Als je project “Imagine all the people” heet en je voor een paar jaar vrijwilligerswerk in het buitenland gaat doen, is het niet geheel onlogisch dat zowat iedereen denkt dat je een hippie-style gezellig-groeps-mens bent die het liefst vooral “onder de mensen” is. Maar de waarheid is: socializen is niet bepaald mijn sterkste kant. At all.

Ik ben namelijk heel graag en vaak alleen. Lekker rustig. Want hoezeer ik ook echt probeer de principes van menselijk groepsgedrag te begrijpen, ik heb meestal geen flauw idee waarom iedereen altijd overal zo moeilijk over doet. En juist daarom ben ik vaak onbewust een olifant in de porseleinkast van sociale regels over “hoe het hoort”, een driehoekig blokje dat hoe je het ook draait of keert, niet door het ronde gaatje van de normale sociale structuren past. Wat mijzelf betreft is dat geen probleem, maar voor het welzijn en de gemoedstoestand van iedereen om me heen is het beter dat ik me een beetje afzijdig houd.

En ik geef toe: dat ligt helemaal aan mij. Zet een groep willekeurige mensen bij elkaar in een afgesloten ruimte, en de kans is groot dat ik er spontaan claustrofobisch van wordt: de popie-jopie´s, de keurende blikken, flinterdunne laagjes welopgevoedheid over dikke lagen pretenties, veel te weinig gespreksstof omdat het leven misschien toch wat minder interessant en opwindend is dan we het willen doen voorkomen en veel teveel superlatieven om dat gevoel een beetje te compenseren. Tevergeefs.

Voeg daar voor de gezelligheid iets teveel alcohol per persoon aan toe, en ik voel me helemáál een buitenaards wezen op een aards feestje. Collectief tijdelijk vergeten dat we volwassenen zijn met een normaal werkend aansturingscentrum in ons hoofd (bueno, gemiddeld :P), is voor mij een onbegrijpelijke invulling van “leuk en gezellig”. En vanaf de toren van mijn jeugdige (?) arrogantie bekijk ik de taferelen met medelijden in mijn blik, die met evenveel medelijden en onbegrip door iedereen wordt beantwoord die mij op eenzelfde manier gadeslaat. Er zitten nu eenmaal geen hoeken aan een cirkel, en een driehoek is niet rond, hoe je hem ook houdt. Zoals ik al zei: dat ligt helemaal aan mij. 

Ik ben dus niet bepaald een groep-mensen-mens over het algemeen, maar de laatste tijd heb ik bovendien een specifieke groep mensen geïdentificeerd die me zo mogelijk nóg minder een groep-mensen-mens wil laten zijn dan ik al ben: wereldreizigers. Of je ze nu op straat, in de bus, op een lama of een paard, in de gedeelde douche van je hostel, op de rand van een vulkaan, in de lift of bij een kauwgomballenautomaat tegenkomt, ze zullen geen mogelijkheid voorbij laten gaan om je te vertellen waar ze allemaal al wel geweest zijn en hoe [superlatief] dat wel niet was, terwijl ze proberen om niet teveel onder de indruk te lijken van hun eigen verhaal en ze dus nog wel gewoon “cool” zijn met zo´n ronduit opwindend alledaags leven. En om de ellende compleet te maken, hebben reizigers op de een of andere manier een talent om aan te voelen wanneer je totaal geen zin hebt om hun interessantheid in je gezicht geduwd te krijgen en je geen ontsnappingsmogelijkheid hebt.

Een bijkomend nadeel van (wereld)reizigers is dat er al sprake is van groepsgedrag vanaf het moment dat er twee zijn. Dat is: jezelf inclusief. Altijd dus.

In de kabelbaan in Quito, Ecuador, hoor ik een (wereld)reiziger bijvoorbeeld tegen een compagnon zeggen: “Als je trouwens nog toevallig een keer naar Tafelberg in Zuid-Afrika, moet je er meteen gebruik van maken als het op een dag helder weer is, want na één dag zon is de berg geheid drie dagen in wolken gehuld.” Dus. Hij was naar de Tafelberg in Zuid-Afrika geweest en hij dacht: ik meld het even. Algemene relatie met de realiteit van dat moment: dat was ook een berg met een kabelbaan. Geografische relatie met de realiteit: geen enkele. (Voor de goede orde en misschien een kleine correctie van het referentiekader: in de gewone wereld gaan mensen niet “toevallig" een keer naar de Tafelberg. Is dat een nieuwe afslag van de A2?) Aantal toeristen per vierkante meter op de Tafelberg: 2. Avontuurlijkheid: 0. Inzicht in de Zuid-Afrikaanse cultuur na een bezoek aan de Tafelberg: 0. Verborgen boodschap: ben jij al naar Zuid-Afrika geweest? Zo nee, dan noemt (wereld)reiziger nummer twee een andere berg met een kabelbaan, bij voorkeur in een ander werelddeel, en laat een foto zien als bewijs dat hij/zij daar was. Niets zo fijn als gelijkwaardige gesprekspartners.

Een zelfde strategie vind je regelmatig terug in vormen als: “Deze markt doet me denken aan de markten in Thailand! Oh, ik mis het eten van daar zo!” Na een week (?).

Maarrrr... het is niet alleen de opdringerigheid van de "weet-je-waar-ik-allemaal-al-geweest-ben"-reiziger die mij op slag kan doen verlangen naar een hutje op de hei, er zijn nog heel wat andere categorieën hopeloze wereldreis-gevallen te betreuren (wat mij betreft). De manische álles-is-[superlatief] thrillseekers onder ons, bijvoorbeeld. Ik zeg: als je een bungee jump van een brug in een ander continent nodig hebt om “te voelen dat je leeft” of “om je angsten te overwinnen” is er iets goed mis met jezelf of met je leven, en is het zinvoller en goedkoper om bij je huisarts langs te gaan voor een doorverwijzing naar een psycholoog. Daar kun je ook best leuk over bloggen als je wil.

En dan zijn er ook die niet snappen dat "doe of je thuis bent" sowieso nooit betekent dat je moet doen of je thuis bent, en die daarbij ook niet de moeite nemen om zich een uurtje in te lezen in waar ze eigenlijk zijn en waar je op moet letten. En dan doen ze of ze thuis zijn, wat meestal zelfs thuis al een slecht idee is: "Wauw, wat een nacht! Ik werd wakker op het strand en ik herinnerde me helemaal niets meer!” Jaaa, totaal vergeten wie en waar je bent klinkt inderdaad [superlatief]. Iedereen jaloers. En het voordeel van wereldreizen is: als je ergens half bewusteloos op het strand mishandeld, beroofd en/of verkracht wordt, kun je daarna vast ergens in de buurt bungee jumpen om over je opgelopen angsten heen te komen. En dan je blog schrijven over hoe gevaarlijk het er wel niet is. “Heftig, veel geleerd,” zoiets. Maar wel super stoer, dat je dronken op het strand hebt geslapen! Dat is niet zomaar iets voor iedereen, dat is écht leven! Way to go.

Wij avontuurlijke wereldreizigers gaan trouwens het liefst in groepjes van twee, want het is best wel eng om op avontuur te gaan. En als we maar op de gebaande paden blijven, de toeristische hoogtepunten van elk land (of bij tijdgebrek: van elk continent) bezoeken voor de foto en dan zo snel mogelijk weer vertrekken, kunnen we in een half jaar de hele wereld zien! Mooi man!

Nee, niet bepaald mijn ding, wereldreizen. Maar na een jaar van regelmatig tandenknarsen en op mijn tong bijten, is het hoogstwaarschijnlijk wel ineens een stuk(je) makkelijker om met een groep willekeurige niet-wereldreizigers in een afgesloten ruimte te zijn. Elk nadeel… :P.

In ieder geval hoop ik dat mijn reisritme zo laag blijft dat ik nooit een échte Wereldreiziger word. Ik word wel een Wereldbewoner ofzo. En wie weet bezoek ik zo ooit een keer toevallig (of niet) de Tafelberg. Als de zon schijnt. Of niet. Wie weet. Ik schrijf er tegen die tijd wel een blog over, met een foto erbij. Natuurlijk. Of ik vertel het je in een kabelbaan in een land dat helemáál niet in de buurt ligt. Zodat iedereen in ieder geval weet dat ik er was. Anders telt het niet.

Ik ga even koffie drinken. Alleen. [Superlatief]. De foto komt nog.

Groetjes, Nelly de Wereldbewoner.

Deze blog is deel van mijn project Imagine all the people. Voor dit project werk ik voor een paar jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik regelmatig een stukje over mijn ervaringen. Op die manier wil ik mensen met elkaar in contact brengen, ze nieuwsgierig maken en hun blikveld een beetje verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun positie in die wereld. Zo wil ik proberen de wereld een beetje beter te maken en anderen te inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.