Op 29 september 2013 vertrok ik voor de tweede keer op reis. Dit keer zou ik bijna een half jaar wegblijven, tot 19 maart. Op 1 februari stond ik echter weer op Nederlandse bodem. Tja… Sommige dingen lopen anders dan gepland. Een deel van mijn verhaal wil ik met jullie delen.

          In Nederland heb ik een fijne thuis. Ik heb een hele warme familie, fijne en lieve vrienden om me heen, een fantastische partner en een mooie plek om te wonen. Natuurlijk wist ik al dat ik in mijn handjes mag klappen met al deze mensen om mij heen. Maar de échte waarde hiervan heb ik recent ondervonden.     

         Ik ben iemand die graag bezig is, een doel heeft en zich graag voor anderen inzet. Vandaar ook mijn keuze om niet zomaar te gaan reizen maar om hier vrijwilligerswerk aan vooraf te laten gaan. Helaas speelden er vanaf het begin van mijn reis een aantal persoonlijke omstandigheden. Ik had moeite om de situatie die zich in Nederland afspeelde te plaatsen in een wereld in Nepal die zo ontzettend anders is. Waardoor ik niet meer wist welke gedachten echt waren. Ik kon mijn gedachten niet toetsen omdat de werkelijkheid zich in Nederland afspeelde. Gelukkig had ik in Nepal een structuur in mijn dag. Een doel om voor te werken en kinderen om me heen waardoor ik mijn gedachten toch meestal kon verzetten.

          Na het afscheid van het gastgezin en van de kinderen van Sunrise begon het reizen. Ineens had ik geen doel meer, geen structuur en nog maar één persoon om mij heen om mee te praten. Natuurlijk heb ik fantastische dingen meegemaakt, veel mooie dingen gezien, bijzondere mensen leren kennen en ook veel lol gehad. Maar we leefden wel van dag op dag. Dit maakte het geheel een stuk lastiger. Langzaam maar zeker nam de heimwee toe. Steeds meer had ik moeite om lol te maken en mijn hoofd in Azië te hebben in plaats van in Nederland. Tot ik na ongeveer vier maanden en veel gesprekken met mijn reisgenoot besloot de reis vroegtijdig te staken. Nog steeds, de beste keuze die ik had kunnen maken!

         Ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn keuze. Sinds ik weer op Nederlandse bodem ben voel ik me rustig. Ik had dit nodig om weer te kunnen voelen wat écht was en wat niet. Ik had nooit van mijzelf verwacht dat ik last zou krijgen van zo’n heftige vorm van heimwee. Eigenlijk past het niet bij. Normaal gesproken ben ik dol op avontuur, reizen en ben ik positief ingesteld. Toch is het me overkomen en heb ik andere keuzes ‘moeten’ maken dan gepland. Regelmatig heb ik mezelf de vraag gesteld: Wat zullen anderen ervan vinden? Eigenlijk reageerde iedereen ontzettend fijn. Nu ik er op terug kijk? Ik voel me er goed bij…. En ik zie het als een kracht om je eigen grenzen aan te geven en zelf aan te voelen wat jij nodig hebt.

          n.b. Mijn ‘klachten’ zijn waarschijnlijk (deels) te wijten geweest aan de Lariamtabletten (malariatabletten) die ik gedurende deze gehele periode gebruikte.