Bardia, national park ligt op ongeveer 18 uur reizen vanaf Kathmandu. Daarom besloten we wat meer te betalen zodat we een wat luxere bus konden nemen. Aangekomen bij de bus zag het er allemaal goed uit. Johan had eindelijk beenruimte en ze draaide zelfs een film (wel in het hindi, maargoed)!

Toen plots rond middernacht zagen we een klein vrachtwagentje onze kant op waggelen. We schrokken ons kapot! Uiteindelijk viel de wagen de andere kant op. De bus was even in rep en roer maar reed gewoon door.
Na een kwartier werden we door de politie aangehouden. Mensen die het ongeluk zagen gebeuren hadden blijkbaar gebeld dat wij er bij betrokken waren.
De bus werd bij het politiebureau geparkeerd. De eerste uren was het maar een beetje afwachten. Na wat te hebben rond gevraagd bleek dat het ongeluk wat erger was dan we gedacht hadden. Er reed op dat moment blijkbaar ook een motor naast ons en er was een kip op de weg. Het vrachtwagentje heeft toen blijkbaar de motor fataal geraakt waardoor de twee mensen die op de motor zaten direct overleden.
Omdat wij met onze bus er op dat moment naast reden mocht de bus niet meer verder. De bus was een bewijsstuk.
Gelukkig zou er een nieuwe bus aankomen binnen 1 uur. Maar na meer dan een uur te hebben gewacht kwam die bus toch niet meer. We moesten daarom met een andere bus meerijden.

Alle bussen die langskwamen zaten al propvol. Dus iedereen wachtten op een wat legere bus. Deze kwam alleen helaas niet. Toen kwam de laatste bus van de nacht en moest iedereen met de bus mee. Het was een ramp om iedereen erin te proppen. Vooral omdat we nog zeker 10 uur moesten rijden.
Wij mochten in de voorste cabine zitten waar de chauffeur ook zit. Dit leek in het begin wel chill omdat we konden zitten. Het was alleen niet mogelijk om je benen te bewegen of je voeten neer te zetten, maar we zaten in elk geval in een bus!
Na een paar uur besloot de chauffeur dat het tijd was voor zijn shot. Hij was kauwtabak aan het verkruimelen, wat nog wel oke was. Veel mensen eten dat hier. Alleen toen hij er nog een wit goedje doorheen deed en het vervolgens opsnoof vond ik het iets minder. Het enige voordeel was dat hij waarschijnlijk wel wakker bleef.

Na ongeveer 6 uur vertraging kwamen we bij Ambasa aan, een dorpje op 15 km van het park. Hier was het nog even de vraag hoe we naar het park moesten komen. Maar al snel kwamen er mensen van de hotels die ons allemaal wel wilde brengen als we daar zouden slapen. Dit was wel makkelijk aangezien de bus richting het park pas over een aantal uur weer zou gaan.

Het enige nadeel is dat we achterop de motor moesten, waarbij een helm echt niet nodig is en hij me ook verzekerde dat ik mijn handen maar op mijn benen moest leggen. Na een paar seconde zat ik met mijn handen vastgeklampt aan de motor. Het was namelijk een onverharde weg met veel gaten en grote stenen.

Eenmaal aangekomen was echt weer heerlijk rustig na een week Kathmandu. Als eerste zijn we het bed ingekropen om wat slaap in te halen. Hierna zijn we toen naar het olifantencentre toegegaan. De schattige baby olifantjes voeren.
Ook hebben we een beetje in de omgeving rond gekeken. Hier leeft iedereen van de argiculture. Ook waren er veel oude huizen, deze zijn een stuk mooier dan de betonnen huizen met golfplaten die je in Pokhara en Kathmandu ziet. Hier waren alle huizen van klei met stro of dakpannen als daken.

We zagen ook eindelijk onze eerste wietplant, Nepal staat er bekend om dat het in het wild groeit, maar dit hadden we nog niet ervaren. Maar in het Bardia district stikte het van de wietplanten. Wat tot gevolg had dat de kleine kinderen in de dorpjes je wiet of hasj aanboden. We besloten toch maar niet de kinderen te sponseren voor schoolboeken door het te kopen.

Voor de volgende dag hadden we een wandelsafari geboekt. Van 7 uur s ochtends tot 6 uur s avonds in het park wandelen om dieren te spotten.
Persoonlijk vond ik het niet een heel fijn idee. Rondlopen in een park met veel wilde dieren en geen bescherming. Maar het was ook wel weer vet, het is nog een van de enige plekken op de wereld waar dit nog is toegestaan.
We gingen het park in met een ander Nederlandsstel die ook bij ons hotel verbleef en twee guides. We kregen allemaal een grote stok ter bescherming. Ik dacht dat er ook nog wel een veiligheidsinstructie zou komen, maar die kwam niet. Gelukkig had ik van andere reizigers al wat gehoord. Zoals in een boom klimmen als er een neushoorn achter je aan zit, of een striptease opvoeren, aangezien ze heel slecht kunnen zien en achter je geur aangaan. Ook hielp het blijkbaar als je met de stok op de grond stampte om dieren bang te maken.

Vrij snel in het begin kwamen de verhalen tevoorschijn. Een aantal weken geleden was er in Chitwan (het andere nationale park van Nepal) iemand doorboord door een neushoorn. En een week geleden was een olifantrijder met de slurf opgepakt en ging de olifant op hem staan, ook niet overleefd dus. In bardia waren er blijkbaar twee mannelijke olifanten vanuit India gekomen en die hebben een dorp wat nog in Bardia lag volledig vernield met de nodige dode hierbij. Ook onze guide zelf was laatst nog achterna gezeten door de olifanten maar kon gelukkig ontsnappen. Nee, die olifanten hoefde ik niet persee te zien.

Na een aantal uur zagen we verse sporen van een neushoorn. Deze gingen we dus achtervolgen. Na een tijdje zagen we de neushoorn in een plas water chillen. Het was erg indrukwekkend om een neushoorn van zo dichtbij te kunnen zien.  
Verder hebben we tijdens de wandeling echt veel vogels kunnen spotten. Daarnaast veel soorten herten, wilde zwijnen en andere dieren gezien. Ook zijn we nog twee andere neushoorns tegengekomen. Deze waren wel het meest indrukwekkende van de safari. Helaas geen tijger kunnen spotten. Bardia is het park waarbij je wel de meeste kans hebt deze tegen te komen. Maar we hebben wel verse sporen gezien, dat was ook al gaaf.

Wat ook grappig was is dat we zagen dat ze de olifanten aan het uitlaten waren. Ze hebben in bardia alleen nog maar olifanten die van de regering zelf zijn. Deze worden niet zo uitgebuit zoals in Chitwan, waar ze veel prive olifanten hebben. De olifanten hoefde alleen 's ochtends een rit te maken en in de namiddag. Tussen 10 en 4 mochten ze lekker grazen in het park.

De volgende dag hebben we nog een rustdag genomen en lekker genoten van de biertjes en het mooie weer. Je merkte goed dat we een stuk lager zaten. De temperaturen liepen in de middag op tot 40 graden.

De dag hierna gingen we richting Lumbini, de geboortestad van Buddha. Dit dorpje ligt letterlijk op de grens met India. Het was dan weer 9 uur rijden met local bussen voor we aankwamen. Het dorpje zelf had vrij weinig sfeer. Wel zat het bijna helemaal volgeboekt. Het is nu namelijk hoogseizoen, voor de moesson aanbreekt.

Toen was nieuwjaarsdag aangebroken. We leven nu in het jaar 2071. We gingen die dag alle stupa's en monestry's bekijken die alle landen hebben aangeboden aan Lumbini. Op de fiets gingen we het dorpje door. Omdat het nieuwjaarsdag was kwamen bhoedisten over het hele land naar Lumbini om te bidden. Het was daarom een stuk drukker. We hebben nieuwjaarsdag dus wel op een traditionele manier gevierd.

Toen was het weer tijd om richting Kathmandu te gaan. Een rit van ongeveer 10 uur. Gelukkig was deze busreis goed verlopen, in tegenstelling tot de bussen die we in de afgrond zagen liggen. Het was blijkbaar een slechte dag voor veel chauffeurs.

Eenmaal in Kathmandu doen we lekker rustig aan. We zijn nog een dagje naar Bhaktapur (de stad vol met tempels) gegaan met Rosa (vrijwilligster uit Pokhara), hier was een festival van 4 dagen lang wegens nieuwjaar. In de hele stad liepen tientallen mini orkesten rond, er hing een erg goede sfeer. Ook hadden we hier afgesproken met Addab, een jongen die we in onze eerste dagen van Nepal ontmoet hadden.

Verder hebben nog een tibetaanskamp bezocht in Kathmandu. Deze was heel anders dan de kampen die we in Pokhara gezien hadden. De huizen waren bijvoorbeeld een stuk groter. Hier heeft Johan eindelijk zijn eerste tibetaanse biertje gehad (hier waren we al een aantal maandjes naar opzoek). Ze brouwde het bier zelf, een soort rijstbier was het.

Onze laatste dagen Nepal zijn nu aangebroken. De 22e vliegen we alweer richting Maleisie.