Tijdens mijn reis in zuid-afrika ben ik in een soort weeshuis geweest dat Mother of Peace heet. Daar worden kinderen tm 18 jaar opgevangen die zijn mishandeld of achtergelaten. Ze worden dan in een huisje geplaatst met een paar andere kinderen en een huismoeder die voor ze zorgt op een groot terein. Daar ontmoette ik een jongen die Sangili heet en stelde hem een paar vragen.

Hoi Sangili, je bent hier gekomen met je broer en zus, kun je daar wat meer over vertellen?

Ja dat klopt, we zijn namelijk een drieling. Mijn broer en ik lijken best wel op elkaar maar mijn zus totaal niet, wat best raar is. We zijn hier tegelijk gekomen en gaan nog steeds veel met elkaar om.

Je hebt een geestelijke beperking, wat vinden de andere kinderen hier daarvan?

Toen ik hier net was (voor zover ik me kan herrineren) vonden de andere kinderen het wel een beetje raar. Ze zien niet heel veel andere mensen dan hun vrienden hier dus ze hadden nog nooit iemand zoals ik gezien. Ik vond het ook spannend en ging daarom vooral met mijn broer om. Maar hij wou natuurlijk vrienden maken en niet alleen van mij afhankelijk zijn, dus ging ik ook steeds meer contact zoeken met anderen en nu heb ik gewoon vrienden en word ik gerespecteerd.

Je bent nu bijna 18, hoe vind je het dat je hier straks weggaat?

Ik vind het heel spannend. Gelukkig mag ik iets langer blijven om mijn school af te maken zodat ik een opstapje heb voor de grote wereld buiten deze plek. Ik hoop dat ik een veilige plek vind om te gaan leven en dat ik natuurlijk werk vind.

Wat wil je gaan doen na school?

Ik wil heel graag dokter worden zodat ik andere mensen kan helpen en weer beter maken. Met mijn beperking hoop ik alleen dat mensen mij willen aannemen en natuurlijk allereerst het me willen leren. Het zou geweldig zijn als dat zou lukken, dan zie ik een mooie toekomst voor me.

Kun je nog iets vertellen over het leven hier?

Het is heel fijn dat ik hier mag wonen en dat de huismoeder zo goed voor me heeft gezorgd. Doordat je de hele tijd met dezelfde kinderen bent ga je een goede band met ze opbouwen en voelt het eigenlijk als je echte familie. Je kan hier naar school en je wordt goed behandeld en je krijgt genoeg eten, het is dus heel mooi dat iemand dit ooit is begonnen en het mogelijk heeft gemaakt om kinderen zoals wij ook een toekomst te geven.