Vandaag begon ons Paasweekend met een heerlijk dagje naar Kiwengwa. Dit ligt in het noordoosten van het eiland.
Maar allereerst willen we even stilstaan bij het grootste offer en wonder wat ooit is volbracht. Vandaag gedenken we dat Jezus Christus voor onze zonden aan het kruis is gestorven op Golgotha. Wat een genadige en goede God de Vader hebben wij. Dat Hij zijn eigen Zoon heeft gezonden naar de aarde om de kloof tussen God en mens te dichten. Daardoor hebben we een relatie met Jezus en daar zijn we Hem elke dag nog dankbaar voor. Halleluja!
Vandaag weer een nieuw daladala avontuur naar Kiwengwa. We hadden pas een kaart van het eiland gekocht, wat enorm helpt bij leuke uitstapjes. We wilden eerst naar het Kiwengwa Pongwe Forest Reserve gaan.
Uiteindelijk kwamen we aan in het plaatsje Kiwengwa bij de eindstop. We hadden te lang in de daladala gezeten, want het bleek dus dat we het bos al voorbij waren gereden. Dit zeiden we tegen de bijrijder van de daladala en hij zei ons dat we een stukje met hem mee terug mochten rijden. Al snel stopte de daladala weer, maar geen park of bos te zien. Toen kwam er een relaxte Jamaicaan aan en wij vertelden hem waar we heen wilden. Hij besloot met ons mee te lopen en ons de weg te wijzen. Toen we er waren hadden wij de indruk dat hij geld van ons wilde. Dat willen de mensen hier heel vaak. Als ze een blanke zien, zien ze als het ware geld. En daar zijn wij natuurlijk niet van gediend. We zeiden hem dat we de weg nu wisten en we bedankten hem voor het meelopen en de uitleg.
We konden niet de ingang vinden van het Kiwengwa Pongwe Forest Reserve, dus we besloten om zelf maar het bos in te lopen en te genieten van de natuur. We hadden gehoord dat hier ook ‘red-monkeys’ waren, net als in het Jozani Forest. We genoten erg van de bloemen, planten en dierengeluiden. Wat heeft God de natuur toch prachtig geschapen!
Eerst gingen we een paadje in waar we Masaï mensen ontmoetten. Ze waren erg vriendelijk en ze besloten om met ons mee te lopen. Ze wilden ons graag de weg wijzen naar ‘The Cave’. Dit was een grote diepe grot midden in de natuur. We moesten voorzichtig zijn, want daar wil je natuurlijk niet invallen. Het zag er heel graaf uit!
We zeiden de Masaï mensen gedag en besloten om nog heerlijk een stukje verder te lopen. We gingen steeds verder het bos in. Ineens hoorden we apengeluiden! Of toch niet? Ja, volgens mij hoor ik één? Nee, echt? We besloten om langzaam en stilletjes te lopen en zo dichterbij te komen. Dichter kwamen we voor ons gevoel bij de apen. Of waren het toch geen apen? We hadden gehoord dat de kans wel heel klein zou zijn als je hier apen zou zien. Want de apen zijn hier minder gewend aan mensen dan bij het Jozani Forest. Ineens zagen we een paar apen springen van tak tot tak. Zouden we nog dichterbij kunnen komen? We waren echt fanatiek in onze apenjacht bezig en genoten erg. Helaas konden we geen apen op de foto krijgen, omdat het gebied vrij dicht bebost was en de apen enorm snel verder springen. We vonden het een wonder dat we apen hebben gezien. Dank U wel!
Daarna besloten we terug naar het dorpje te lopen en het bos te verlaten. Marlinda kende nog een leuk kinderliedje over een aapje en die zongen we gezellig tijdens het lopen terug naar Kiwengwa:
Er zat een aapje op een stokje, achter moeders keukendeur,
Er zat een gaatje in zijn rokje en daar stak z’n staartje deur.
Om zijn vingertje, zat een ringetje, en dat ringetje was van goud,
Daarom dachten alle mensen dat het aapje was getrouwd!
Na ongeveer een half uur lopen kwamen we aan in het dorpje. We besloten om lekker even naar het strand te gaan. We hadden onze strandspulletjes meegenomen, maar het water was te ver weg. Ook waren er geen toeristen op het strand te bekennen, maar alleen maar Afrikaanse mensen die langs het strand hangen en hun dag doorbrengen. We besloten om even lekker een Fanta te drinken bij het ‘Beach Villa Kiwengwa Restaurant’ en bij te komen van het lopen en de hitte.
Toen we iets meer waren bijgekomen hebben we nog lekker over het strand gelopen. Helaas spraken veel mensen ons aan, waardoor we er niet echt samen 100% van konden genieten. Maar toch hebben we enorm genoten van het strand en de mooie zee.
Na een tijdje waren we het lopen wel zat en we hadden eigenlijk wel aardig zin in eten. We hadden nog geen lunch gehad. Een Afrikaanse jongen wees ons de weg naar het dorp. Hij stond erop om dat te doen. Nou ja, vooruit dan maar. Hij wees ons de weg naar het dorpje. Zijn doel is niet alleen om ons te helpen, maar om ook geld aan ons te verdienen. Dat maakte het een beetje vervelend. Het was een klein dorpje met enkele lokale restaurants. We besloten om wat te lunchen bij het ‘Restaurant Pepsi’. Daar namen we allebei French Fries met wat drinken erbij. De eigenaar van het restaurant was heel vriendelijk. Hij legde ons uit dat ze veel geld verdienen aan toeristen en dat de prijzen daardoor hoger zijn dan bijvoorbeeld in Stone Town. In het restaurant kwam ook de Jamaicaan van eerder op de dag en hij vroeg ons om geld voor zijn hulp eerder op de weg. We besloten hem niets te geven. We kunnen niet iedereen geld blijven geven! Bovendien willen ze zelf meelopen. In Nederland zou je iemand normaal de weg wijzen zonder geld van hem of haar te vragen, maar op Zanzibar willen ze altijd geld van een blanke. Na de lunch namen we de daladala terug naar huis. Het was een leuke en bijzondere dag!