Ik ben nu bijna 2 maanden in Peru en heb genoeg tijd gehad om goed te overdenken of ik het hier nog steeds zo fantastisch vind als voorheen en of ik hier wil blijven. Het carnaval is achter de rug (blog volgt), mijn bankrekening begint weer leeg te raken en het werd tijd om keuzes te maken. Wat wil ik nou eigenlijk echt? Wat zie ik mijzelf doen de komende tijd? Waar wil ik zijn? Ik voel me super in Peru, ik ben gek op Cusco. Cusco is als thuis, alles is vertrouwd maar ook zo anders. De afgelopen maanden heb ik nog meer tijd gespendeerd met mijn 'voormalig gastgezin' wat nu gewoon mijn familie is, heb kerstmis en familiefeesten bijgewoond en ik realiseer me dat ik ook hier neefjes, nichtjes, ooms en tantes heb. Ik ben echt in een familie terecht gekomen. Ook zit ik in mijn dansgroep beter op mijn plek. Hoewel ik vorig jaar erg druk was met het leren van de passen heb ik dit jaar meer tijd gehad om wat vriendschappen te maken binnen de dansgroep en er zitten een hoop leuke mensen bij. Ik weet nu, ik wil hier blijven. Voorlopig nog een tijdje. Ik wil ook de winter hier meemaken, de maanden van de festivals, de bijzondere traditionele pelgrimstochten hoog in de bergen in juni, het festival in Paucartambo (het geboortedorp van mijn familie hier), er zijn nog zo veel plekken in Peru die ik wil zien, mijn Spaans wat ik wil verbeteren, en hier ben ik gewoon blij. Dus ik heb de knoop een aantal weken geleden doorgehakt om toch echt werk te gaan zoeken om te blijven. Op de gok ben ik meteen voor het hoogst mogelijk haalbare gegaan, een baantje bij Máximo Nivel (hoe toepasselijk dat dat letterlijk betekend: 'het hoogste niveau'). Máximo Nivel is een Amerikaans instituut wat Engelse lessen aanbied aan Peruanen maar sinds een aantal jaren ook Spaans aanbied aan buitenlanders, accommodatie verzorgt en tripjes organiseert. Ik ben gewoon naar binnen gelopen en heb met de eigenaar gesproken. later heb ik hem mijn cv toegestuurd en hij was gelijk enthousiast. Een aantal dagen later volgde een interview met de director van International Programs, voor een functie als Field Manager. Vervolgens volgden er nog een tweede en een derde interview, met de eigenaar en de oprichter. Na ongeveer 2 weken kreeg ik gisteren de email met het aanbod: een baan als Field Manager bij Máximo Nivel voor een minimum van 1.5 jaar. Ik ben onwijs enthousiast, de baan lijkt me geweldig: ik wordt verantwoordelijke over een groep van 20 tot 50 reizigers die in Cusco Spaans komen leren of vrijwilligerswerk komen doen en zal briefing geven over de stad, hen ophalen van het vliegveld, begeleiden tijdens hun verblijf en wat al wel niet meer. Ook krijg ik 10 vrijwilligersprojecten toegewezen die ik moet controleren of ze werkelijk nuttig zijn en of de studenten hun tijd er wel goed besteden. En er naast ga ik ook op zoek naar mogelijkheden om nieuwe projecten op te starten en nieuwe home stays te vinden. al met al, echt geweldig, iets waar ik heel heel erg enthousiast en gepassioneerd over ben en waarvan ik denk dat ik er echt veel plezier in ga beleven en veel van ga leren. Ik ben hier zelf ooit als vrijwilliger gekomen en ben verliefd geworden en ik denk dat ik dat enthousiasme ook kan delen met nieuwe reizigers. Ik ga bezig zijn met iets waar ik heel gepassioneerd over ben en dat is mensen kennis laten maken met Cusco en Peru, de kwaliteit van vrijwilligerswerk garanderen en ik heb zo zelf de mogelijkheid hier te blijven wonen. Ik ga niet liegen, het laat me niet koud. 1.5 jaar is niet niks en veel vakantie zal ik niet krijgen, de mogelijkheid om vrienden en familie te zien zit er vrijwel niet in. Als ik er aan denk wat er allemaal wel niet kan gebeuren in 1.5 jaar tijd, wat ik mogelijk ga missen, waar ik niet bij kan zijn en wat al wel niet meer, dan wordt ik verdrietig. Gelukkig is het enthousiasme wat ik heb voor deze kans groter dan mijn angst/verdriet en hoop ik dat ik hier niemand mee kwets. Het is een grote opoffering, en het spijt me erg dat ik er misschien niet zal zijn op de momenten dat iemand me nodig zou kunnen hebben, maar dit is iets waar ik voor wil gaan en wat ik er voor over heb, waar van ik denk dat ik een rijker persoon zal worden en ik hoop dat jullie dat begrijpen. Dit is best een grote stap en ik vind het eng. Jeetje man, ik ben 20, heb alleen een middelbaar school diploma op zak en ga besluiten om voor 1.5 jaar naar Zuid Amerika te verhuizen. De eerst volgende keer dat ik 'thuis' zal zien ben ik 22 jaar. Maar goed, als ik mijn enthousiasme in de weg laat staan door de enkele onzekerheden en angsten die ik voel dan gaat er nooit wat gebeuren, en als ik niet uit mijn comfortzone kom dan is er ook niks spannends aan het leven. Misschien ga ik hier gigantisch de mist in, maar voor alles is wel weer een oplossing. Eigenlijk ben ik gewoon heel erg blij met deze kans en is er weinig twijfel over! Boven alles, ben ik heel erg trots op mijzelf en blij met mijzelf. Ik ga echt iets leuks doen, denk ik. Ik ben echt blij en ik ben echt blij dat ik dit durf!