Alles in nu voor het laatst

Lieve allemaal,

Vorige week was een rustige week op de ICU niet veel interessants gebeurt en daardoor erg saai, dus vandaar dat mijn verslagje nu wat later is dan normaal. We hebben inmiddels weer wifi :) De buurman heeft het wachtwoord bij onze computers en telefoons ingevuld, want hij wil niet meer hebben dat iemand zijn wachtwoord weet. Het is namelijk zo als een iemand het wachtwoord weet dan kan gelijk het hele flatgebouw gebruik maken van zijn wifi. Dus ik begrijp het wel!

Maargoed de tweede week ICU wat ook betekend dat dit onze laatste week rotatie is de volgende twee weken zullen we met zijn drieen naar de OK en de HIV kliniek gaan.
Het is toch wel bijzonder op de ICU dat de patienten gewoon rond kunnen lopen en zichzelf kunnen wassen en aankleden. In nederland zou zo iemand al lang van de ICU zijn gehaald en in eerste instantie al niet de indicatie ICU krijgen, maargoed dat gaat hier een beetje anders.

Op de ICU lag verder een patient met nierfalen waarvoor hij naar de nierdialyse gaat. En ja hoor dan gaat de ICU patient gewoon van de afdeling af, want de dialyse kan niet naar de afdeling komen. Dus zonder enige begeleiding van een monitor of een ICU verpleegkundige gaat de patient dan naar de nierdialyse.
Deze man moest een centrale lijn krijgen, eerst werd het in de ochtend door de arts geprobeerd en na twee keer zat hij er gelukkig in. Echter na het maken van een rotgenfoto bleek de lijn in de longader te zitten toch echt wel een beetje verkeerd. Aan het eind van de middag dan nog maar 3 keer proberen totdat zelf het ijzerdraad er met een knik uitkwam gaf de dokter het op. Dan maar geen centrale lijn.
Deze patient moest ook een Neussonde krijgen aangezien hij niks at. Dit gaat er niet bepaald zachtaardig aantoe. Nee hoor zonder enige voorbereiden of ook maar de moeite nemen om het de patient zo comfortable mogelijk te maken wordt de sonde er gewoon ingeduwd.
De patient krijgt niet een glaasje water om te slikken zodat de sonde makkelijk in de maag geplaatst kan worden. Na drie pogingen gaf de verpleegkundige het op.

De volgende dag was het weer rustig op de afdeling de verwarde man met ontregelde diabetus ligt er nog steeds. Deze arme man gaf vandaag constant aan dat hij dood wilde. Maar oohwee daar mag je het hier absoluut niet over hebben. De verpleegkundige werd heel boos op de man en zei dat hij dat niet mocht zeggen. God heeft een reden voor hem en bepaald wanneer hij komt te overlijden. Bovendien gaat het nu net zo goed met je. Hier schrok ik eigenlijk wel een beetje van.

Woensdags heb ik letterlijk alleen maar op mijn gat gezeten en waren nog maar twee patienten over en na 9 uur was er dus niks meer te doen.

Donderdag kwam ik op de afdeling aan en lag er nog maar een patient dus om half 9 al klaar met de zorg. Gelukkig was er in de middag nog een opname van een vrouw met een keizersnede. Deze vrouw werd opgenomen vanwege het HELLP syndroom waarbij ze hele hoge bloeddrukken had 220/180.
Op donderdag wordt er geen lunch geserveerd aan de medewerkers van het ziekenhuis. De overige dagen krijgen we wel lunch van het ziekenhuis. Dit is meestal niet te eten, maargoed de rijst opzich nog wel. Oegali een typische keniaans gerecht, gemaakt van maismeel en water dit wordt gekookt tot een soort stevige plak. Maargoed dat hoort zacht van structuur te zijn maar hier zitten er gewoon stenen in de oegali. Dus je begrijpt dat we niet echt fan zijn van het eten hier.

Maar stephanie kamila en ik hadden voor het ziekenhuis een bakje fruit en een smokey gehaald. Nu vraag je je af wat is dat nou weer en heb je niet meteen een voetselvergiftiging als je allemaal eten van de straat koopt. Nou smokey is een pittig worstje met daarin een salsa van tomaat rode ui en koriander. Echt onwijs lekker en aangezien ik niet echt van vlees houd is dat een wonder. En nee je loopt er ook geen voetselvergiftiging van op. Alles wat diana kook, koopt ze op kraampjes van de straat dus inmiddels zijn onze dramen al heel wat gewent.

We gingen ergens op een muurtje in het zonnetje zitten komt erop eens een man naar ons toe helemaal stijf van de drugs. Begint een heel verhaal in het swahili. Hallo wij zijn blank en verstaan geen swahili. Gaat die man opeens eerst naar kamila haar haar grijpen om vervolgens naar mijn haar te grijpen. Nou dacht het niet dus wij allebei zijn hand wegslaan. Serieus wat geeft jou het recht om aan ons te zitten, wij zitten toch ook niet zomaar aan jou. Maar schijnbaar denken meer kenianen dat ze zomaar het recht hebben om aan ons te zitten. Heel bijzonder.

Vrijdags ons vrije dagje en zijn we naar het olifantenweeshuis gegaan en naar de giraffencentrum. Helaas waren wij niet de enige die dat bedacht hadden en was het mega druk. Allerlei schoolreisjes, heel fijn al die kinderen. Maargoed al die kleine schattige olifantjes zo lief :)
Bij het olifanten centrum troffen we helaas de agressieve olifant daisy. Dus dat was de brokjes in de mond gooien van een afstand in plaats van de giraf een kusje geven. Helaas pindakaas, maar toch wel indrukwekkend om zo dicht bij een giraf te zijn. We zijn die dag trouwens rondgereden met een taxi voor maar 30 euro. Hij wachten overal op ons en heeft ons aan het eind bij het centrum af gezet . Echt kost geen drol.

We hadden met de andere 3 meiden afgesproken die ook in Kenia verblijven om bij misono te eten een sushi restaurant. Het was die avond echt mega hard gaan regenen dus het verkeer stond helemaal vast. De meiden zouden ons met de taxi ophalen en wat normaal 5 minuten duurt, duurde nu een uur. Daarna moesten we nog naar het restaurant, daar hebben we ook nog zn twee uur over gedaan. Maargoed alles over voor sushi. Uitgehongerd bestelde we een plaat vol met suhi. Echt heerlijk was dat. Kamila zou met de andere meiden nog uitgaan echter hadden ze besloten om toch maar niet te gaan aangezien nairobi ongeveer in een zwembad was veranderd. Dan is het toch wel fijn dat we op 3 hoog wonen.

Zondag hebben we weer heerlijk met de kindjes van het weeshuis geknutseld. Toen we aankwamen waren ze al helemaal enthousiast en binnen een paar minuten was het klaslokaal gereed en konden ze beginnen. Onze opdracht was teken jezelf. Echter gingen ze allemaal iets anders tekenen. Maargoed als ze maar plezier hebben.
Na dat we klaar waren vroeg stephanie aan de bewaker hoe vaak mogen ze zoiets doen? Waarop hij als antwoord gaf elke zondag als jullie er zijn. Dit was dus de tweede keer.

Maandags eerste dagje op OK. Toen we eraan kwamen hebben we ons in een OK pak gehesen en konden we meteen meekijken bij een keizersnede. Deze dokter ging hardhandig om met de baarmoeder van deze vrouw, aangezien ze een abces aan de buitenkant had en een fibrooit in de baarmoeder die verwijderd moesten worden. In denk dat die vrouw nu helemaal beurs is vanbinnen. Na de keizersnede hebben we tot 13 uur gewacht op de operatie die om 12 uur zou beginnen van het verwijderen van een baarmoeder. Echter ging deze operatie toch niet door dus zijn we maar naar huis gegaan.

Dinsdag waren we om 9 uur op OK. We hadden gister gezien dat dan de eerste operatie was gepland. Echter had de dokter het druk dus hebben we 4 uur gewacht op de volgende operatie. Het waren twee operaties het verwijderen van aambeien en het weghalen van een vetschot.
Eerst hebben we het verwijderen van de aambeien gezien. De dokter vertelde vanalles dus super interessant. Daar foto's en filmpjes van gemaakt, want ons was gezegt dat dit mocht. Kamila en Stepahnie hadden al eerdere operaties bijgewoond waarbij de artsen en verpleegkundige ook filmpjes en foto's maakte van de operatie.

Nadat de operatie klaar was op naar de volgende. Wij meekijken hoe de anesthesist de patient intubeerde nadat hij de patient een roesje had gegeven. Wij dit allemaal filmen met de patient natuurlijk onherkenbaar in beeld. Op een gegeven moment zegt de arts. Zien jullie dat de patient nog wakker is? Weet je waaraan ik dat zie? Me dat hij dat zegt kijkt hij opzij en ziet ons filmen. Uit het niets wordt hij onwijs boos op ons met de patient erbij. En begint te schreeuwen en wie heeft jullie goedkeuring geven dat jullie hier zijn. En zijn jullie bij de medical directeur geweest en ik heb jullie geen toestemming gegeven. En wie zegt dat jullie foto's mogen maken zonder toestemming. Nou zo ging het zeker 10 minuten door. Hij vond het niet kunnen dat wij daar op die OK waren zonder in zijn ogen toestemming te hebben gekregen. Stephanie zei, nou dan vrwijder ik wel mijn foto's waarop hij aangaf nee dat hoeft niet. Als het hem ook echt om de foto's was gegaan had hij er al wat van gezegt bij de vorige operatie.

Maar dit was dus echt niet leuk het huilen stond me nader dan het lachen op dat moment. Echt we werden helemaal uitgekaffert door die man waar de patient bij was. Heel vernederend. Gelukkig namen de collega's het wel voor ons op. Inplaats van dat hij zich eerst richt op de patient en dan vervolgens ons apart neemt om het te bespreken.

We hebben dan ook onze spullen gepakt zijn weg gegaan en komen niet meer terug op de OK. Toen we ons aan het omkleden waren kwam er nog een verpleegkundige naar ons toe die helemaal geschokt was van de uitspatting van de dokter.
Trouwens het was een egyptische dokter geen keniaanse die zouden zoiets nooit doen.

Toch blijft het thuis in je hoofd spoken vanwege een schuldgevoel, omdat je weet dat je in Nederland niet zomaar een operatie mag filmen. We hebben het besproken met diana die het ook absurt vond hoe die man reageerde en begreep ons helemaal. Dit luchte heel erg op.

Maar hij reageerde waarschijnlijk uit paniek zo, aangezien wij dus op film hadden staan dat hij een fout maakten. Namelijk intuberen terwijl iemand nog bij bewustzijn is.

Gister en vandaag zijn we dan ook niet naar de OK gegaan. We zijn thuis gebleven en hebben al onze opdrachten voor school afgemaakt en ingeleverd. Heel fijn dat dat nu af is.

Nu ik dit schrijf besef ik me heel goed dat het nog maar twee weken is en dat ik dan alweer naar huis toe vlieg. We gaan nu echt de fase in dat alles voor de laatste keer is, laatste weekend in nairobi, laatste wasje, laatstje dagje weeshuis, laatste weekje ziekenhuis etc.
Echt een dubbel gevoel aan de ene kant wil ik echt heel graag naar huis toe, maar aan de andere kant laat je wel iets achter. Ook hier heb je toch iets opgebouwd en inmiddels is alles hier zo normaal voor ons geworden. Maargoed ik ben er nog twee weken dus ik ga nog intens genieten. Volgende week woensdag een weekje naar mombasa, waar ik ook onwijs naar uit kijk.

Toch nog weer een best lange blog geworden ondanks dat ik dacht dat er niet zoveel gebeurt was.

Heel veel liefs en knuffels,

Hannah