Vanochtend zijn we vroeg opgestaan om te vertrekken naar Lake Bunyoni, ongeveer 6 uur rijden. Een lange reis, maar met een hele mooie omgeving en zelfs al wat wilde dieren gezien. Bij het meer aangekomen, keek iedereen zijn ogen uit, het was echt super mooi en helemaal niet primitief, zoals we ondertussen wel gewend waren. Nadat we onze tenten hadden opgezet, zijn we gaan zwemmen, wat wel even lekker was na een lange plakkerige reis in de busjes. De rest van de dag hebben we gezellige dingen gedaan met de groep en lekker uitgerust. ’s Middags zouden we eigenlijk bij het meer blijven, maar na de lunch kwamen we een man tegen, Didas, die een weeshuis had en daar graag iets over wilde vertellen.

Na het ontbijt op de tweede dag bij Lake Bunyonyi zijn we de berg opgereden om het uitzicht vanaf daar te zien. Dat was echt heel erg mooi! Je kun heel goed alle kleine eilandjes in het meer zien liggen. We hebben daar met z’n allen heel veel leuke foto’s gemaakt! Toen we bij het weeshuis aankwamen, kwamen alle kinderen naar ons toe gerend, wat echt heel lief was. Ze hebben ons verschillende dansjes en liedjes laten zien, en natuurlijk hebben wij ook weer meegedaan. We zijn daarna naar een klaslokaal gegaan, waar Didas ons het verhaal over het weeshuis vertelde.

Zijn eigen ouders waren gestorven door hiv/aids toen hij 10 jaar oud was. Hij leefde op het meer en verdiende daar wat geld door toeristen in Kano’s rond te varen. Een Engelse toerist heeft hem op een dag aangeboden om hem te helpen, en heeft Didas geld gegeven, zodat hij naar school toe kon gaan. Hij heeft dankzij deze man een hele schoolcarrière af kunnen maken. Hij was hier zo blij mee, dat hij graag iets terug wilde doen, en daarom een weeshuis heeft opgericht. Het geld voor het weeshuis krijgt hij bij elkaar door sponsoren. Het verhaal van Didas was wel heftig en veel van ons werden er wel emotioneel van.

Je beseft op dat moment echt hoe goed wij het hier in Nederland hebben, en hoe blij wij moeten zijn met onze familie en de kans om gewoon naar school te kunnen gaan. Didas vroeg ons ook om te sponsoren. Het is alleen zo dat je een kind kan sponsoren voor een bepaald bedrag per maand, zodat dat kind dan naar school kan. We vonden het allemaal wel moeilijk, want we wilde heel graag helpen, maar liever alle kinderen, dan eentje. We hebben daarom afgesproken om hierover later te beslissen. Het zou eigenlijk een rustdag zijn, maar het is uiteindelijk een hele indrukwekkende en bijzondere dag geweest.