Blog van mijn moeder ...

Brief aan Myrthe …

Ik zeg nu wel eens;

“als ik alles toen wist, wat ik nu weet … weet ik niet of ik je had durven laten gaan”

Maar vorig jaar kwam je met het plan en eigenlijk was ik meteen enthousiast. Stiekem had ik zelf wel op expeditie gewild, denk ik. Niet dat ik dat het gedurfd hoor J. Een informatiemiddag gaf de doorslag. De organisatie lijkt betrouwbaar, er wordt goed over de expedities nagedacht, voorbereidingen worden op tijd getroffen en de verhalen en filmpjes maakten ons enthousiast. Je was niet meer te stoppen. Je wilde dit echt gaan doen. Brazilië ging het worden (Afrika was al vol en Cambodja viel af in verband met dengue). Later bleek dat dengue ook in Brazilië voorkomt. Maar toen was je inmiddels al druk met het ophalen van geld, je voorbereiden op de reis en we hadden tenslotte al ‘ja’ gezegd.  Echter het is een nieuwe reis dus het wordt het grote onbekende. Er kwam steeds meer negatieve publiciteit over het land in het nieuws en in onze vriendenkring bleken mensen waar wij het helemaal niet van verwachtten helemaal niet ons enthousiasme te delen. Sterker nog, zij keerden zich er volledig vanaf. Wat een domper was dat zeg. Maar eigenlijk maakte het ons juist meer gedreven om al het geld bij elkaar te verzamelen en veel mensen uit de omgeving reageerden juist weer wel heel positief op de plannen. We bedachten de nodige acties, ik schreef brieven aan bedrijven en collega’s (daar reageerden mensen ook heel verschillend) en uiteindelijk hebben we het volledige bedrag van EUR 2.500 bij elkaar gekregen! Het heeft veel tijd, energie en hier en daar wat deuken in vriendschappen gekost  (dat zegt iets over hun toch?). Zo heeft mama haar vrienden weer eens op een heel andere manier  leren kennen. En ook in jouw omgeving reageerden mensen op hun eigen manier. Ondanks dat was jij klaar voor je expeditie!

Hadden we hier wel goed aan gedaan? Was het toch niet te gevaarlijk daar in de favela’s? Zal niet net jij door een verdwaalde dengue-mug worden geprikt (met alle gevolgen van dien)? Pfff de twijfel sloeg toe en het stilzwijgen van sommige ‘vrienden’ hielp niet echt mee. Toch kwam de vertrekdatum steeds dichterbij en op een ochtend in juli stonden we daar op Schiphol. Geen drama’s, geen tranen … gewoon uitzwaaien, foto’s maken en blij voor jou omdat dit toch wel een kans in je leven is. Wie komt daar nou?

Gelukkig ging er ook een fotograaf mee en werden er regelmatig blogs, berichtjes en foto’s op FB geplaatst zodat we je goed konden volgen. De eerste dag al stond je met de hele groep in de straten van een favela te trommelen met de Brazilianen …. Wauw wat gaaf! Samen met papa keek ik naar jou in dat verre land. Ik had er graag bij geweest en door de berichtjes was ik er ook een klein beetje bij. Wat je daar allemaal hebt beleefd zal je hopelijk altijd bijblijven. Slapen in een tentje, trommelen in een favela, BBQ op straat midden in een favela, afwassen met uitzicht op de favela, op de motor door de straten van Rio gecrost, gesprekken met ex-drugsbaronnen en dealers, schilderen bij de kinderopvang, zingen en dansen met leeftijdsgenoten, voetballen met de straatkinderen, prachtige uitzichten en lange wandelingen (met en zonder rugzak), met de boot naar Ilha Grande, in de regen naar de Copacabana (dat laatste was natuurlijk jammer) en een enorme rugzak met ervaringen mee terug. Ik kan niet in jouw koppie kijken maar het kan niet anders dan deze reis een speciaal plekje in jouw hart/hoofd heeft gevonden.

En om het mooi af te sluiten hebben we een Expositie georganiseerd voor alle lieve sponsoren. Zo kon je laten zien wat je had gedaan en je verhaal vertellen aan de mensen die oprecht geïnteresseerd waren. Het voelde goed om jou daar te zien lopen tussen al die mooie foto’s en lieve mensen die jou die reis zo gunden.

Nu ga jij je profielwerkstuk houden over vrijwilligerswerk in het buitenland. Je hebt contact met je reisgenoten en leeftijdsgenoten uit Brazilië hierover.

We volgen de organisatie IBISS op de voet. Hoe zal het ze vergaan daar in dat gevaarlijke land. Wat heb ik een bewondering voor de mensen van deze stichting. Met gevaar voor eigen leven de projecten draaiend houden in een stad waar zoveel mis is. Vechten tegen de bierkaai. Maar als zij het niet doen, wie dan? Dan hebben de kinderen daar helemaal niets.

Laatst een nieuwsbericht uit Rio om van te rillen (niet in Nederlandse pers maar via IBISS) … gemaskerde mannen die kinderen neerschieten, zomaar in een favela waar jullie ook zijn geweest. Dan ineens het besef, shit daar was jij ook. Hebben we er goed aan gedaan je te laten gaan? Ja, kan ik nu zeggen, je bent veilig thuis, niet getraumatiseerd  en heel gedreven, want dit smaakt naar meer. Afrika is nu je doel.

En de berichten van Unicef dat dit niet goed zou zijn voor de kinderen daar. Tja wat moet je daarmee. Dat is niet de manier waarop jij er tegenaan kijkt en ook niet de kinderen in Brazilië. Zij waren blij met jullie komst, de afleiding die jullie boden in een land vol gevaren. Even lekker lachen, dansen, zingen en voetballen zonder aan al die ellende te hoeven denken. Is dat fout? Ik denk van niet …

Mama

Follow the author: myrthemellanie
Promotions
verzekering studeren in het buitenland

Ga jij binnenkort studeren in het buitenland?
Regel je zorg- en reisverzekering via JoHo!

More contributions of WorldSupporter author: myrthemellanie
Content categories
Comments, Compliments & Kudos

Add new contribution

CAPTCHA
This question is for testing whether or not you are a human visitor and to prevent automated spam submissions.
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.
Access level of this page
  • Public
  • WorldSupporters only
  • JoHo members
  • Private
Statistics
[totalcount]