Gestrand aan de lakeside (hoe dubbelzinnig)

Ik ben geneigd om te beginnen met, dag lieve kijkbuiskinders! Omdat ik me herinner dat ik dat ook altijd deed met Dieneke in Afrika. Toen vond ik dat best grappig, nu eigenlijk nog steeds, maar de volgende zal ik wat volwassener beginnen.

Goed, via Abu Dabi, Bangkok en New Delhi en Kathmandu ben ik aanbeland in Pokhara, waar ik 6 weken zal blijven voor vrijwilligers. Of tenminste dat was t plan. Nadat mijn bus 2 uur vertraging had, wat ik onmogelijk achtte, ze rekende namelijk 8 uur voor 200 km, was daar ook niemand om mij op te halen om te busstation.. Na nog eens een uur wachten besloot ik samen met de 30 taxidrivers die mij vergezelden dat ie niet meer zou komen en besloot daarom maar de aardigste te vragen mij naar een cheap hotel te brengen. Wel zonder taxi kosten natuurlijk t liefst. Uiteraard kon dat maar dan wel op de motor. Mijn 'take it easy' instructies nam die geloof ik niet zo nauw dus daar ging ik langs de lakeside zonder helm achterop een motor bij een Nepalees. Eigenlijk was t best wel vet (sorry mam), en zo kwam t dat ik nu met een biertje en wat momos(soort deeg balletjes) uitkijk over een super mooi meer met bergen op de achtergrond. Morgen ga ik maar weer eens bellen, mailen en al dat soort dingen. Ik hoop dat t goedkomt. De volgende keer zal ik t laten weten ;).

Verder heb ik gisteren Kathmandu een beetje gezien, wat een bizarre stad, t deed me nog t meest denken aan de Afrikaanse steden die ik heb gezien, maar dan wat toerist vriendelijker, maar even chaotisch, vies en druk. Helaas regende t de hele middag, waardoor ik 's middags een boek moest lezen.

Tijdens nog niet zo inspirende dagen heb ik al wel wat inspirende mensen ontmoet. Zo zat ik in t vliegtuig naar Kathmandu met een Duitse hippie, die haar telefoon en laptop thuis had gelaten voor t echte nepal gevoel en daardoor haar verdwenen bagage in dubai niet kon bellen en zat ik vandaag in de bus met een Russische vrouw, die de hele dag door vroeg of ik koersen kon omrekenen voor haar naar dollars en of ik wist welke stad t was waar we waren. Helaas kon ik dat niet, maar omdat ik er zo gek van werd, ging ik op een gegeven moment dingen verzinnen. De Nepalese gids die naast me zat aan de andere kant, raadde me aan om gids te worden, dus wie weet doe ik dat wel ooit.

Nu eerst maar eens opzoek naar mn gastgezin, haha. Hoop dat alles in Nederland nog t zelfde is!

Kusjes van mij!

Rosa