Hallo allemaal,

Het is alweer een paar weken geleden dat ik terug ben gekomen uit Uganda. Wat een prachtige ervaring heb ik erbij. Het was een reis om nooit weer te vergeten!

Op donderdag 6 maart 2014 om 17.25 landde ons vliegtuig op Schiphol. Na twee weken tijd zetten we weer onze eerste stappen op Nederlandse bodem. Wat mij in het vliegtuig al opviel was dat in Nederland alles recht is. Van boven uit de lucht kon je heel goed zien dat alles in Nederland (bijvoorbeeld de bomen) recht stond. Het was geweldig om mijn familie weer te zien. Wel had ik het gevoel dat ik nooit weg geweest was.
Eenmaal thuis merkte ik dat ik al snel in mijn oude leven en gewoonten herviel. In Uganda had ik gezegd dat wanneer ik thuis was wel veranderd was, maar dat bleek toch anders te zijn. Ik dacht eenmaal thuis wel veel aan Uganda. Vooral aan de heftige dingen die we gezien hebben en aan de verschillen tussen Nederland en Uganda. Die verschillen zijn er zeker! Nu ik alweer een tijdje terug ben, begin ik steeds meer na te denken over die verschillen. Ik vind het vooral moeilijk om de oneerlijkheid te accepteren. Waarom kan ik wel naar school en hoogopgeleid worden en waarom hebben de kinderen daar die kans veel minder? Hoe is het mogelijk dat daar gehandicapte kinderen weggestopt en geslagen worden? Vooral de verhalen van de kinderen uit het weeshuis zetten me aan het denken. Hoe die kinderen soms behandeld zijn door hun eigen ouders en uiteindelijk in de gevangenis terecht komen. In Nederland is het zoveel anders. Gehandicapten worden hier uitstekend verzorgd. Kinderen kunnen naar school en krijgen de kans om te studeren. Wanneer er een vermoeden is van kindermishandeling dan staat jeugdzorg aan de deur. Wanneer je ziek bent kun je naar een goede dokter waar je goed behandeld wordt. Allemaal dingen die in Uganda niet van sprake zijn. En toch…. Je hoort er niemand klagen! Iedereen is dankbaar, dankbaar naar God. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren. Wanneer je in Nederland op straat loopt hoor je veel mensen over de kleinste dingen zeuren. In de winter is het te koud en zeuren we om de zon en als het zomer is zeuren we dat het te warm is. We zijn in Uganda naar een kerk geweest en ook al zijn de mensen daar zo arm, iedereen in de kerk dankte God alleen maar voor al Zijn goede zorg en voor Zijn trouw. Er was er geen een die zeurde dat hij al een maand lang alleen maar rijst met bonen at of dat het weer veels te warm was.
Al deze dingen houden me de laatste tijd bezig maar gelukkig kan ik het de laatste tijd een beetje van me af zetten. Het klinkt misschien hard, maar ik denk dan bij mezelf zij leven daar en ik leef hier. De situatie is natuurlijk vreselijk maar ze zijn daar absoluut niet minder gelukkig. Ik denk dat ze daar misschien nog wel gelukkiger zijn dan hier in Nederland.
Ik hoop dat ik dit prachtige land ooit nog eens in mijn leven mag bezoeken. Ik hoop dat de situatie daar dan stukken beter zal zijn! Uganda: ‘our home far away from home’