Lieve Jan,

Ik weet van mezelf dat ik een zeikerd ben. Ik klaag dat de douche alleen koud water geeft en dat het buiten te warm is. Ik zeur dat mijn haar niet goed zit en dat ik 'niks' heb om aan te trekken. Het zal bij de zogenoemde Hollandse cultuur horen, maar hier in Vietnam wordt je gewoon keihard met je neus op de feiten gedrukt. Gisteren zijn we naar diverse projecten geweest en ben ik voor het eerst naar City Orphanage gegaan. Een weeshuis waar 'gewone' (excuus dat ik het zo aanduid) kinderen tot aan zwaar gehandicapten kinderen zitten. Ik moet toegeven dat ik kriebels had in mijn buik, van de spanning. Je weet toch niet helemaal wat je kan verwachten. We reden een klein onopvallend straatje in en stopten bij een U-vormig gebouw van twee verdiepingen hoog. Het zou een goede setlocatie zijn voor een thriller film. Het speeltuintje wat de twee vleugels van het gebouw van elkaar scheidt was verroest en de vrolijke uitstraling was ver te zoeken. Het viel me op dat ik grauwer over deze locatie dacht dan de kinderen in het weeshuis zelf. We waren nog niet binnen bij de eerste groep of we werden met volle enthousiasme begroet. Het meegebrachte speelgoed was ook zeer welkom. Ik keek om me heen terwijl een jongetje van, ik gok, drie jaar, bij me op schoot zat en een legoblokje zat te bewonderen. Geen spraak, geen functionerende voeten. Hooguit wat op kruipen moet lijken over de grond heen. Om mij heen zag ik dingen gebeuren waarvan ik schrok maar het gedwongen moet accepteren.
Er is geen structuur, geen discipline en de veiligheid en ook maar een klein beetje liefde is ver te zoeken. In het hoekje huilt een kind wat zojuist voor zijn hoofd getrapt is door een ander. De leiding van het weeshuis zelf is een kind behoorlijk hardhandig aan het corrigeren. Zijn wang zal zeker nog een tijdje rood blijven.

De tweede groep is meervoudig gehandicapt en kunnen alleen in bed liggen of worden in bed gehouden. De een bonkt met haar hoofd tegen het stalen bed. De ander verdrinkt haast in haar eigen kwijl. Wij hebben hierbij de taak om eten te geven aan ze. Ze kunnen niet zelfstandig eten en uit gemakzuchtigheid van het personeel laten ze de kinderen liggen. Een lepel met pap en rouw ei wordt naar binnen gestouwd. Ik probeer me te focussen op het voeren van de vrouw die voor me ligt maar ik kan het niet negeren dat naast me een kind wordt gevoerd dat niet wil eten en waarbij de neus na een volle lepel met pap erin te hebben geduwt wordt dichtgeknepen, waardoor het hoestend, stikkend en uit onmacht huilend probeert het spul door te slikken.

De derde groep waren oudere jongens en ook zij waren meervoudig en zwaar gehandicapt. Je probeert een psychologische knop in je hoofd om te zetten maar hoewel je weet dat het niet anders is en zal worden, blijft het lastig om het te accepteren. Je kan je niet voorstellen dat je een doek krijgt als luier. Dat je vrijwel de gehele dag aan je lot wordt overgelaten en je in wat je thuis moet noemen je niet veilig kan zijn.

De laatste groep van vandaag waren baby's en peutertjes. Met open armen wordt je begroet. Letterlijk, want daarmee maken ze duidelijk dat ze opgetild willen worden. Vast gehouden willen worden. Zich geliefd willen voelen. Wanneer ik een kind van amper een jaar oud weer terug op de grond wil zetten, begint ze direct te huilen en ze klampt zich nog steviger vast. Er werd mij verteld dat dit meisje als baby van een paar dagen oud gered is. Haar moeder heeft haar in een plastic zak gestopt en in de aarde levend begraven. Godzijdank is ze gevonden en heeft ze het 'geluk' dat ze hier mag zijn. In hoeverre kan je dit geluk noemen. Ze weten dan wel niet beter dan dit alles wat ze hebben. Maar zouden ze gelukkig zijn of worden?
Jan, ik zou me eigenlijk kapot moeten schamen dat ik zeur wanneer de nutella op is en dat er nu niks lekkers te eten is. Dat ik überhaupt zo loop te zeiken over van alles, terwijl ik me zoveel meer gelukkiger mag noemen en voelen dat deze kinderen in het weeshuis.

Lieve Jan, ik heb nog een vraag voor je:

'Besef jij dat je het geluk hebt dat je gezond mag zijn en liefdevol bent opgegroeid? Realiseer jij je dat?

Liefs,

Marjolein