Langtang en 5000 meter

Zo, het is HOOGTIJD voor een blog! Ik was even enkele dagen onbereikbaar en daarvoor deed ik mn best om niet gevangen te worden door neushoorns en heb ik nieuw jaar gevierd in Baktapur, een tempelstadje in de buurt. Ook ben ik nog even kort wezen kijken bij de lijkverbrandingen, wel erg bijzonder om te zien, maar voelde me ook een beetje opgelaten als toerist. Inmiddels ben ik net een paar uurtjes terug van mn tweede trekking.. ik zal jullie even uitgebreid updaten ;). 

Hoe het allemaal begon.. Ik wilde nog een trekking doen, een andere en het liefst een korte. Al snel wist ik dat t Langtang zou worden. Na wat rond te vragen bleken gidsen hier wel erg duur en waren er geen groepen die de komende dagen zouden vertrekken. Dus besloot ik zelf op zoek te gaan naar mensen die met me mee wilden. In het hostel en omliggende hostels waren ze helaas niet, dus besloot ik voor het eerst in mijn leven te gaan internetdaten (sorry Arjen), en wel via een of andere speciale trekking-meeting-site. Alles bestaat tegenwoordig. Al snel werd onze trekkingsgroep gevormd, twee israeliers, een Duits meisje en ik. Tijdens onze meeting de dag voor de trek, vroeg een van de jongens wel 4 x of ik zeker wist dat ik conditie had, wat me mateloos irriteerde, maar goed, ik had een groepje gevonden ;). We deden wat lastminute shopping (afritsbroeken (OMG), fleece dekentjes, waterflessen, waterzuiveringspillen en sommige zelfs stokken) en spraken de volgende dag om 6.30 af om de bus te nemen naar Suraybesi. 

De volgende dag was iedereen op de afgesproken tijd aanwezig en namen we de local bus. De 120 km die we moesten afleggen duurde zo’n 10 uur maar onderweg hoefden we ons niet te vervelen. Naast het feit dat we langs diepe afgronden gingen op onverharde wegen, en compleet door elkaar werden geschud in onze te kleine stoeltjes, waren er ook kippen en geiten aan boord en liepen er zo af en toe mensen door de raampjes met hun handen aan het dak, waardoor je kans had om je hand te verbrijzelen als je t raampje open wilde doen. Halverwege werden er wat dozen met, zo bleek later, levende en dode kippen ingeladen waarna een paar meisjes besloten op deze kartonnen dozen te gaan slapen. Dit bleek niet zo’n goed idee want de dozen scheurden en de kippen flarderden door de bus. De doden werden overgegooid naar voren en de levende weer vastgebonden en zo konden we toch weer verder. Onze Duitse reisgenoot hadden we bijna verloren doordat ze steeds op het dak wilde zitten, maar uiteindelijk kwamen we allemaal levend aan. De volgende dag vertrokken we al vroeg de bergen in, we liepen helemaal langs de rivier en mijn afritsbroek deed goed dienst, ik kon m namelijk afritsen. Halverwege de dag besloot onze Duitse reisgenoot op blote voeten verder te gaan omdat ze dat nou eenmaal fijner vond en kwamen we erachter dat een van de Israeliers een danser was, toen hij even de spagaat deed om te rekken. Na zo’n 900 meter stijgen en 8 uur lopen kwamen we aan in ons dorpje. 
Die avond was het Pasen dus met nog 3 Amerikanen moest dit natuurlijk even gevierd worden. Eerst kwam de lokale drank op tafel (roxy), daarna de groene thee, en vervolgens, wiet, geplukt uit de berm tijdens het wandelen. Uiteraard was de feestvreugde nog niet compleet dus keken we een film op hun tablet over rasta’s in de jaren 70 in zuid-amerika. De volgende dag liepen we weer mega ver en kwamen we aan in Langtang, daar zat een heerlijke kaasfabriek met jak-cheese dus mijn dag was weer goed. De derde dag raakten we onze Duitse reisgenoot helaas kwijt omdat ze zich aansloot bij de wietrokende Amerikanen, dus gingen we met z’n 3-en verder. Maar niet voor lang want al snel kwam er een hoestende, rokende Australiër bij. 
Deze dag kwamen we in het hoogste dorpje, Kenju Gumba, waar we een super leuk hostel hadden met t liefste meisje (11 jaar) wat ik in tijden heb ontmoet. Als ik mn boekje las bij t vuur kwam ze tegen me aan liggen en als we kaarten gaf ze de kaarten aan. ’S Avonds kwam ze vragen of we het wel warm hadden en ’s ochtends kwam ze me knuffelen. 

De volgende dag, was dé dag. We gingen de 5000 meter top beklimmen. Om 7.00 verlieten we het ijs en ijskoude dorpje (3900) om een nog koudere berg te gaan beklimmen. De kou, de wind, het mega stijle pad en het gebrek aan zuurstof maakte dit zo mogelijk de zwaarste wandeling die ik ooit gemaakt hebt. Maar één van de mannen had mijn tas met mijn buddha, cola en mars, dus ik kon niet anders dan doorlopen, anders zou ik terug moeten zonder deze 3 dingen. Het laatste stuk, door de sneeuw, leek een eeuwigheid te duren, maar steeds als ik mijn Australische hoestende vriend vroeg waarom we dit deden (het leek steeds of die dood zou gaan) zei die dingen als ‘shut up, take a sigaret’/because you’re not in a wheelchair’/uchuchuch’, dit hielp mij natuurlijk naar de top, bovendien lag ik nog altijd voor op de Israëliër, die twijfelde aan mijn conditie. Het laatste uur twijfelde ik nogal aan het feit waarom ik dit in godsnaam deed en niet gewoon Femke haar verjaardag aan het vieren was, maar toen ik eenmaal de top bereikte was ik dit alles vergeten. OMG, wat een uitzicht!! Echt heel erg vet!, echt overal rond super mooie witte bergen en ik was mega trots op mezelf dat ik t gehaald had. Ik had oprecht niet gedacht dat ik dat ooit in mn leven zou doen, een 5000 meter top!! 

Helemaal stuk renden we met zn allen de sneeuw in en ik won bijna de wedstrijd tot ik over de kop sloeg omdat mijn voet bleef hangen. Dit deed wel een beetje pijn en het was nogal koud, maar goed, ik had de top gehaald! Eenmaal benden werden we weer opgewacht door ons lieve meisje en gingen we allemaal om 19.00 naar bed omdat we niks meer konden. De 5de 6de dag gingen we terug en met elke stap die we naar beneden liepen leek het een graad warmer te worden, waardoor we op dag 6 allemaal een soort zonnesteek hadden, maar we hadden t gehaald! Tussendoor heb ik gedoucht met hot bucket, dat houdt in dat je warm water over je hoofd giet (niet fijn als het vriest), heb ik Israëlische kaartspelletjes geleerd en zag ik helaas geen red panda, ook al was me dat wel beloofd. 

Eenmaal weer aangekomen in SuryaBesi, probeerde ik zo snel mogelijk een busticket te regelen voor de toeristbus of de jeep, maar helaas bleek alles vol. Ik nam mijn verlies door wat bier te bestellen, maar toen werd ik vanochtend om 6.30 wakker gemaakt door de eigenaar van t hotel dat ie toch een kaartje voor me had kunnen regelen. Uiteraard gaf ik m een dikke fooi en rende vrolijk naar mn bussie. Helaas waren de afgronden nog steeds diep, maar inmiddels zit ik weer veilig in Kathmandu. 

Mijn batterij is bijna leeg en er is even geen stroom dus ik zal een dezer dagen de foto’s uploaden! Isa is inmiddels onderweg naar Thailand dus nog een paar dagen en dan zijn we samen!! Zin in! 
Liefs, Rosa