vanzelfsprekend zijn, dat ze niet meer opvallen. Maar twee weken zijn we in Oeganda geweest en toch zo veel gezien en gehoord. Precies vijf maanden geleden, dat onze groep bij het project van Kim en Kim was. Dat we pindakaas hebben gemaakt en op huisbezoek geweest zijn bij Joshua en Tom.  Het verhaal van deze kinderen zal me altijd bij blijven. Tom die gehandicapt is, doordat hij vroeger aan malaria nooit behandeld is. Een jongen die ondanks dat zijn vader er niet altijd voor hem is en is geweest, hij een onbreekbare band heeft met zijn oma en ondanks al de moeilijke momenten, toch de moeite op kan brengen om een glimlach te vertonen en te zingen. En natuurlijk Joshua die ondervoed is geweest en een water hoofd heeft, waardoor hij niet rechtop kan zitten of lopen. Van het project heeft hij een stoel gekregen waarin hij kan leren recht op te staan. Helaas kan zijn moeder hem daar niet bij helpen, omdat ze elke dag op het land werkt of zelfgemaakte armbanden en tasjes verkoopt in de stad, om zo geld te verdienen en te zorgen voor een gezin waarvan een paar kinderen niet eens haar eigen kinderen zijn. Zo’n sterke vrouw, die hard moet werken en haar eigen kind niet kan helpen, omdat ze ook voor al die anderen moet zorgen. Ondanks dat Joshua dus elke dag met dit probleem zit, wordt hij graag meegenomen het land op waar hij de grootste verhalen verteld. Deze kinderen hebben bijna niets, ze kunnen bijna niets en toch genieten ze van wat ze wel hebben, namelijk de liefde van de mensen om hen heen. Dat ze ondanks alles, toch kunnen blijven lachen, dat is bijzonder!

Ze hebben gewaarschuwd voor een cultuurshock bij terugkomst. Eerst dacht ik dat dit wel mee zou vallen, maar een cultuurshock heb ik wel gehad. En nog steeds ervaar ik dit soms, wanneer mensen onzin verhalen of hun mening vertellen, waarbij ik me dan afvraag hoe in hemelsnaam je zo iets oppervlakkigs kunt zeggen. Hebben ze dan echt niet door dat niet de hele wereld het zo goed heeft als wij? Hebben ze dan echt niet door hoe egoïstisch het klinkt wat ze zeggen? En dat ze alleen maar aan zichzelf denken? Of wanneer mensen zeuren om de kleinste dingen in hun leven, waarbij ik me dan weer afvraag of ik echt de enige ben in mijn omgeving die zich druk maakt om andere, veel grotere problemen in het leven.

Blijkbaar heeft deze reis me meer veranderd dan ik dacht en heb ik er ook meer van geleerd dan ik van te voren had verwacht. Één van die dingen is dat je niet perse rijk hoeft te zijn om iets kunnen geven. De liefde en gastvrijheid van de meest armoedigste gezinnen maakt je warm. Iets waar wij in onze westerse cultuur veel van kunnen leren!

Mijn school heeft haar studenten gevraagd om een goed doel op te geven waar de school geld voor in zou kunnen zamelen. Voor mij een unieke kans om iets terug te kunnen doen voor de Oegandese mensen en deze geweldige ervaring. Dus ben ik begonnen met het schrijven van een mail naar school en bleef ik maar door schrijven over het geweldige werk wat Kim en Kim verrichten. Foto’s, video’s, websites en een reisverslag, alles heb ik bijgevoegd. Alles om zeker te weten dat dit project uitgekozen zou worden. And guess what? Dinsdag 9 december heb ik te horen gekregen dat dit project is uitgekozen door de school. “Jij bent er geweest, dus we vertrouwen erop dat het geld op een goede manier besteed zal worden.” Een vreugde dansje kon ik toen niet bedwingen. “Maar we zouden het wel leuk vinden als je tijdens de kerstviering dit goede doel voor de hele school wil presenteren,” vertelde een leraar me toen. Al iets minder enthousiast knikte ik ja. Presenteren is niet helemaal mijn ding, al helemaal niet voor zo’n menigte. Maar soms moet je even niet aan jezelf denken en spanning opzij zetten om iets veel groters te bereiken. Dus met dit doel in m’n achterhoofd heb ik afgelopen dinsdag 16 december voor de hele school verteld over het project van Kim en Kim.

Kim en Kim zijn twee geweldige, hardwerkende vrouwen die hun eigen belangen en luxe opzij hebben gezet om in Oeganda mensen te helpen. Een afdeling in een ziekenhuis, waarbij ze kinderen helpen om weer bovenop hun ondervoeding te komen. Daarnaast hebben ze een stuk land waarop groenten, fruit en pinda’s worden verbouwd voor de community en kinderen in het ziekenhuis. En niet te vergeten het pindakaas project, waarbij in een klein gebouwtje op het land pindakaas wordt gemaakt om ondervoeding bij kinderen tegen te kunnen gaan.

Tijdens de presentatie vertelde de directrice van de school dat de school een bedrag aan jullie project wil doneren. Hoe groot dit bedrag wordt, is nog niet duidelijk. Maar dat was nog niet alles! Naast dat de school een x bedrag wil doneren, gaan in mei 2015 zo’n 50 leerlingen (ik hoop inclusief mij) speciaal voor dit project naar de top van de Mont Ventoux in Frankrijk, om zo al lopend en fietsend geld op te halen voor de boerderij, het pindakaas project en natuurlijk het ziekenhuis om op deze manier mensen te kunnen helpen en twee hardwerkende vrouwen een steuntje in de rug te kunnen geven.

Toen ik dit hoorde was ik super blij! Want stiekem voelt het toch ook best een beetje persoonlijk. Afgezien van mij kent namelijk niemand jullie project, maar toch willen deze fantastische studenten zoveel moeite doen voor zo’n mooi doel.
Afgelopen jaar zijn ze met 38 studenten naar de top gegaan en hebben bij elkaar ongeveer 7300 euro opgehaald. Ik hoop natuurlijk dat het dit jaar nog veel meer gaat worden!

Goed nieuws dus, wat even gedeeld moest worden. Een betere begin van de kerst kan ik me nauwelijks voorstellen!

Groetjes Nienke