In het weekend dat we bij Lake Bunyonyi waren kwamen we erachter dat er een weeshuis in de buurt was. Dit leek ons erg interessant en we zijn hier heen gegaan. Hier hebben we ook zeker geen spijt van gekregen! Toen we door het rieten hek bij het weeshuis heenliepen, zagen we misschien wel zestig kinderen ongeveer zeven jaar oud op ons af komen rennen. Ze pakten ons bij de hand of knuffelden ons. En lieten ons niet meer los tot de oprichter riep dat ze in een cirkel moesten komen staan. In deze cirkel gingen ze allemaal liedjes voor ons zingen en ze gingen dansen. Dit was super leuk om te zien aangezien al deze kinderen goed konden zingen en dansen en er ook nog eens veel plezier aan beleefden.
Na het zingen en dansen gingen we naar een soort klaslokaal. Hier vertelde Didas, de oprichter, zijn verhaal over hoe hij als wees van armoede was gered door een Engelsman. Hij vond dat hij terug moest naar waar hij vandaan kwam om daar ook anderen te helpen. Dit was een ontroerend verhaal, later werd besloten dat we geld van onze sponsoracties aan dit goede doel geven.
De dag erna gingen we een kijkje nemen bij het zelf opgerichte schooltje van Didas. Dit was een redelijk mooi gebouw, met een aantal kamers erin. Er was een slaapkamer waarin 24 kinderen slapen. Ook waren er klaslokalen buiten, deze waren afgezet met dunne houten planken en er waren geen ramen of stevige muren. Door deze dingen kon je wel goed zien dat hier veel armoede was en dat veel mensen in Uganda geld goed kunnen gebruiken.