Vandaag en gister hebben we het project Palm tree bezocht. Het is nu al een van mijn favorieten en ik zou hier graag terug willen komen. Palm tree wordt gerunt door Yvon en Peet. Twee Nederlandse mensen die in 2010 vrijwilligerswerk deden en sinds 2011 leven op Palm tree als een groot gezin in Zuid-Afrika. Op Palm tree woont Ross als een soort moeder voor 15 kinderen die geen ouders meer hebben door verschillende redenen. Ze ziet hun als haar eigen kinderen en ook Yvon en Peter helpen mee in het huishouden en zijn ook als een soort ouders voor ze. Palm tree is een best ruim terrein met een in elkaar gezet huis van een soort caravans, een adoptie huis met baby's (momenteel 3) en een daycare waar moeders hun kinderen naar toe brengen wanneer de moeders moet werken. Veel kinderen hebben hier trauma's. Zo vertelde Yvon dat een jongetje van een jaar of 2/3 heeft gezien hoe voor zijn neus zijn vader werd doodgeschoten.. Telkens wanneer er dan een ballon knalt moet hij huilen en roept hij om zijn vader. Dit zijn wel heftige verhalen die je dan zo nu en dan hoort.. 
Op de daycare moesten we dingen schilderen zoals muren en raamkozijnen, hebben we geholpen met de kleintjes eten te geven, en hebben we ze vooral veel liefde gegeven en veel met ze gespeeld. 
Dan naar de kinderen van het gezin. Het zijn er in totaal dus 15, van 8 tot 17 jaar. Hun huis bestaat uit een soort kleine caravans die allemaal samenkomen in de keuken/woonkamer. Yvon vertelde dat het eigenlijk nooit schoon is daar met zoveel kinderen. Wanneer ze iets opruimt en zich daarna omdraait is er alweer wat anders. Wie er soms ook een kijkje komen nemen zijn de apen. Dat zijn een aantal rommelmakers. Ze komen gerust het huis in om te kijken of ze eten kunnen scoren. Wat hier in Afrika ook overal rondloopt zijn koeien. Die lopen op straat rond en niemand doet ze iets aan. 
Maar terug naar Palm tree voordat ik heel erg afwijk. Naast het huis hebben ze ook een thuis-school en een soort kunst atelier. Alle kinderen krijgen daar les op hun eigen niveau. Ook moeten ze verplicht elke dag een stukje rennen. Het is eigenlijk een soort heuvel waar je op en af rent. Wij moesten alle twee de dagen mee rennen en het is echt zwaar kan ik je vertellen (vooral als je conditie niet echt top is). 
In het kunst atelier maken alle kinderen zelf een soort olifanten knuffels/hangers, sleutelhangers en armbandjes. Ze krijgen 10% van de opbrengst van hun zelf gemaakte dingen. Dat is tevens hun zakgeld, en dat is ongeveer 10,- per maand. Philani is een jongen van 16. Hij is verantwoordelijk voor de kassa. Hij leert hierdoor tellen en wisselgeld teruggeven. Peter en Yvon laten hem dit doen zodat hij later hopelijk een baantje in de supermarkt kan vinden. 
Ook zijn er twee kinderen die meer aandacht/hulp nodig hebben. Nambile en Jojo. Nambile is een gehandicapt jongetje dat niet kan lopen. Ik heb hem eten gegeven en hem zien lachen maakt je wel heel blij. Hij vindt het heel leuk als je tegen hem praat of hem knuffelt. 
Jojo was een autistische jongen. Ook dat is zo'n mooi kind! Hij vindt het heel leuk om met je te zingen en stelt je veel vragen (soms 4 keer dezelfde). Maar de aandacht is zo goed voor hem en ik heb nog nooit iemand zo uit zijn dak zien gaan wanneer hij iets leuks vindt. 
De ouderen (van onze leeftijd) waren in het begin iets meer verlegen en terughoudend. Maar dat veranderden wel al snel en toen was het heel leuk om verhalen te delen. Het is natuurlijk zo anders en zij vinden dingen veel specialer dan wij. Zoals vakanties van 3 dagen voor hun in 2 jaar, en wij gaan gewoon elk jaar een aantal weken. Het was uiteindelijk heel gezellig en zij vonden het ook heel leuk! 
Ik heb erg genoten van dit project en dankzij Peter en Yvon voelde je je gelijk thuis en ik zou heel graag terug willen komen. 
xxx uit Durban