Terwijl ik afgelopen zondag van een rots afklom met geweldig uitzicht kwam er een vrolijk kwijlende neger naar me toe lopen. Gehandicapte zie je hier niet zoveel maar omdat ik bleef slapen in een community die gehandicapte opving die achter waren gelaten verbaasde het mij niet zoveel. Achter gelaten is trouwens een groot woord. De meeste zijn mishandeld en gedumpt. Het boekje dat vrolijk op het bed lag van mijn lemen hutje legde uit dat van 1 de genitaliën waren afgesneden voor witchcraft en de ander gewoon opgesloten tot de politie hun had bevrijd.

De vrolijke kwijlerd pakte mijn hand vast en sleepte mij een gebouw binnen. Dit gebouw was blijkbaar het ''art-house'' van de community want overal hingen schilderijen die verschrikkelijk lelijk waren. De gedachte dat gehandicapte ze hadden geschilderd maakte ze dan helaas weer mooi.

''Hi I'm Bob. You?''
''Hi Bob I'm Tim, Nice to meet you''
''This is my''

Trots wees hij op een klodderwerkje waar ik een beetje uit kon halen dat het 2 mensen waren, of 2 ezels, of 2 bomen.

''Nice Bob''
''If you like. Buy''

Langzaam begon mijn hart te smelten en weer pakte hij mijn hand en sleepte me een kamer met een bed en foto's aan de muur. Zijn glimlach was nu gigantisch.

''This is my father''

Hij wees naar een foto van een oude blanke man.

''This is mama''

En zijn vinger ging naar een blanke grijze ontzettend lelijke vrouw die in een foto ernaast zat. Bob begon mij een beetje te irriteren. Niet omdat het duidelijk was dat hij geen 2 blanke ouders had maar door het enthousiasme en zijn duidelijke geluk dat hij had in het leven. Die vieze gehandicapte weet niet eens wie Nietzsche is, heeft geen idee van de 4 G's, de kracht van kwetsbaarheid en toch snapt hij het leven en geluk tien keer beter dan mij. Ik in mijn eindelijloze zoektoch naar geluk, betekenis van het bestaan en jaren van twijfelen aan alles kreeg in slecht Engels een lesje ''geluk''. Deze jongen die waarschijnlijk door een hel gegaan was vroeger, kan nu lachen en trots zijn op een verfvlek. Kom ik aan met mijn kennis, materiaal en een beetje levenservaring. Doet hem geen reet. Hij weet niet welke dag het is maar weet wel dat hij blij is. Weer werd mijn hand vastgepakt en gingen we naar het verfkrotje.

''You like, Buy''

Persoonlijk vind ik dat ik een goede portie eelt op mijn ziel heb als het aankomt op verkooppraatjes afwimpelen. Ik heb gypsie-kindjes van mij afgeschopt, zielige negermoeders weggescholden en de gemiddelde zwerver heeft aan mij een slechte. Maar deze klootzak Bob had een nieuwe weg gevonden. Dwars door mijn ziel naar mijn portemonnee.

''Want to snap?''(snap is foto in Ghanees.)
''Sure Bob, You are my friend''

Na het woord ''friend'' ging zijn glimlach pas echt in de turbo. Vrolijk maakte ik foto's van hem. Kreeg ik 3 keer een vriendelijke handdruk waar duidelijk nog een beetje kwijl aan zijn handen zat en 5 cedi's later stond ik buiten, met een ontzettend lelijk geschilderd kaartje en een glimlach.

Bob is een bewoner van project ''Hand in hand''. Kijk op hun website, doneer en krijg die feelz.
httppublic://blog/img_4412_0.jpgwww.operationhandinhand.nl