Nu het echte leven in Nederland weer in volle gang is zit ik bijna dagelijks een uur in de trein. In die tijd zijn mijn gedachten al vaak naar Malawi gegaan en hoe anders deze treinreis daar gegaan zou zijn. Dus besloot ik dit uur deze ochtend te benutten om daar eens een blog over te schrijven.

Het is 7.00 en buiten begint het net een beetje licht te worden. Het woord dat het straatbeeld het best omschrijft is haast. Fietsers, voetgangers en bussen langs elkaar heen elkaar snellend in stilte. Utrecht wordt wakker. Op het perron is het niet anders en ook in de trein is het al druk. Dan ontstaan de ergernissen, en stiekem betrap ik mezelf er ook al op.. Mensen die graag hun tas naast zich hebben in plaats van een medereiziger, geirriteerd wordt omgekeken naar iemand die zijn ontbijt nuttigt en ook de reiziger met zijn oordopjes wat te luid krijgt dodelijke blikken. Hoewel we niet in een stiltecoupe zitten praat niemand met elkaar. Blikken worden angstvallig vermeden en in een vierzit zitten mensen zo ver mogelijk uit elkaar. Als onze jassen elkaar maar niet raken!

Wat een verschil met Malawi. Als ik terugdenk aan het public transport daar, of 's ochtends vroeg naar project lopen. Waar ik nu toch zeker al drie medereizigers zou hebben begroet met een vriendelijke en vooral lange handdruk en madzuka bwanji? Waar het fenomeen lege stoel een onbekende zeldzaamheid is en waar je na een kort gesprek al vrienden bent. Mensen lijken hier wel bang voor elkaar.

Het zijn twee uitersten maar het is wel leuk om bij het verschil stil te staan. En misschien zou een tussenweg hier in Nederland die vroege treinreis best wel wat leuker maken.. Ik ga mijn telefoon in ieder geval maar eens wegleggen ;)