Wennen, wennen, wennen

De reden waarom de blogs nu pas op de site plaats, is omdat ik net drie weken terug ben van mijn wereldreis. Mijn reis begon in Ghana en tussentijds heb ik geen tijd gehad om de blogs te plaatsen. Samen met Eveline heb ik wel blogs bijgehouden, maar dan via een andere site. Graag wil ik met jullie deze blogs als nog delen. Hopelijk steken jullie er wat van op en aan iedereen kan ik aanraden om vrijwilliers werk in Ghana te doen!

 

2 september 2013:

De eerste week in Tamale zit erop. Waar zijn we aan begonnen, zijn de woorden die door onze hoofden malen... Maandag avond hebben we niet veel meer gedaan. We hebben onze klamboe opgehangen en onze koffers gedropt. Heerlijk van het verblijven op kantoor was, dat we een douche met stromend (koud) water hadden en een "normale" wc. 
Onze eerste nacht in Tamale was een beleving. In Nederland raak je al geirriteerd wanneer je buurman zijn televisie te hard heeft staan of op zaterdagochtend te vroeg begint met timmeren. Hier in Ghana is het normaal dat om 04.00 uur 's nachts de luidsprekers van de moskee aangaan en dat er (volgens Bash 5 minuten, volgens ons 2 uur lang) gebeden worden gedaan. Word je daar niet wakker van, dan zijn het wel de geiten die continu aan het blaten zijn of is het de buurjongen die begint te klussen aan zijn huis. Kortom, er is hier in Tamale voortdurend geluid om je heen. Ondanks het geluid is onze nachtrust redelijk. Tegen 20.30 uur gaan we naar bed en rond 07.00 uur staan we op om te douchen en vervolgens te ontbijten. 

Dinsdag zijn we, samen met Bash, naar het centrum van Tamale gegaan om de belangrijkste plekken te leren kennen en vinden: de supermarkt, de Postoffice, de bank en het internetcafe. Overal hier op straat zijn mensen, dieren, brommers, auto's en fietsen, en dat alles dwars door elkaar heen. Daarnaast hoor je voortdurend kinderen roepen 'Salaminca', wat ' blanke' betekent. Je voelt je hier af en toe net de koningin die naar iedereen aan het wuiven is. 
In de middag kwamen Bash en Sylvester op kantoor uitleg geven over de verschillende gebruiken hier in Ghana en spraken we over de gastgezinnen en Compounds. 

Wat ons hier opvalt in Ghana is de verschillende geloven die in vrede naast elkaar leven. Vooral de Islam en het Christendom is vertegenwoordigd hier in Tamale. Niets geloven kan eigenlijk niet. Ghanese snappen niet dat je niet gelovig kunt zijn, er wordt daarom ook afgeraden om te zeggen dat je niet in God gelooft, omdat je dan in een eindeloze discussie terecht komt. Hier in Ghana is het zelfs vaak zo dat binnen hetzelfde gezin verschillende geloven voorkomen. Sylvester is bijvoorbeeld een Christen, samen met een andere broer en zus, terwijl zijn moeder en drie andere broers en/of zussen Islamitisch zijn. Dit kan je op latere leeftijd zelf bepalen en niemand die daar een mening over heeft. 

Woensdag zijn we naar de Kidz Active School gedaan. Twee vrijwilligers (Hendrik en Angela), waarmee we de afgelopen dagen mee hebben gereisd en de introductieweek mee lopen, gaan op deze school vrijwilligerswerk doen. Bij aankomst kregen we een overweldigend hartelijk ontvangst van ongeveer 30 kinderen. Ze vechten hier letterlijk om je hand vast te houden en willen allemaal met je op de foto, "Madame can I make a snap" hebben we veel gehoord. Indrukwekkend was de manier waarop kinderen spelen... Wie het sterkst is mag als eerst. Meerdere keren per dag liggen er kinderen huilend op de grond omdat ze geduwd, geslagen of getrapt zijn. Ze zijn ook erg goed in aanstellen, omdat ze graag een pleister willen die je kunt halen in de kantine van de vrijwilligers en vaste leerkrachten van de school. Het was erg leuk en indrukwekkend, maar ook erg uitputtend. Vervolgens zijn we die middag met Bash onze fietsen gaan ophalen. Aangekomen bij de jongen die onze fietsen regelde vertelde Bash ons dat dit ook ons gastgezin was en we daar vrijdag heen zouden gaan. 
In de taxi leek alles steeds erg gelijk, maar toen we aan ons fiets avontuur begonnen realiseerden wij ons dat dit toch niet helemaal het geval was.... We reden de weg die wij straks elke ochtend mogen fietsen en dat was nogal een klim! Dus we komen waarschijnlijk 10 kilo lichter terug :-)! 
We hebben een rondleiding gekregen door het voetbalstadion van Real Tamale United, waar veel Ghanese uit Tamale trots op zijn. Zondag zouden wij naar een wedstrijd gaan, maar na een lange fietstocht bergopwaarts bleek de wedstrijd vrijdag al gespeeld te zijn.... Welcome to Africa, haha. 
In de avond werden we uitgenodigd, om met alle vrijwilligers Fufu te maken en te eten bij het gezin van Sylvester in zijn Compound. Maar eerst kregen we een rondleiding door de verschillende compounds. Voor ons kwam hier het eerste breekpunt... Sylvester vertelde het verhaal van een vriend van hem die een paar dagen eerder was begraven. De man liet drie kinderen achter, een dochter en twee zonen. De oudste zoon bleef als enige man van de familie over en wordt hierdoor rond zijn tiende levensjaar hoofd van het gezin. Het meisje was 14 jaar oud en kan door de gebeurtenis niet meer naar school. Sylvester stelde haar aan ons voor, nadat wij gevraagd hadden of wij iets met zijn allen konden betekenen. Natuurlijk zijn er veel situaties zoals deze hier in Afrika.. Maar omdat dit meisje een belangrijk persoon is in Sylvester leven en je in aanraking komt met haar, raakt het ons behoorlijk. Het verliezen van een dierbare is al meer dan verschrikkelijk, maar dat dit ook zo'n invloed heeft op de rest van je toekomst kunnen wij ons bijna niet voorstellen. 
Na dit heftige moment konden we bijkomen in het compound, kijkend naar vrouwen die fufu maken en luisterend naar de (langdradige) maar interessante verhalen van Sylvester over het traditionele leven in een compound. Het fufu maken was nogal zwaar en vooral lachwekkend voor de Ghanese vrouwen. Het eten ging ons ook niet gemakkelijk af. Een hap deeg met (gelukkig) een lekkere pindadipping maakte het redelijk eetbaar. 

De rest van de week was redelijk rustig (soms een beetje TE rustig!!) We hebben leren djembe spelen, lekker a-ritmisch allebei, maar het ging na een tijd oefenen best goed. Misschien pakken we het in Nederland ook wel op ;-). Er werd ons die dag afgeraden om de stad in te gaan omdat er een uitspraak kwam van de rechter, de een besluit nam welke politieke partij aan de macht kwam. Overal op straat waren politiemensen (een soort ME-ers) en militairen die gerust met een tank door stad reden. Uiteindelijk leek het spannender dan het was, omdat de rechter in de ogen van veel mensen in Tamale de juiste keuze gemaakt had. De huidige president blijft aan de macht. Dus konden wij gezellig met Bash in de auto een rondje door de stad rijden om te bekijken hoe het gevierd werd... Het leek wel koninginnendag, maar dan 10 x zo druk. Mensen vinden het hier namelijk vooral interessant om te bekijken hoe er een stel gekken op brommers door de stad crossen en misschien wel opgepakt worden door zo'n enorme donkere militair met een geweer waar je u tegen zegt. Ja ja, alles kan hier in Ghana. 
Vrijdag was wel een erg deprimerende dag, want het regende. Nu zullen jullie denken... "Dus"???? Nou hier in Ghana ligt dan alles stil. Gelukkig was iedereen die nacht als niet lekker geworden en konden we vrijdag "lekker" de hele dag in het kantoor op de bank hangen... deprimerend dus... Dit betekende ook dat we niet vrijdag maar zaterdag naar ons gastgezin zouden gaan. Gelukkig voelde Jeanine zicht zaterdag beter en konden wij er een dagje op uit met de fiets naar de culturele markt. Erg gevaarlijk voor je portomonnee. Niet omdat je beroofd wordt, maar omdat ongeveer alles in de winkels leuk is en leuk staat in je interieur thuis. Gelukkig hebben we beide straks een lege koffer en kan die weer gevuld worden. Toen we na de culturele markt bedacht een hapje te gaan eten ging het mis... Ja hoor, fiets weg! Jeanine belde Bash met het verhaal dat haar fiets gejat was toen Eveline met de andere vrijwiliggers al aan de praat raakte met de plaatselijke beveiliger. De fietsen mochten daar niet staan, dus had de man Jeanine's fiets even achter het gebouw gedropt. Gelukkig kreeg Jeanine hem terug, alleen wilde de man nog wel even haar nummer (erg gebruikelijk hier). Maar afpoeieren kost gelukkig wat minder moeite. 

Vanaf zaterdag zitten we bij ons gastgezin. We hebben onze eigen woonkamer, slaapkamer en douche (een emmer met water). Helaas is de wc een stukje lopen en laten we voor de rest daar maar niet over uitwijden. Het eten wordt op onze kamer gebracht, wat een teken van respect schijnt te zijn. Het is even aftasten hoe de gebruiken hier zijn, maar wanneer je zelf contact zoekt, vinden ze dat alleen maar leuk. Het eten is erg bijzonder en in onze ogen erg simpel. Onze eerste avondmaal was een bakje natte rijst dat vooral naar zout smaakte. Gelukkig kregen we de tweede avond heerlijk te eten en zat er zelf vis in ons gerecht! WAUW! 

Vandaag zijn we naar ons project geweest en gaat de school woensdag gelukkig open. Er was een laptop gestolen door 1 van de leraren waardoor de school twee maanden dicht zou gaan. Er is besloten om woensdag wel open te gaan en wij kunnen dan ook gewoon beginnen! We hebben kennisgemaakt met Marieke, de coordinator van het project en met mister Mohammed, hij geeft les op het project. Morgen mogen we eerst de school poetsen, zodat we een frisse start kunnen maken! 

Al met al gaat alles erg goed met ons en raken we bijna gewend aan de Ghanese cultuur. Er is nog veel te leren en veel te zien :-)!