Eindelijk, het is zover!  We zijn in Tanzania. Alweer 4 dagen geleden stapten we in de auto richting Düsseldorf Airport om vanaf hier het vliegtuig te pakken naar onze eerste tussenstop in Dubai. Na een goede vlucht, landden we in Dubai. Wat als een lekker rustige tussenstop begon, eindigde in een paar stressvolle uurtjes. Er was namelijk een probleem: Sharon's mobiel bleek gestolen te zijn. Aangezien we nog maar een half uurtje hadden voordat onze volgende vlucht vertrok, moesten Maureen en Sharon ontzettend snel aangifte doen. Dit gaat echter anders dan in Nederland. We gaven al aan dat we haast hadden maar dat schenen ze niet te begrijpen. Uiteindelijk zagen we op de borden 'Final Call' bij onze vlucht staan en moesten we, zonder contactgegevens te hebben achtergelaten, rennen naar de juiste gate aan de andere kant van het vliegveld. Precies op tijd konden we boarden om vervolgens het vliegtuig in te stappen.

 

Dinsdag 1 juli
Tijdens de vlucht richting onze eindbestemming Dar Es Salaam, raken we bevriend met een steward en een stewardess. Na een aantal leuke foto's met ze te hebben gemaakt en wat leuke gesprekjes te hebben gehad, landen we in Tanzania. Eindelijk in Afrika! Nadat we het visum hebben gekregen en door de paspoortcontrole zijn gegaan, is het tijd om de bagage op te halen. De ene koffer na de andere komt van de band af, behalve die van Maureen. Wel is er een backpack die exact op die van Maureen lijkt. Hier krijgen we al door wat er aan de hand is: waarschijnlijk heeft iemand Maureen's backpack meegenomen. We gaan naar de balie en moeten heel veel formulieren invullen. Helaas moeten we toch echt zonder Maureen's backpack het vliegveld verlaten. Nu maar hopen dat we snel gebeld worden dat de tas terecht is.

 

Gelukkig hoeven we niet lang te wachten op dit telefoontje. Valencio, onze taxichauffeur belt ons tijdens het eten en wat zijn we opgelucht... Maureen's backpack is terecht! Na de bagage opgehaald te hebben van het vliegveld, kunnen we opgelucht gaan slapen. Morgen weer een lange dag voor de boeg!

 

Woensdag 2 juliOm half 7 gaat de wekker alweer, vandaag wordt een lange dag! We gaan met de bus van Dar Es Salaam naar Ilula, de plek waar we de komende 5 weken zullen verblijven. Oftewel een busreis van 8 uur lang in een lokale, typisch Afrikaanse, bus. Vol goede moed stappen we als enige muzungu's (zo worden alle blanken hier genoemd) in de bus. Tijdens de busreis maken we contact met het kindje van de vrouw naast ons. Als snel krijgen we het kindje op schoot en zodra de bus stopt voor een pauze, loopt de moeder van het kind zo naar buiten toe zonder haar zoontje mee te nemen. Zonder pardon krijgen wij dus de verantwoordelijkheid over het zoontje. Ach, we zijn in Afrika, hier kan blijkbaar alles! Onderweg rijden we nog door een Wild Park heen en spotten we nog een paar keer zebra´s, giraffen en zelfs al een olifant in de verte.

Uiteindelijk komt een man naar ons toe dat wij uit moeten stappen. In de middle of nowhere stappen we de bus uit in de hoop dat dit onze eindbestemming is en dat we opgehaald worden. Gelukkig staan Tamari en nog iemand al klaar met de auto om ons op te halen. Nu zijn we echt bijna bij onze eindbestemming... We voelen de spanning want wat zijn we benieuwd naar het weeshuis! Gelukkig is het niet ver rijden en zijn we er binnen 5 minuten. Eenmaal aangekomen, ontmoeten we een aantal mensen, schrijven we in het gastboek, krijgen we een rondleiding en laat Tamari onze kamers zien. Gelukkig begrijpt iedereen dat we moe zijn en krijgen we dus ook de tijd om even bij te komen.

 

Om 7 uur is het tijd voor het avondeten. Eerst zingen de kinderen van het weeshuis een gebedsliedje en dan is het tijd om te gaan eten. Verrassend genoeg krijgen we rijst met vlees. Na het eten helpen we met  en dan staat ons een verrassing te wachten, de kinderen gaan voor ons zingen! Wauw, direct beseffen we weer dat we in Afrika zijn... Wat was dat mooi! We worden welkom geheten en bedankt dat we zijn gekomen om te helpen. Ook worden we voorgesteld aan iedereen, de namen vergeten we echter vrijwel meteen weer, maar dat komt vanzelf goed. Na de afwas en het opruimen, gaan we kaarten met Berrit en Laura. Berrit is de oprichter van het weeshuis en Laura is een andere vrijwilliger uit Amerika. Doodop komen we uiteindelijk op onze kamer  en is het tijd om te gaan slapen... Wat een dag!

 

Donderdag 3 juliOok vandaag staan we weer vroeg op, de wekker staat deze keer om kwart voor 7. Tijdens het ontbijt heeft het personeel van IOP (de naam van alle projecten en het weeshuis samen) een vergadering. Deze vergadering is helemaal in het Swahili dus we verstaan er niks van. Dan is het tijd om de buurt te gaan verkennen. Yuwi, een Japanse vrijwilligster, neemt ons mee naar de verschillende projecten. Ook neemt ze ons mee naar haar foster familiy waar zij verblijft. Na deze rondleiding is het tijd voor de lunch en vervolgens neemt Laura ons mee naar de High School. Deze High School bevindt zich op de berg dus we moeten redelijk omhoog, maar het is het helemaal waard: wat een prachtig uitzicht! We komen terug in het weeshuis en hebben tijd om de relaxen en bij te komen van de dag. Ook gaan er een paar van ons douchen en moeten er een paar naar de WC. De douche hier is koud en de WC is niet meer dan een gat in de grond, maar ach daar wennen we ook wel weer aan. Al is de douche wel heel koud en is goed mikken in de WC nog best een opgave. S'avonds gaat Lara nog even kaarten met Berrit en Laura en blijven Romy, Sharon en Maureen op de kamer. Op naar de volgende dag!

 

Vrijdag 4 juli (vandaag)In Tanzania is het verplicht om als vrijwilliger een vergunning te hebben, dus deze gaan we vandaag maar is halen in Iringa. Hiervoor moeten we langer dan een uur met een lokaal busje en wij weten de weg natuurlijk niet, dus gelukkig gaat Laura mee. In een klein, propvol, busje rijden we naar Iringa en onderweg genieten we van het prachtige uitzicht over de bergen. We komen aan in Iringa en merken direct dat dit een grotere stad is. De afgelopen dagen hebben we al een beetje Swahili geleerd, want mensen begroeten is heel belangrijk hier. Zo hebben we al geleerd dat je oudere mensen altijd moet aanspreken met 'Shikamoo' en moet je mensen die jonger dan ons zijn altijd aanspreken met 'Mambo'. Ook is het heel beleeft om te vragen hoe het met iemand gaat. Dit kan natuurlijk in het Engels, maar de mensen vinden het veel leuker als je dit vraagt in Swahil: Habari? Nzuri Sana!

 

Nu zitten we in een wat luxer cafeetje met een normale wc en hebben we wifi zodat we eindelijk de blog een keertje kunnen bijwerken. Wat we verder vandaag gaan doen is nog een verrassing en ook is het nog een verrassing wat we morgen gaan doen. We hopen dat er morgenavond een manier is om voetbal te kunnen zien, want we willen natuurlijk wel Nederland supporten! We hebben oranjevlaggetjes en schmink mee dus als we het toch kunnen kijken, zijn wij er helemaal klaar voor!

 

Waarschijnlijk zijn we maanden weer in Iringa en is dit de volgende mogelijkheid om de blog te uploaden. Voor nu willen we iedereen de groetjes vanuit Tanzania doen en iedereen alvast heel veel succes wensen met de wedstrijd van morgen! :)

 

Badai oftewel byebye!