Vandaag hebben we weer vooral gereisd en in de busjes gezeten. Al vroeg zijn we opgestaan, hebben we de spullen en tenten ingepakt  en zijn we richting Lwengo gegaan. Het was een lange reis, maar ik geniet nog steeds van de busritjes: de rode zandweggetjes vol met hobbels en gaten waar al het verkeer door elkaar heen raast, de gekleurde stenen huisjes, maar ook arme huisjes van bamboe en klei, de zwaaiende kinderen, de volgeladen boda boda’s, de fruitkraampjes, de natuur, er is gewoon zoveel te zien! En dan is er natuurlijk ook nog de gezelligheid ín de bus, van de groep: gezellig met ze allen liedjes blèren en gesprekken voeren. En natuurlijk de plaspauzes niet te vergeten. Elk half uur was het wel: ‘William can we stop? The girls have to pee’. En dan renden we met ze alle de bosjes in. 

Toen we aankwamen bij Lwengo stonden de kinderen al in een rijtje klaar om ons te verwelkomen. Met hun mooie oranje uniformpjes zongen ze een welkomstlied voor ons. Ook werden we nog verwelkomd door de leiders van Lwengo, ze legden ons uit wat de stichting precies inhield en wat wij de komende dagen zouden gaan doen. Daarna was het tijd om de tenten op te gaan zetten, dit keer weer op een bijzondere plek, namelijk in de klaslokalen! Samen met Kim en Ali heb ik heel wat tenten opgezet en in het Ugandees leren tellen. Heel trots hebben we de rest van de dag emu, bbiri, ssatu, nya, taano, mukaaga, musanva, munana, mwenda , kumi gezongen. We hebben ook nog gezellig met de kindjes gespeeld en gekeken in de kamers waar de kinderen slapen die niet naar huis kunnen en dus 16 weken lang op school blijven. Er was een jongenskamer en een meidenkamer. In beide ruimtetjes sliepen ongeveer 30 kinderen: heel erg op elkaar gepropt, geen privacy en in stapelbedden van 3 hoog. Maar ze vonden het geweldig, en waren dolgelukkig dat ze hier mochten zijn. Deze kinderen hadden namelijk allemaal een lastige thuissituatie, meestal was wel één of beide ouders overleden. Ze waren heel dankbaar dat ze naar school mochten en zelfs nog tijd over hadden om te spelen, in plaats van hard te werken op het land. Ook al deze kinderen hadden prachtige dromen en wisten al precies wat ze wilden worden, er waren vooral heel wat toekomstige zustertjes, dokters, leraren, en presidenten! Vooral in de meidenkamer was het heel gezellig! We hebben gedanst, gezongen, gepraat en ze hebben heel wat lieve dingen voor ons op het schoolbord gezet. 

 

Vandaag was het eindelijk weer een projectdag! Samen met Kim, Lieke, Maaike, Kirsten en Merel ging ik een huis bouwen. De familie voor wie we het bouwde woonde nu met 7 in een heel klein huisje dat op instorten stond. Ze waren dan ook heel erg blij en dankbaar dat wij ze hielpen om een nieuw, groter, en veiliger thuis voor ze te creëren. We konden niet het hele huis maken, maar we konden wel wat steentjes bijdragen. Het geraamte en de eerste stenen waren er al. Het werk begon hetzelfde als met de stoves: Met onze voeten in de klei en bollen maken. Daarna mochten we de klei in het geraamte van bamboe stoppen.

Eenmaal weer bij Lwengo aangekomen hebben we een klaslokaaltje wit geverfd, met grote rollers. Het was supergrappig om te doen. Niet alleen de muren, maar ook de vloer en wij zelf zaten helemaal onder de verf! Hierna zijn we met de busjes rondgereden in het gebied van Lwengo. We zijn bij verschillende projectjes langs geweest waar we wat souvenirtjes konden kopen. Ik heb heel wat gekocht, misschien wel meer omdat ik die mensen zo lief vond dan dat ik de spulletjes zo mooi vond! 

 

’s Ochtends ben ik weer met mijn groepje naar een project gegaan. Dit keer gingen we watertanks maken. Vóordat we de tanks gingen maken, zijn we water gaan halen: om het cement te maken, maar ook zodat we konden voelen wat de meeste Afrikanen elke dag moeten doen. Tijdens het water halen is ons uitgelegd waarom het zo belangrijk is dat er watertanks komen. Heel veel kindjes moeten namelijk na schooltijd nog water halen, het is niet alleen heel erg zwaar, maar ze komen ook niet toe aan hun huiswerk en veel worden verkracht bij het meertje of ze verdrinken, omdat ze nooit hebben geleerd hoe ze moeten zwemmen. En dan is het water uit de meertjes nog niet eens schoon, het was eerder echt smerig. Veel mensen weten niet dat ze dit water eerst moeten koken voordat ze het kunnen drinken en worden er dus ziek van… Het drong wel even tot ons door hoe belangrijk die watertanks zijn en  hebben dan ook extra goed ons best gedaan. We moesten de binnenkant van de tank met cement besmeren. Uiteindelijk zaten we helemaal onder het cement, maar we voelden ons wel echte bouwvakkers en de tank is afgekomen ! 

Die middag was het tijd voor het debat ‘knowledge is better than wealth’. Samen met Lieke, Mélanie en Lotte mocht ik de stelling verdedigen! Het was wel even spannend, want iedereen keek toe, maar het was wel echt superleuk om te doen. Ook hebben een paar meisjes nog een dans voor ons uitgevoerd, het was heel gaaf! Al die kindjes zijn zo soepel, echt leuk om te zien!

 

 

‘Ooow we’re going to Uganda, Oowww we’re going on safari, and ooow we really really like it’ hebben Sharon , Madelief en ik de hele dag gezongen. Het was ook heel erg gaaf! We hebben heel wat impala’s, kampala’s, buffels, waterbuffalo’s, zebra’s, bavianen, zwijnen, nijlpaarden, krokodillen en mooie vogels gezien. Geen vogels zoals in Nederland, maar prachtige knalrode, gele en blauwe vogeltjes die supermooi zingen. Tijdens de safari mochten we op de busjes zitten en konden we de dieren vanaf heel dichtbij zien. 

 

Toen we weer terug waren bij Lwengo hebben we een aantal kindjes Nederlands geleerd. Toen we begonnen met wat dingetjes op het bord schrijven en wat uitspraak oefenen zaten er maar 5 of 6 kindjes in het lokaal, maar al na een paar minuten puilde het lokaal uit van de ijverige kindjes die allemaal aan het oefenen waren op de uitspraak en meeschreven in hun schriftjes. Het was zo bizar om te zien hoe leergierig ze waren en hoe blij ze allemaal zijn om naar school te kunnen en iets te kunnen leren. En dan te bedenken dat ik zo vaak geen zin heb om naar school te gaan, zo vaak zeur over de leraren (terwijl hier in Uganda de leraren echt duizend keer zo streng zijn en de kinderen slaan) en dat ik de helft van de lessen half slaap of aan het kletsen ben met mijn vriendinnen. Hier in Uganda is het nog doodstil in het lokaal en is iedereen keihard aan het werk als de leraar er niet eens is! 

’s Avonds heb ik nog een goed gesprek gehad met Ali en Samantha. Over Uganda, de cultuur en de gewoontes. Het is in Uganda bijvoorbeeld echt niet normaal om te huilen. Als kind kan het af en toe nog, maar wordt er verder geen aandacht aan besteed en word je niet echt getroost. Als meisje van mijn leeftijd wordt er al absoluut niet gehuild, en als je huilt dan doe je dat onder een dekentje in je bed. Dat doet Samantha ook zegt ze. Vrouwen mogen alleen op begrafenissen huilen, maar mannen eigenlijk helemaal niet. Pfff ik moet al bijna huilen bij het feit dat hier niemand mag huilen! Iedereen uit onze groep heeft wel een keertje gehuild deze reis ! 

Ook hebben we het erover gehad dat Uganda nog best een rijk land zou kunnen zijn, aangezien er heel wat belangrijke producten groeien, zoals koffie. ‘Maar de regering en de president verdelen het geld niet goed’, zegt Ali.’ En de plekken waar het verbouwd wordt hebben meestal een corrupte eigenaar die al het geld voor zichzelf houdt en niet goed met de export omgaat’, voegt hij eraan toe. Ook vertelt hij over de whichdoctors en hoe hij daarover denkt. Ik verbaas me dat hij zo open is over dit soort onderwerpen, want eigenlijk is het taboe om hierover te praten in Uganda en kritiek hebben op de Ugandese regering kan al helemaal niet. Hij zegt zelfs dat hij ook af en toe huilt, terwijl dat echt niet kan als man in Uganda. Het geeft wel aan dat hij ons dus vertrouwt en dat is fijn, want Ali , en ook William, zijn veel meer dan gewoon de buschauffeurs voor ons. Ze zijn een deel van de groep, een heel gezellig, leuk en open deel.