Nadat ik vorige week zondag een leuke meeting had gehad met de manager van Haven for the Elderly nodigde hij mij uit om langs te komen in Sampaloc, Tanay om dit opvanghuis voor verstoten ouderen (60 ) zelf te komen bekijken en te kijken of er mogelijkheden zijn om hen te steunen. 
Dinsdag ochtend was het dan zover en vertrok ik uit het drukke Manilla naar de rustige groene landschappen van Tanay, wauw. 
En dit begon eigenlijk al met de reis. Waar het gerust 1,5 tot 2 uur kan duren voor ik van mijn huis in Makati ben (een reisafstand van een kleine 15 km), was ik nu gewoon in dezelfde tijd 57 km verderop. 

Bij het project aangekomen werd ik meteen goed verzorgd, de manager had één van zijn medewerkers aan mij toegewezen en zij moest mij alles laten zien, overal volgen en zorgen dat ik goed te eten kreeg. Iedereen die ik tegen kwam vroeg waar mijn "companion" was en of ik het niet heel erg eng en ongezellig vond om alleen in de "VIP" kamer te slapen. Als alleen reizende redelijk zelfstandige Nederlandse ben ik dat natuurlijk niet echt gewend en na een paar uurtjes heb ik dan ook voorzichtig aangegeven dat ik zelf wel even een rondje zou lopen en op onderzoek uit zou gaan. Zo ontmoette ik een aantal psychologie stagiaires die een paar minuten later muziek gingen maken met de bejaarden. Geweldig! Ik, als stijve hark die echt niet van dansen houd, stond toch opeens te "dansen" met een stel bejaarden. Eén van de oudere heren kreeg er maar geen genoeg van, wandelstok aan de kant en gaan. 

's Avonds trad de officiële huisband op en ik moet zeggen dat was gaaf! Het is mooi om te zien hoe mensen kunnen reageren op muziek. Het deed me terug denken aan de prachtige laatste weken met mijn oma. Waarbij mijn oom op zijn keyboard al oma haar favorieten liet horen. De hele familie zong dan mee en oma genoot (zelfs van de nummers die vooral favoriet waren bij Britt & mij). Ook bij the Haven for the Elderly zag je dat de ouderen opleefden tijdens de muziek avond. Een blinde vrouw die al dansend opging in de muziek en een kleine fragiele vrouw die mij om elk nummer ten dans vroeg. Al zingend, lachend en plezier makend. Het raakte me om te zien hoe je met een klein beetje aandacht iemand zijn dag een stukje vrolijker kan maken. En dat werkt aanstekelijk! Na de 20ste "Goodmorning" liep ik zelf ook "Goodmorning"-roepend rond. 

Op mijn 2e avond daar besloot ik dat ik iets kleins voor deze mensen wilde doen om te laten zien dat ze, ondanks dat ze door hun familie verstoten zijn, niet vergeten zijn. Ik heb besloten dat iedere oudere een kerstkaart verdiend. Een kleine manier om te laten zien dat er mensen zijn die aan ze denken. De eerste lading kerstkaarten is al geshopt en natuurlijk nodig ik iedereen uit om mee te werken aan dit project, hoe? 
1. Door je naam achter te laten, ik zal dan één van de kerstkaarten namens jou schrijven. 
2. Door in Nederland (of waar dan ook ter wereld) een kerstkaart te sturen aan een eenzame oudere. 

Na twee nachten natuur was het weer tijd om naar huis te gaan. Terug naar Cubao, terug naar mijn werk. Ik besloot dat ik de hele route met de Jeepney wilde doen en echt geloof me dat is leuk! Ik wist globaal waar ik heen moest dus dat gaf ik de mensen in mijn omgeving ook aan. De 1e jeepney bracht mij naar het jeepney-station waar een behulpzame man mij naar de tweede Jeepney leidde. Op de een of andere wonderlijke manier had de tam-tam zijn werk al gedaan want de chauffeur van deze Jeepney wist al exact waar ik heen moest. Toen de oudere dame met haar visjes ook zat konden we vertrekken met een half lege Jeepney, vreemd. Gelukkig veranderde dit snel en op het moment dat ik dacht, nu zit die echt vol, paste er nog wel twee mensen bij. M'n longen hebben ondertussen een roet laagje en mijn snottebellen zijn standaard zwart maar ik houd van de Jeepneys, zelfs met 2 mensen te veel. 

Tot snel iedereen en... geniet van het Sinterklaas feest! 

Liefs, 

Kirsten