Igama lami ngu Nozizwe. Mijn naam is Nozizwe, mother of nations. Dat is de Zulu naam die mij op dag 14 is gegeven. Dit was de laatste avond in Blue Sky Mining en de tassen waren al grotendeels ingepakt. Ik ben heel trots op de naam en ook op het verhaaltje dat erbij werd verteld. Ik kreeg bewondering voor de manier waarop ik contact heb gelegd met de mensen in Zuid Afrika, vooral met de leeftijdgenootjes. Dat ik zo’n brug heb kunnen leggen tussen deze twee werelden, is de reden dat ik mezelf nu Nozizwe mag noemen.

Dag 13 – We zijn vandaag naar The Farm vertrokken, waar we twee nachtjes zullen blijven. Dit project is ooit opgestart door Linda en Don, die 5 kinderen adopteerden. Dat werden er 15, dat groeide uit tot 25 en inmiddels wonen er hier 54. Wat wij vandaag zouden gaan doen, waren twee dingen. De  ene helft zou de banden die om de speeltuin heen staan gaan schilderen en de andere helft zou gaan tuinieren. Ik werd bij het tuinieren ingedeeld. Oude waterflessen waar de bovenkant al vanaf was gesneden, moesten gevuld worden met compost en aarde. Daarna moest er per fles een plantje in. Deze moesten vervolgens naar de kas getild worden. Dit alles bij elkaar was een zwaar werkje en daarom ben ik ook maar even op bed gaan liggen.

In de middag hebben we nog een voetbaltoernooitje gedaan met de jongens en ik heb zelfs gescoord. (Hartstikke trots natuurlijk) Ook heb ik suikerriet gegeten, wat een ervaring! Je eet het niet zomaar even van het stokje af, eerst moet je met veel kracht de schil eraf bijten en vervolgens een stuk afbijten, daarop kauwen tot het suiker eruit is en het dan weer uitspugen. Na een paar happen gaf ik hem maar door, het is best pijnlijk voor je kaak. Maar evengoed bijzonder dat je dat gewoon zo van het veld kan halen en eten. Een stuk goedkoper dan een zakje Haribo-snoep!

Dag 14 – Safari! Eindelijk zouden we dan in die super gave jeeps gaan scheuren door het safaripark. Of toch niet.. Er was (lekker Afrikaans) weer iets fout gegaan met het regelen en dus reden we met de taxibusjes waar we al inzaten het park in. Niet dat het veel uitmaakte, want ik heb evengoed fantastische foto’s! We hebben alles gezien wat we wilden zien: zebra’s, giraffen, neushoorns, nijlpaarden en impala’s. En nog wel meer dieren, maar ik ken niet alle namen. Ook hebben we een duik genomen in het ijskoude water van het zwembad dat zich ook in het park bevindt. Niet zo gek dat het koud is, het is tenslotte winter. Wie gaat er nou een zwembad verwarmen in de winter, hoewel het evengoed 28 graden is?! (Ik zou het wel doen..)

In de avond hebben 5 van onze meiden een presentatie gedaan over condooms en HIV. Het verliep soepel, maar achteraf bleek dat niemand het had verstaan in het Engels. Dus toen hebben we Phelelani erbij geroepen, die helemaal in zijn element bleek te zijn. Hij vertaalde alles naar het Zulu en beantwoorde alle vragen, die de Zulu-vrouwen nu opeens toch wel bleken te hebben. Wat nou als de condoom vast blijft zitten in de vagina? Wie moet hem er dan uithalen, de man of de vrouw? In de nacht kun je toch niet naar de dokter?

Dag 15 – De laatste hele dag in Zuid Afrika.. We zijn vroeg opgestaan en hebben een spelletjesochtend georganiseerd voor alle kinderen. We hebben ballonnentrap gedaan, zak gelopen en veel gevoetbald. Ik heb hier ook heel veel foto’s en filmpjes van gelukkig.

Er was ook een jongen aan het voetballen, Wonderful, die in de pauze’s aan het zingen en dansen was. Ik vroeg hem of hij ook voor mij wilde zingen. Dat wilde hij wel, maar pas als we bijna weg zouden gaan. Rond half 3 zaten Robbin en ik in een ronduit met alle jongens, die in Zulu tegen elkaar aan het praten waren en dus verstonden wij er niks van. Toen heb ik gezegd dat we bijna vertrokken en of hij dan nu nog voor ons wilde zingen. Er was was geroezemoes en uiteindelijk stond hij op. En alle andere jongen ook. De stoelen werden aan de kant geschoven en zo kregen we ons eigen privé concert. En het was het mooiste, het beste en het meest geweldige wat ik ooit heb meegemaakt. Deze jongens waren gewoon speciaal voor Robbin en mij aan het zingen. Ik hem er met tranen van geluk gezeten en achteraf kon ik niet stoppen met ze omhelzen en bedanken voor deze unieke ervaring. Ik zal ze nooit vergeten en dit was de beste afsluiter ooit.

Dag 16 – Vandaag bestond volledig uit tassen inpakken en ons klaarmaken voor vertrek. Peter en Yvon van Palm Tree kwamen nog langs om afscheid te nemen. Toen heb ik meteen mijn plannen voor volgend jaar met ze besproken: ik wil een maandje bij hun komen werken! Ze vonden het een heel leuk idee en ondanks dat je voor Be More 18 moet zijn, is de kans dat ik toegelaten wordt op mijn 17e groot. Dus dat is mijn nieuwe streven: volgend jaar naar Palm Tree!

En nu ben ik thuis. Al een paar dagen, maar ik moest zo veel doen dat ik dit bericht een tikkeltje heb uitgesteld. Alle foto’s staan op facebook en ik heb mijn tasje voor Frankrijk gepakt, waar ik vandaag naartoe vlieg. Maar Afrika blijft in mijn gedachten. Nooit had ik verwacht dat Afrika mij zo zou vastgrijpen. Je hoorde wel dat mensen de Afrika-griep krijgen, maar toch dacht ik dat het wel mee zou vallen. Het valt niet mee. Ik ben helemaal weg van het land. Ik ben verliefd geworden, verliefd op het land en op de mensen daar.