Nu precies een week in deze Aziatische/Pacifische megastad. En wat hebben we veel gedaan en gezien! Het is mij wel duidelijk: een land vol tegenstrijdigheden. Vorige week dinsdag kwamen we aan en bracht Kirsten (de stagaire voor langere tijd) ons naar Cubao, onze hometown voor de komende tijd in Manilla. We waren met vier van de zes united (Maurice, Merie, Harm en ik) en uiteraard belandden we in “the traffic”. Onze driver, Simoun, legt ons uit dat er te veel auto’s zijn voor op de wegen van Manilla. Zes miljoen namelijk..

Aangekomen bij ons hostel: “The Happy Turtle”. Een superhostel voor ons. Na een douche voelen we ons redelijk mens en gaan we richting de Ali Mall. Op elke hoek van de straat vind je hier in Manilla een mall. Buiten benauwd en dertig graden. In de mall lijkt het winter met zo’n zware airconditioning. Meteen hadden we ook de eerste kennismaking met Juliette, de andere vrijwillgers Mark en Koen, WAP en Smokey Tours. Ze vertelt ons over haar keuzes om hier te gaan wonen. Ook over hoe ze Smokey Tours heeft opgezet. Dit is een organisatie welke tours geeft aan toeristen die de realiteit in Manilla durven op te zoeken. Want deze stad met 16 miljoen inwoners heeft wolkenkrabbers, succesvolle bedrijven en veel Amerikaanse invloeden maar ook vele sloppenwijken, armoede en zwervers.

Dan is het op donderdag tijd voor onze eerste tour. We voelen ons toerist. Maar we kunnen natuurlijk niet out of the blue beginnen met ons vrijwilligerswerk zonder te zien wat Smokey Tours inhoudt. We gaan naar de beroemdste begraafplaats in Noord Manilla met Jessie, onze enthousiaste tourleider, die ons veel kan vertellen. Filipino’s zijn trots op hun beroemdheden in het land. Op de begraafplaats liggen er dan ook vele. Hij noemt ze op, wij kennen ze niet. Ze hangen wel in het groot met foto en naam op billboards bij de ingang van de begraafplaats. Eigenlijk een soort van ingang te vergelijken met die van een Nederlands pretpark. Op de begraafplaats allemaal gekleurde graven en huizen (!). Want hier leven mensen op, onder en boven de graven. Gek om te zien. Hun ouders en overgrootouders leefden hier ook al. Hun missie? Net zoals hun voorouders: als bewakers en verzorgers dienen op de begraafplaats.

De tour maakt veel indruk op me. Omdat in Nederland alleen maar grijze en donkere kerkhoven zijn, waarbij je meteen een sombere stemming krijgt. Hier is een begraafplaats bijna iets leuks. Bovendien wonen er zelfs (zeer arme) mensen. Veel Filipino’s gaan hierheen, komen samen met hun familie of proberen BF’ers te spotten. Als we “the Cemetery” uit lopen, neem ik even een slok van mijn waterfles. Jessie kijkt me verschrokken aan: “Hoe kun je nu dat water nog drinken? Het is bezeten. Als iemand iets  aparts ziet vanavond is het haar schuld.” Oja, bijgeloof is nogal een ding in Filipijnen. Ouders maken kinderen van jongs af aan bang voor enge beesten zodat ze ’s avonds niet de straat op gaan. Blijkbaar had ik ook iets verkeerds gedaan. Eten wat je mee hebt, moet je op maken bij de doden. Als je het mee naar buiten neemt en daar alsnog eet/drinkt is het gevaarlijk voor jezelf en voor anderen. Hmm.. Interessant, maar toch heb ik gewoon dorst en drink ik het. Terug naar hartje Manilla scheuren we met de lokale vervoersmiddelen: de jeepney en de tricycle, heel cool!

Op vrijdag gaan we naar de sloppenwijken. Onze tourleider is Nympha, zij komt uit een wijk die tegen de sloppenwijken aanligt. Armoede, schrootplaten, wonen onder bruggen, vuilnis, bedelaars en …hanen. Want dat zijn de lokale helden hier. Veel families hebben een haan. Elk weekend vechten ze tegen elkaar. Het schijnt bloederig te zijn doordat ze mesjes aan de poten binden van de hanen. Wat wij er nu vooral van meekrijgen is dat de dieren ons wakker schreeuwen in de ochtend en kabaal maken de hele dag door. De èchte gevechten sla ik even over.

Het voelt raar om door de sloppenwijken te lopen en een kijkje te nemen hoe zij hun leven daar draaiende houden. Het voelt veilig, dat wel. Maar de omstandigheden waar sommigen in wonen zijn niet voor te stellen. Huizen van hout en karton onder een brug vastgemaakt en ook alweer half ingestort. De rivier overstroomt makkelijk en dan zijn deze mensen meteen de pineut. Overdag is het er donker. Energie is te duur dus hangen de mensen de hele dag op straat. Ze lijken wel blij. Ze zien er ook niet extreem ondervoed of ongezond uit. Maar ik kan me niet voorstellen dat ze in deze omstandigheden oud zullen worden.  

Dan van de sloppenwijken naar Smokey Mountain. De Filipijnse overheid heeft de mensen die woonden op deze vuilnisbelt in temporary houses laten wonen. Het is er druk, vol en een enorme bende. Ouders maar ook kinderen gaan naar de vuilnisbelt om vuilnis te zoeken. Sommige soorten vuilnis leveren meer geld op dan anderen. Maximaal 150 pesos per kilo voor koper en voor een bepaald soort plastic 40 pesos per kilo. Alles delen door 55 voor euro’s. Conclusie: deze mensen hebben echt bijna niets te besteden. Afval van de Mc Donalds houden ze apart. Ze zoeken resten eten eruit, wassen deze en bakken dit opnieuw op. Ook wel “pagpag” genoemd. Ik zal nooit meer zomaar wat weggooien en nog vaak aan deze community terug denken.

De dag erna gaan we op z’n Hollands fietsen door de stad. Met onze oranje fietsen klaar om het chaotische verkeer te trotseren. Haha, crossen tussen auto’s is relatief makkelijk voor ons. Filipijnen kijken ons wat schaapachtig aan als we langs fietsen. Een simpel “ stop” handgebaar laat alle auto’s voor ons wachten op de kruising. We zien het mooie van Manilla. De grote standbeelden van de lokale helden en het nationaal museum met de geschiedenis met vooral de Spaanse maar ook Japanse en Chinese invloeden.  

’s Avonds eten we met Filipijnse studenten. Goed om ook eens te horen hoe zij tegen de problemen van de Filipijnen aankijken. De overheid heeft al redelijk geholpen maar zou nog meer kunnen doen vinden zij. De gezondheid van de mensen is al sprongen vooruit gegaan door de temporary houses. Maar nog steeds zijn er veel huid- en luchtwegproblemen. Educatie op Smokey Mountain is nu het speerpunt. Ook vinden zij dat mensen vanuit het Westen niet de problemen kunnen oplossen.

Na het eten terug naar "Happy Turtle". We hebben de maandag en dinsdag vrij. Weekend! Tijd voor ons eerste tripje. Hup! De stad uit, weg van de smog. Op naar Puerto Galera! Knalblauwe zee, bomen, schone lucht, nog meer groen en wit strand: wauw. We bespreken nog eens met z’n zessen wat we allemaal hebben gezien en meegemaakt de eerste dagen. Wel wat hypocriet om dit vanaf een vakantieoord te doen als je net die week ontzettend arme mensen in bizarre leefomstandigheden hebt ontmoet.

We komen bij van alle indrukken en “salamat po” voor dit heerlijke weer in november!