De laatste weken in Tanzania waren erg leuk. Samen met de andere vrijwilligers zijn we naar een Masai dorp gegaan waar we een dag hebben doorgebracht met een Masai familie. Aan de ene kant was het zo een ander leven als wij in Europa hebben, aan de andere kant waren er ook veel overeenkomsten. Juist dat vond ik mooi om te zien. Van te voren was ik bevooroordeeld over de Masai. Omdat een man met meerdere vrouwen mag trouwen had ik een heel vrouw onvriendelijk en hard volk verwacht. Niets was minder waar want ze waren zo lief! Hoe de mannen met hun kinderen omgingen en hoe gastvrij ze waren. Dat vind je in het westerse leven niet zoveel meer.
Voor de lunch mochten we de opperhoofd, Naftari, vragen stellen. Hij vertelde dat hij was getrouwd met zes vrouwen, waarvan een overleden. Ze was opgegeten door een krokodil in de rivier. Hij vertelde over de gaten in hun oren. Dat dat voortkwam uit angst voor oorlog en als er dan oorlog uitbreekt en er overlijd iemand dan konden ze aan de gaten in de oren, en de missende tand zien dat het een Masai was of niet. Dit is ontstaan na de tweede wereldoorlog. Tegenwoordig hebben de kinderen de gaten niet meer. Aan alles merk je dat ook zij veel moderner worden. De jongeren hebben tegenwoordig mobieltjes. Aangezien ze geen electriciteit hebben laden ze die op in de kerk, een kwartier lopen ervandaan.
Water halen, dat is een vrouwentaak. We gingen met de meiden mee om water te halen bij de rivier. Bij de rivier waste ze zich, haalde ze drinkwater en zwommen ze. Het was drie kwartier lopen en toen we eindelijk aankwamen begon het hard te regenen. Echt hard we waren helemaal doorweekt...
We sliepen in een klein hutje met zeven personen. Helemaal tegen elkaar aan. Van echt slapen kwam natuurlijk niets maar het was zeker een ervaring om nooit meer te vergeten.
De band met de lokalen Tanzanianen werd ook steeds hechter. Samen met Tamari ben ik een hele dag naar Iringa gegaan waar ze me van alles heeft verteld over haar leven en het leven in Tanzania. Hoe mooi het soms kan zijn maar ook hoe hard het soms is. Hoe meer ik met haar praat hoe meer ik me besef hoe sterk ze hier zijn. Zowel mentaal als fysiek zijn ze in mijn ogen sterker dan de gemiddelde Europeaan. Juist omdat ze veel meer meemaken. Ik begin het echt leuk te vinden in Tanzania en wil eigenlijk wel langer blijven... De kinderen van de weeshuis, de staff van het IOP, het lekkere weer en de relaxte sfeer. Ja, ik ga het allemaal missen als ik terug ben in Nederland....
Add new contribution