Twee weken, twee hele weken ben ik nu terug bij mijn Nederlandse thuis en heb ik mijn Zuid-Afrikaanse thuis moeten missen. Hoe fijn het ook is om vrienden en familie weer in real life te kunnen spreken; ik heb heimwee!

Zondag 13 juli stapte ik in het vliegtuig naar Durban, Zuid-Afrika. Na jaren van dromen en maanden van plannen was het eindelijk zover en stond mijn maand vrijwilligerswerk in een traumacentrum voor de deur. Stikzenuwachtig liep ik wat heen en weer op het vliegveld. Voor het inchecken ontmoette ik mijn medevrijwilligers, twee van de vier meiden met wie ik samen zou werken én wonen. De eerste 24 uur (vliegen, wachten, vliegen en rijden) zijn aan de ene kant te omschrijven aan onwennig, aangezien we mekaar nog niet kenden en ook nog niet bekend waren met het alleen (dat wil zeggen, zonder begeleidende volwassene) reizen. Aan de andere kant voelde ik me die eerste uren zekerder dan de voorafgaande dagen, die ik gevuld heb met heel veel twijfels (over paklijst tot de maat van m'n schoenen). Kordaat van punt A naar punt B, wie doet me wat?!

Twee dagen na aankomst blogte ik al over mijn 'home away from home'. Wel gehoopt natuurlijk, maar nooit gedacht dat ik me zo snel zo op m'n gemak zou vielen tussen mijn medevrijwilligers in ons appartementje. Vanuit die fijne thuisbasis (in de tuin van onze vrijwilligerscoördinator met uitzicht op oceaan met zo nu en dan walvissen) was het heerlijk werken! Achterin het politiebureau zat ons kantoor waar de zes aunties van het Wentworth Victim Friendly Centre samen met ons, de vrijwilligers, mensen opving en steun gaf. Wat langskwam was erg afwisselend: relatieproblemen, een onopvoedbaar kind, verslaafden die wilden afkicken of juist helemaal niet, een oudere vrouw met psychoses, burenruzies, honger ... Naast de counseling gesprekken waar we aan mee mochten doen konden we ook de community in. Bejaardentehuis, crèches en verschillende afdelingen van het ziekenhuis konden onze hulp goed gebruiken. Zo heb ik tientallen potjes bingo geleid, tekeningen van naam voorzien en babypakketjes uitgedeeld.

Al met al een ontzettend afwisselend project. Het vele wachten op kantoor haalde - gelukkig - het tempo er iets uit, anders zou mijn tijd in Zuid-Afrika nog sneller voorbij gevlogen zijn.

Natuurlijk weet iedereen, of in ieder geval iedereen die naar Zuid-Afrika afreist, over de tegenstellingen in dat land. Ook ik had me er over ingelezen en dacht op de hoogte te zijn. Maar het blijkt maar weer: weten is niet hetzelfde als ervaren. Nooit gedacht dat het er bij mij zo zou inhakken, maar nog steeds ben ik ondersteboven van de uitersten die ik gezien heb. Alleen al in mijn eigen dagelijks leven ... We woonden in een zeer welgestelde buurt en reden in een dikke auto in 10 minuutjes naar kantoor. Daar werden we vaak opgewacht door wijkbewoners die het Wentworth Victim Friendly Centre nodig hadden voor eten, kleding of een bijdrage voor het afkicken. Over all zijn de verschillen natuurlijk nog groter. Glimmende shopping malls en krakende krotjes, té tip-top verzorgde figuren en types in gescheurde vodden.

Zoals het vaak gaat is ook bij mij de echte cultuurshock pas gekomen bij thuiskomst in Nederland. Tijdens mijn verblijf in Zuid-Afrika was alles waarover ik me in Nederland verbaas aan de orde van de dag, en dat maakte het al gauw 'normaal'. De eerste dagen terug in Nederland was ik eigenlijk nog te moe en overdonderd om me zoiets te beseffen. Maar nu ik dus alweer twee weken mijn leventje van voor dit grote avontuur leid, merk ik hoezeer Zuid-Afrika mijn gedachten bezighoudt. Waarom ben ik, als Nederlander, daarheen gereisd om te helpen terwijl er zoveel Zuid-Afrikanen zijn die er qua tijd en financiën beter bij zitten dan ik? Waarom, in de vréde, worden er toch geen echt baanbrekende veranderingen doorgevoerd? Hoe lang nog kan deze ongelijkheid blijven bestaan? Moet ik me niet schuldig voelen over mijn toeristische acties (avondjes uit, dagjes strand)? En, hoe gaat dit verder?

Voor op de lange termijn plannen zat! Ik zou zo graag meewerken een beter beeld van (Zuid-)Afrika te laten ontstaan. Tijdens verschillende tochtjes door Durban kwam ik er al gauw achter dat mijn eigen beeld behoorlijk bijgesteld moest worden. Twee jaren geleden ben ik naar Ethiopië geweest. Dat was een fantástische reis, en om te zorgen dat ik nu niet teleurgesteld zou worden had ik me al ingesteld op totaal iets anders. Veel blanken, veel rijkdom. Armoede zou niet zozeer het probleem zijn, criminaliteit wel.

Tot op zekere hoogte is dat ook waar. Maar waar ik dus niet op voorbereid was, waren de hordes mensen die twee keer in de week bij onze soup kitchen op eten stonden te wachten. Mensen in gedoneerde kleding met een halve pet-fles als soepkom, die zichtbaar genoten van een warme, vullende maaltijd. Zo veel armoede in een land dat zich in de westerse media zo, ja, tegengesteld kan presenteren.

Ik hoop dus door middel van mijn verhalen en foto's bij in ieder geval mijn vrienden en familie hun beeldvorming te beïnvloeden. Daarbij blijft zelf zien en ervaren het allerbeste en zal ik dus ook enthousiast doorgaan met anderen aanmoedigen en helpen om een vrijwilligerswerk-reis te plannen.

Volgende week begin ik aan mijn studie International Relations and International Organization. Waar ik vlak na de examens alleen nog kinderen wilde baren en eten wilde koken, is na Zuid-Afrika mijn leer-lust weer gewekt! Ik heb zin en ben gemotiveerd om m'n best te doen en zo over een aantal jaren als professional mijn plannen uit te werken.

Eerst nog maar eens foto's uitzoeken en met medevrijwilligers kletsen om zo de heimwee wat te stillen ... Zuid-Afrika, wat was je geweldig!