Op dit moment ben ik een maand terug uit India en naast alle inspiratie, energie en gedragsveranderingen (ik ga zelfs van studie switchen) heeft het best een tijdje geduurt voordat ik bedacht hoe ik verder in Nederland kan bijdragen aan een betere wereld. Gelukkig kwam dit niet vanuit een gebrek aan manieren, maar juist een overvloed. Er is zoveel dat we kunnen doen, maar waar te beginnen? Op dit moment probeer ik eerst meer stil te staan bij de dingen die we in het daagelijks leven kunnen doen. Ik denk meer na over de producten die ik koop, ik steun meer goede doelen waar ik achter sta en sinds ik gestopt ben met mijn studie ben ik veel meer bezig met wereldnieuws. Ik neem meer de tijd om te lezen over onderwerpen waar ik altijd al meer heb willen weten, in de hoop uiteindelijk meer te kunnen betekenen in de strijd voor een rechtvaardigere wereld.

Daarnaast ben ik op zoek gegaan naar wat ik kan en leuk vind om te doen. Uiteindelijk heeft dit ervoor gezorgt dat ik met Mirjam van Bentum, Niels Agterhorst en Justine Broekhuizen een feest organiseer om geld in te zamelen voor een project in India dat o.a. educatie biedt aan kinderen uit een gypsy community. Ook willen wij jongeren meer betrekken bij de wereld om hen heen en actiever maken op het gebied van ontwikkelingswerk. Wij denken dat in de onspannen omgeving, op een verassende manier jongeren kennis kunnen laten maken met de talloze manieren die er zijn om te helpen.

We zijn net begonnen met de opzet van het feest, maar ik heb al zoveel energie gekregen om alles op alles te zetten om het een succes te maken door de enthousiaste reacties en aanbiedingen om te helpen.
Jullie zijn bij deze invited!
Benieuwd naar het idee achter ons feest? Lees het hier:

'Wij willen je niet spontaan hypochonder maken, maar probeer eens een schatting te maken van het aantal handen die de stoel waar jij op zit aangeraakt hebben? Zelfs bij een nieuwe stoel zullen dat er best veel zijn geweest. Het moment dat wij ons hiervan het meest bewust zijn geweest was in de bus in India, waar iedere dag binnen de blikken wanden een enorm aantal mensen zich aan elkaar vast houdt om niet om te vallen in de onvoorspelbare bewegingen van het chaotische verkeer. We zijn aangeraakt door oude mannen met lange bruine nagels, vrouwen met rood poeder van bindi’s op hun handen en kinderen met honderden armbanden om hun polsen die tussen de tientallen benen houvast aan lange rokken zochten. Op die momenten, wanneer je wanhopig je rok omhoog probeert te houden te midden van al die verschillende vormen mens, zie je honderden verhalen bij elke stop door de kleine, wijd open ingang in een wereld van kleur, geur en geluid verdwijnen. Met wat krassen en rood poeder op onze armen stappen we zelf uit.

Leuke metafoor, maar wat moeten we hier nu mee? Dit feest, wat om het hoekje van de lente op ons staat te wachten om in volle vaart naartoe gedanst te worden, heeft een geschiedenis. Het leven is een feestje, maar wat vieren we nu eigenlijk? Denk aan de talloze verjaardagsfeestjes back in the days met slagroomtaart, wazige zonvakanties met vrienden, bruiloften met ballonnen en zelfs een enkele zachte begrafenis. We vieren samen het leven in al zijn vormen.
Hoe kunnen we dit beter vieren dan op een avond waarbij mensen van heinde en verre mee doen. In de rij beginnen we al onze nachtelijke ontdekkingsreis, in opvolging van de rattenvanger van Hamelen en de prachtige Sirenen verleiden straatmuzikanten ons binnen. Het leven in een avond zal gevuld zijn met kunstige projecties en warme lichten. Alle fladderende vrouwen en groovende mannen dansen door elkaar heen in een ruimte van techno in de breedste zin van het woord en deephouse en laten hun kloppende harten bezinken in een loungeruimte met zachte massages, henna, fruit en chai onder het genot van jazzbands tot en met balkan. Het einde van de avond zal groots gevierd worden met een steeds hardere sound, tot we samen in een euforische roes zachtjes uitgrooven, bij elkaar op de fiets springen en op de beats in ons hoofd naar huis gaan.

Waar deden we dit allemaal voor? De volgende ochtend lopen we rond met alle gebeurtenissen, nieuwe kennissen en inspiratie in gedachten en concluderen dat we zin hebben in het volgende feestje. We bouwen het leven in elkaar, willen meer en waarachtig waar kan dat ook nog eens. Misschien is het hebzucht, maar we kunnen het ook zien als de lust naar het leven.
De moraal van dit verhaal zegt dat we uit naam van het feestje dat leven heet, heel wat mooie dingen voor elkaar kunnen betekenen. Hoe fijn is het om te realiseren op die brakke ochtend, dat al het geld dat jij gisteren heb besteed, naar een project gaat dat mogelijkheden creëert voor een groep in India die wordt gezien als ‘te vies om aan te raken’. We hebben een paar dansstapjes in de goede richting gezet om de aarde met beide handen te dragen, we kunnen niet alles,maar we kunnen elkaar wel raken. Kom je ook mee tikkertje spelen?