Wat was dit een onwijze ervaring! De laatste weken voor mijn terugkeer is er onwijs veel gebeurd wat ik voor geen goud had willen missen. Even terugblikken dus!

Where to start?!
Na mijn laatste blog braken er nog 2 korte weken aan van werk in het project, tijdens welk we onze ups en downs hebben gehad. De ene keer geen kids en de andere keer stonden er opeens 15 voor onze neus. Waar het aan lag....? We denken de regen en het lezen van de koran op vrijdag. Helaas was onze laatste dag een vrijdag met veel regen. Je raadt het dus al.. Dik balen en een beetje een gevoel van falen, maar als ik terugkijk op die 6 weken kan ik toch best trots zijn. Ik heb het naar m'n zin gehad met de kids en hoop dat ik toch iets voor ze heb kunnen betekenen. Hoewel ik toch wel erg bang ben dat 6 weken niet lang genoeg was en het liefst had ik er wel een paar mee willen nemen.

De laatste week er nog wel achter gekomen wat een verknipte buurt het toch is. Kids van 9 en 10 die de hele tijd woorden als 'vagina', 'porno', en 'penis' zeiden. Net zoals dat ze onze lege flesjes gingen jatten. Geen probleem, maar wel een beetje vreemd. Tenslotte hebben we zelfs nog meerdere honden opgehangen zien worden. Dan sta je toch wel een beetje met je mond vol tanden.

Maar ach, je went eraan. Net zoals gebroken nachten met ratten die graag door ons provisorisch gefixte dak willen komen. Gelukkig hebben we ook nog 2 heerlijke weekendjes gehad. Een keertje naar Solo/Surakarta geweest, waar we prachtige tempels boven op de berg hebben aanschouwd, mooie watervallen hebben gezien en zelfs een aantal wilde apen!
Het andere weekendje zijn we naar Magelang geweest. Vanaf 4 uur 's nachts met een chauffeur op pad geweest om een prachtige zonsopgang te zien, een 'on top of the world' momentje te beleven, raften en tenslotte bij een waterval naar beneden vallen, omdat ik een mooie foto wilde maken. Resultaat: een gapend gat in m'n ringvinger. Na een heleboel pillen en meerdere bezoekjes aan het ziekenhuis heb ik er gelukkig alleen een mooi litteken aan over gehouden.

De 21e was het tijd om afscheid te nemen van andere vrijwilligers en medewerkers van IIWC, onze organisatie. Keukenprinsesjes als we zijn hebben we heel de middag in de keuken gestaan om pannenkoeken en wentelteefjes te bakken, die we met zo'n 20 man hebben opgegeten. Super gezellig, waarbij ook de nodige spelletjes uit verschillende culturen gespeeld werden. Rond een uurtje of 1 zijn we met een aantal nog naar een club gereden. Onze eerste keer stappen in Indonesië! Bij aankomst bleek alleen dat we moesten betalen en toen kregen een paar Duitse meisjes het een beetje in hun bol. Die vonden het niet nodig om te betalen, omdat we 'boleh' (buitenlanders) zijn. (Sommigen krijgen hier grootheidswaanzin, omdat blanken hier veel aanzien hebben en iedereen met je op de foto wil). Hier kwamen ze er alleen niet mee weg en zijn Merel en ik met z'n 2 overgebleven. Een geslaagde avond met een heleboel aandacht. Ik had bijna medelijden met de Indonesische meisjes. Alle mannen werden voor hun neus weggekaapt, haha.

De 23e was het dan uiteindelijk zover. Na 6 weken was het ein-de-lijk weer tijd om m'n vriendje te zien! En dat in Yogyakarta, waar we 2 dagen bij z'n broertje zouden blijven. Het herzien verliep niet helemaal op de romantische manier, lees in slow-motion elkaar in de armen vliegen, zoals je altijd in films ziet. Marnix (z'n broertje) en ik waren namelijk te laat op het vliegveld.... Tja, al echt geïntegreerd in het Indonesische leven.

2 dagen met z'n 3 rondgetourd op de scooter, zoals een echte Indo betaamt. Wat een chaos is dat verkeer, maar zelf rijden is toch een stuk minder eng dan achterop! Natuurlijk was het ook kerst, dus hebben we op kerstavond met z'n 3 + huisgenoten en een oom een viergangenmaaltijd genuttigd in het 'beste' restaurant van Yogyakarta. En dat voor 21 euro. Eerste Kerstdag hebben we ons getrakteerd op een diner in een 5-sterrenhotel en een drankje in de skylounge. Geen geld voor Nederlandse begrippen, maar een fortuin voor de meeste Indonesiërs.

Tweede Kerstdag was het tijd om samen op onze driedaagse rondreis te vertrekken naar Bali via Mount Bromo en Mount Ijen. Er stond ons een 14-uur durende busreis te wachten naar Bromo... In een krakkemikkig busje zonder airco. Wat een taferelen onderweg gezien, vooral onze driver die iedereen op een haar na miste. Ik was blij dat ik na 14 uur nog in leven was. Onderweg moesten we opeens stoppen om van busje te wisselen en onze tickets te laten zien. Oh, en om nog wat even geld bij te leggen voor het huren van een jeep. Ik vertrouwde die mannetjes voor geen cent. Maar goed, je moet het hier allemaal maar over je heen laten komen en ze weten je altijd te vinden op het moment dat je op je slechtst bent (lees: onwijs moeeee!). Na nog 1,5 uur in de bus kwamen we op onze bestemming aan. Een super schattig hotelletje met een prachtig uitzicht. Helaas was ons verblijf maar van korte duur. Na 4 uurtjes slaap was het tijd om weg te gaan voor de zonsopgang!
In een jeepje naar een uitzichtpunt. Met ons hadden zo'n 200 anderen dat briljante plan, maar het was het meer dan waard. Wat een fan-tas-tisch uitzicht om de zon te zien opkomen met op de achtergrond bergen, een maanlandschap en een vulkaan. Niet te beschrijven!
Vervolgens zijn we ook nog de vulkaan opgeklommen. Halverwege verblijdde hij ons al met een warm welkom, de geur van zwavel. Wat was ik jaloers op de mensen die een mondkapje bij zich hadden! Maar toch wel tof om te zeggen dat je op een (nog actieve) vulkaan hebt gestaan.

Rond 10 uur zijn we weer gaan rijden, maar nu naar Mount Ijen. Daar verbleven we in een soort compound waar we 's avonds van onze driver moesten kiezen voor het eten. De keuze was eten of niet eten, haha.
Ook dit keer weer om 3 uur opgestaan om de vulkaan te beklimmen. Dat was nog een pittig tochtje van een uur de berg op. En dat doen ze hier ook met tachtig kilo op hun rug. 2 mandjes vol met zwavel lopen ze zo naar beneden. En dan halen ze ons nog in ook, dikke respect. Het tochtje was het wel meer dan waard. Wat een uitzicht weer en wat een vulkaan met felblauw water in de krater.

Tenslotte zijn we naar Bali gereden. En toen was iedereen toch wel een beetje heel erg klaar met Indonesië. Dik, dik afgezet. Het gaat om euro's, maar als je 125.000 rupiah betaald voor de overgang plus een bus, die bij elkaar maar 30.000 rupiah zijn, voel je je toch wel even belazerd. Vooral als je in de lokale transportbus wordt gezet, wat een afzien. Gelukkig kan het altijd erger: een Japanner die voor de trip meer dan 1,5 keer zoveel als wij hadden betaald en een stel Tsjechen die heel de tijd in het busje hebben moeten slapen..

Toen we echter waren aangekomen in onze villa verdwenen al onze frustraties als sneeuw voor de zon. Prachtig! 's avonds tijdens ons diner wel even een gevalletje cultuurshock. Zo anders dan Java. De echte toeristische delen van Bali lijken voor geen meter op het Indonesië dat ik had leren kennen. En dan van 6 weken in je kloffie lopen naar vrouwen die er tot in de puntjes verzorgd bijlopen is toch wel even slikken, net zoals de 'torenhoge' prijzen in vergelijking met Java. 100.000 rupiah voor een maaltijd i.p.v. 5.000.

De volgende dag met Marnix erbij een driver gehuurd om te snorkelen, wat tempels te bekijken en even te genieten van het strand om de dag tenslotte af te sluiten met een diner op het strand met als uitzicht de ondergaande zon! Prachtig, hoewel... Daar dachten we de volgende dag wel anders over toen ons visje toch niet zo goed bereid was als we dachten. Er was niks dat we binnen hielden en op een massage na hebben we heel de dag door geslapen. Een domper, maar de 31e zijn we samen toch weer op pad gegaan met een driver. Tempels, ricefields, en monkey forest en traditionele dansen. Een heerlijke dagje, maar voor alles moesten we wel de tijd nemen en alles kostte veel energie.
Aangezien we 's avonds dus een beetje uitgeteld waren en het wel heeeeel hard begon te regenen (andere gasten van de villa waren bang dat ze hun scooter zouden verzuipen), hebben we besloten om van het vuurwerk te genieten vanaf de villa. Een rustig en relaxt begin van het nieuwe jaar dus!

1 januari zijn we naar Jakarta gevlogen, zodat we 2 januari nog een volle dag daar zouden hebben voordat we weer terug naar huis moesten. Wat een stad is dat zeg! Er zijn hele mooie stukken, maar over het algemeen is het een bizar vieze stad. Echt frisse lucht bestaat daar niet meer. Wel tof om nog een stukje te zien van de tijd dat de Nederlanders er zaten en ook gaaf om een kathedraal tegenover de op 3 na grootste moskee ter wereld te zien staan. Het kan dus wel!!
Maar na een hele dag door deze stad te hebben gelopen snap ik wel waarom het economisch nog steeds niet zo goed gaat met het land. Het openbaar vervoer is een drama, voor alles moet je een heleboel geduld hebben, ze zijn super corrupt en als toerist wordt je overal keihard afgezet. Weer een kleine cultuurshock dus. Mijn gevoel ging dan ook van frustratie en boosheid, naar teleurstelling, naar medelijden. Ze kunnen het wel, maar er moet gewoon nog zoveel gebeuren in het land.

In de nacht van 2 op 3 januari begonnen we op onze terugreis via een stop op Dubai. Zo niet te vergelijken met Indonesie of Nederland. 14-baanswegen, geen auto kleiner dan een bmw 3-serie en onwijs veel moderne hoogbouw met daarachter zover je kijkt zand en woestijn. We zijn daar ook nog in de hoogste toren ter wereld geweest, Burj Khalifa van 800 meter. In 1 minuut naar de 124e etage, tof! Een toffe stad om een keer te zijn geweest, maar voor een vakantie van 2 weken hoef je hier niet echt snel heen. Het voornaamste wat je kan doen is héél veel geld uitgeven aan dure merken in het grootste winkelcentrum ter wereld, op je jacht varen en naar het strand of een park!

En nu weer terug in Nederland. Ik kan zeggen dat ik weer een ervaring rijker ben en dat ik kan terugkijken op een geweldige tijd. En ook hier is het stiekem weer een beetje een cultuurshock. Het is bizar hoe gestructureerd en planmatig alles hier gaat. We zitten in een rush en er is vaak geen tijd voor spontane dingen. Ontwikkelingslanden kunnen dus niet alleen iets van ons leren, maar wij zeker ook iets van hun. Hoewel ik stiekem toch wel een beetje blij ben dat iedereen hier altijd netjes op tijd is. Nu is het nog even een beetje bijkomen, voordat ik mag gaan beginnen met afstuderen!

Bedankt allemaal voor het lezen van m'n blog!
Liefs,
Maaike