Vandaag was alweer de laatste projectdag bij Pelido. Dit keer ging ik met mijn groepje bij een waterproject helpen. Ik vond dit het leukste project tot nu toe, want het was heel afwisselend: we mochten onkruid en planten weghalen met een hakbijl en met een mes, geultjes graven en het meertje helemaal leeg maken. Het leek wel alsof alle huisjes in de buurt waren leeggestroomd om mee te helpen: tientallen kinderen, mannen en vrouwen staken hun handen uit de mouwen en droegen ieder hun steentje bij voor schoner drinkwater in hun omgeving. 

 

Omdat het alweer de laatste dag voor ons was bij Pelido hadden de kindjes een liedje voor ons ingestudeerd: 

‘We’re sorry to say byebye

Our dear friends, from Holland

we’re sorry to say byebye 

Our dear friends, may God bless you’ 

zongen ze met ze allen. Ik kreeg tranen in mijn ogen, zo lief was het. Ook was de tijd aangebroken om afscheid te nemen van de meisjes in de groene jurkjes. We hebben nog een hele tijd gekletst en liedjes gezongen met elkaar. Allemaal hebben ze hele moeilijke dingen meegemaakt in hun leven, maar toch hebben ze dromen en zijn ze optimistisch. Bridget bijvoorbeeld, ze vertelde dat haar beide ouders zijn overleden en dat ze nu bij haar oma woont, maar dat ze het wel heel fijn heeft daar, dat ze blij is dat ze naar school mag en dat ze later een zuster wil worden. Ook halen de meisjes heel veel hoop en kracht uit hun geloof. Ze vinden het heel leuk om naar de kerk ervan en vol trots & met een grote glimlach zongen ze voor ons ‘Jesus loves you’. Deze meisjes hebben mij zoveel gegeven: niet alleen tekeningetjes op mijn t-shirt, bloemetjes en een gevlochten stuk blad dat ik nu als boekenlegger gebruik, maar ook een prachtige herinnering en zoveel hoop en wijsheid. Ik wou dat ik hun echt iets zo kunnen geven, dat ik hun dromen waar kan maken, dat ik ervoor kan zorgen dat ze allemaal geweldige zusters, dokters, schooljuffrouwen en advocates kunnen worden, want ik hoop  zo erg dat ze allemaal een geweldige toekomst krijgen met de baan waar ze nu van dromen, maar ik heel bang dat de meeste over 10 jaar huisvrouw zijn…  En dat idee doet me pijn, heel veel, want het zijn allemaal , stuk voor stuk, zulke geweldige meisjes die echt het beste van de wereld verdienen. 

 

Deze avond hebben we ook een evaluatie gedaan. Allemaal moesten we onze hoogtepunten en dieptepunten noemen. Ik vond het best wel lastig en heb er nog eens goed over nagedacht. Dit zijn die van mij tot nu toe:

Hoogtepunten: 

- De geweldiglieve mensen met hun gastvrijheid en dankbaarheid

- de lieve, schattige, vrolijke kindjes

- Het ‘we’re sorry to say byebye-lied’

- de meisjes in de groene jurkjes

- het dansen en zingen in de klei met het oventje maken

- het feit dat je echt wat nuttigs doet, dat je het resultaat ziet, en dat de mensen er zo dankbaar voor zijn

 

Dieptepunten

- Dat Bridget haar beide ouders verloren heeft, en dat heel veel kindjes en mensen hier zulke heftige bagage met zich mee dragen. Figuurlijke bagage, letterlijke bagage hebben ze bijna niet. 

- Dat Mélanie zich even verdrietig voelde omdat haar bagage er nog niet is. 

- Het pillenslikken, een en al ellende tot nu toe. 

 

Met pijn in me hart, maar vol met mooie herinneringen heb ik Pelido verlaten deze morgen. Met de busjes gingen we op weg naar Kim & Kim. Het eerste wat op het programma stond was een bezoek aan een ziekenhuisje waar ondervoede kinderen worden ondergebracht en aangesterkt, opgezet door Kim. Er komen hier kindjes met verschillende vormen van ondervoeding: kindjes met annorexia, dan zijn ze heel erg dun en kun je de ribbetjes tellen, of met een proteïnetekort. Als ze een proteïnetekort hebben lijken ze soms wel gewoon gezond en lekker mollig, maar schijn bedriegt. Het lichaam van deze kindjes is opgezwollen omdat ze te weinig proteïne binnenkrijgen en scheurt vaak open wat voor lelijke wondjes zorgt. Het bezoekje aan het ziekenhuis was heel heftig. Als je binnenkwam zat er meteen aan de rechterkant een moeder met een kindje dat een proteïnetekort had. Het waren vluchtelingen en ze kregen niet het juiste voedsel in het vluchtelingenkamp. Het kindje was heel schattig, maar was mager en zat onder de wondjes. Een paar dagen later hoorden we dat deze moeder het ziekenhuis vroegtijdig heeft verlaten, nog voordat het kindje genezen was, waarschijnlijk omdat de vader hier op aandrong. 

Achterin het kamertje zat een moeder met haar twee dochtertjes, eentje was gezond,  lekker mollig en zag er duidelijk ouder uit dan de ander, maar ze was niet ouder. Zij was 7 maanden oud, haar zus was 2 jaar. Haar zus was ernstig ondervoed en verwaarloosd, ze kon nauwelijks meer bewegen en  was heel erg dun en koud. De moeder had al het voedsel aan haar nieuwe kindje gegeven, waardoor haar oudste dochter dus zwaar ondervoed is geraakt, het was heel erg om te zien. 

  

De rest van de middag kon ik alleen nog maar aan het ziekenhuis denken en aan het feit dat gewoon zoveel kindjes hier ondervoed zijn. Ook bij het pindakaasprojectje waar we die middag heen gingen  zat een lief meisje dat een jaar of 8 leek, maar dat was ze niet. Ze was 18, maar leek heel jong omdat ze chronisch ondervoed was, zwangere Kim zorgt voor haar.  Ook de Kim bij wie we in huis sliepen zorgde voor veel kinderen die hele heftige dingen hebben meegemaakt. Rosah bijvoorbeeld, is toen ze 2 weken oud was in een latrine gegooid. Een ander kindje is verbrand, en weer een ander is opgehangen aan het plafond, allemaal door hun eigen vaders. 

’S avonds zijn we nog naar een bergje , 2 minuutjes lopen vanaf Kims huis, geweest. Het uitzicht en de zonsondergang waren er prachtig !