Korte versie...

Hallo allemaal, hier een bericht uit Nederland (ja je leest het goed).

Intro

Jullie hebben allemaal kunnen lezen dat ik in de eerste week van mijn reis (ernstig) ziek ben geworden. Ik kon hierdoor het eerste weekend dan ook niet mee op een uitje naar “Hand in Hand” en was ik dus genoodzaakt bij mijn gastgezin het weekend door te brengen. Die hebben mij heel goed verzorgt net als Caroline en Mele (dikke kus aan jullie!), twee mede vrijwilligsters die ook het weekend in Tamale bleven.

Rede

Door een combinatie van factoren (persoonlijke problemen t/m familie issues) heb ik besloten om eerder naar huis te gaan. Dit vonden ze (lees: gastgezin, vrijwilligers, organisatie, vrienden, familie) erg jammer en hebben mij dan ook eerst proberen te overtuigen om het nog even aan te zien/ vol te houden, maar je weet zelf als geen ander wanneer je je punt hebt bereikt. Wanneer het genoeg is en de negatieve factoren zwaarder wegen dan de positieve. Waardoor de 3 weken die ik er nog zou moeten doorbrengen in een keer een eeuw leken.

Terugreis

Zo gezegd.. najah… niet zo makkelijk gedaan.. Ik zou maandagochtend vroeg om 6h vertrekken om de binnenlandse vlucht van 8:15 te pakken naar Accra om vervolgens (jaja…)  13h (!) te moeten spenderen op het vliegveld om rond 22h te vliegen naar Amsterdam. Na weer een lange en onrustige nacht had ik al me spullen om half 6 al ingepakt en wel klaar liggen (exclusief alle spulletjes vanuit Nederland meegenomen voor de mensen daar: knuffels, speelgoed, tandpasta’s+tandenborstels etc.). Met een brok in me keel en het gevoel alsof iemand me net een harde stomp in me maag had gegeven vertrok ik richting het vliegveld. Bash had me keurig geholpen met inchecken daar, maar eenmaal door de security stond ik er toch echt alleen voor.. zucht.. daar zat ik dan op het vliegveld. Afgedropen als een geslagen hond..want zo voelde het..

Eenmaal op Accra met het vooruitzicht van 13h wachten merk je pas hoe creatief je geest is. Tegeltjes tellen, rade waar mensen vandaan komen of naartoe gaan, kijken hoeveel mensen er blauwe schoenen dragen of hoeveel blanke er voorbij komen. Op het moment dat me koffers weg waren kreeg ik wat meer rust en kon ik de oogjes even dicht doen bij de gate. Toen was het zover. Boarding! En natuurlijk had ik weer de pech om de gehele 6 uur durende vlucht naast een man te zitten die stonk naar salami en ook toen we eindelijk waren geland en ik zo snel mogelijk weg wou van de genadeloze Salami-man,  het meisje naast mij (hoe zielig het ook was..) het hele gangpad had onder gekotst waardoor ik als een van de laatste het vliegtuig kon verlaten. Isn’t that just great?

Met 2 uurtjes slaap achter de rug ging ik op Schiphol iets doen waar vrouwen goed in zijn..SHOPPEN. Taxfree ofcours. Gelukkig won het stemmetje in me hoofd het van me shopping instinct door te blijven zeggen dat deze reis me bankrekening had geplunderd en ik zuinig moest zijn. Toen de laatste vlucht richting Brussel om daar opgehaald te worden door me ouders en vriend. Daardoor voelde ik me al weer iets beter. Nadat ik was geland wou ik niets liever dan me koffers pakken en me ouders in de armen vliegen.. maar dat moest nog even op zich wachten.

Koffer

“Ja hoor.. heb ik weer. Koffer weg. Zucht.. waar is die lost and found balie hier ook alweer? Hmm laat ik maar even me ouders bellen om te zeggen dat dit nog wel even gaat duren.. huh deze provider doet het hier niet? Fijn.. ”

Daar sta je dan na meer als 24h non stop gereisd te hebben op een vliegveld waar je niemand kan bereiken. De moed was me al in de schoenen gezonken en begon zich nu een weg in de grond te boren. Uiteindelijk kon ik bij de lost and found balie een telefoon lenen om te bellen. Een man die daarna aan de beurt was had mijn verhaal gehoord en was zo lief om mij voor te laten. (Nog bedankt hé! :D ) Ik kreeg gelijk te horen dat mijn koffer in Accra al was achtergebleven en met een verkeerde vlucht was meegegaan en zich nu ergens bevond in Saoedi-Arabië, maar geen zorgen zei ze! Hij wordt direct met de eerste vlucht terug naar hier gestuurd en dan netjes tot aan de duur afgeleverd. Een pak van mijn hart. En dan kon ik eindelijk me ouders en Roy in de armen vliegen. Nog even een bak koffie en dan lekker naar huis.

Spijt?

Nee. Geen spijt. In ieder geval.. voorlopig niet. Ik ben sowieso een van die mensen die zegt dat je nooit ergens spijt van moet hebben. Want leuk of niet leuk.. je hebt dingen meegemaakt,gezien en hopelijk ook geleerd dat niemand je ooit meer af kan pakken. Dus nee geen spijt.

Hoe verder?

Nou naast het feit dat ik nu nog veel meer dingen moet regelen dan eerst.. ga ik eerst maar even me koffer uit pakken en morgen ochtend vroeg maar even naar de dokter voor consult. Dan zien we wel weer verder..

Als laatste wil ik iedereen bedanken voor de support en de lieve woorden. Dat was erg fijn. :)

Dit was het dan alweer.. Mijn laatste reisbericht..

Dikke kus!

Nadia

Follow the author: Nadia Koster
Promotions
verzekering studeren in het buitenland

Ga jij binnenkort studeren in het buitenland?
Regel je zorg- en reisverzekering via JoHo!

More contributions of WorldSupporter author: Nadia Koster
Content categories
Comments, Compliments & Kudos

Add new contribution

CAPTCHA
This question is for testing whether or not you are a human visitor and to prevent automated spam submissions.
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.
Access level of this page
  • Public
  • WorldSupporters only
  • JoHo members
  • Private
Statistics
[totalcount]