Vanochtend na het ontbijt was er een vervelend incident in de groep... dat was erg jammer. Maar daarna gingen we weer aan het werk. We gingen een huis bouwen. Dat houdt in: modder maken en dit goed mengen door erin te stampen, en deze modder als een soort klei tegen het huis gooien. Vooral het stampen was heel zwaar. We gingen later dan geplant weer terug naar de kerk. We stapten met blote voeten in de bus, want we kregen onze voeten niet goed en ook niet bepaald pijnloos schoon. Als je al een klein stukje modder van je onderbeen haalde, voelde dat als tape...
Dus eenmaal bij de kerk maakten we onze voeten met water schoon.
's Middags gingen we debatteren over wat beter is: het leven in een dorp of het leven in een stad. Wij vertegenwoordigden het stadsleven en we hebben verloren... Zij hadden nou eenmaal betere argumenten. Verder hebben we een hoop vrije tijd gehad.
Ook was Kim nog langs geweest, en hebben we het gehad over de afgelopen dagen. Zo ook over het weeshuis bij Lake Bunyonyi. Ze heeft alles goed uitgelegd, en dat je als je een kind wil sponsoren dat minstens 10 jaar moet doen, omdat dat kind anders gewoon weer van school moet als jij stopt met sponsoren, en dat is verschrikkelijk voor dat kind zelf. En één kind sponsoren doe je voor 1 dollar per dag, dus 365 dollar per jaar, en dat is ongeveer 300 euro. Dat 10 jaar lang is erg veel, vind ik. En dat project werkt niet samen met worldmapping of be more, dus je weet niet zeker of je het kunt vertrouwen. En als het project geen info over de ontwikkeling over het kind meer naar je stuurt, kun je dus niets meer, want je kunt worldmapping er niet voor aansprakelijk stellen. Het is dus heel dubbel, want je wilt die kinderen wél heel graag helpen.
's Avonds hebben we nog een spel gedaan, maar eerst nog even geëvalueerd over de dag.