Zo achteraf vraag ik me ook af hoe dit allemaal in 3 dagen heeft gepast, maar goed. Overdag zijn we in de weer op het project, dus in de vrije tijd doen we ons best nog zo veel mogelijk van de stad te zien. Het is te gevaarlijk om op eigen houtje het hek te verlaten, maar via Be more zijn er genoeg dingen te regelen.

Zulu cooking
Maandagavond vertrok de rest zoals gewoonlijk naar Galleria voor de boodschappen. Ditmaal bleef ik alleen achter, niet veel later zou ik namelijk opgehaald worden voor een cursus zulu koken. Dit gebeurd gewoon bij mensen thuis, blanke mensen, in een vrij luxe keuken. D. Is onze chefkok, zij woont in het township dichtbij. Door deze cursussen naast haar gewone werk te geven kan haar slimste kind naar school.

We zijn met 4 vrijwilligers, dus een gezellig klein groepje. We eten chakalaka, dat is deegbrood met een wortelprutje. En kip uit een echte stoofpot. Daarna maken we tutu, maispap, heel saai. Dat is zo ongeveer het goedkoopste eten wat je kunt maken hier. 's Ochtend als pap, 's avonds als rijst. Gelukkig hebben wij er een lekker tomaten sausje bij! Het toetje bestaat uit een melktaartje en een ananas-drankje, ook weer deels gemaakt van maispoeder.

Durban by night
Ros en de andere medewerkers op het project zijn er nooit blij mee als de vrijwilligers vertrekken voor Durban by night. De politieagent Martin neemt je namelijk in de auto mee door het centrum van Durban. Heel bizar om te zien hoe de problemen in de stad worden verstopt voor de toeristen. We rijden langs de daklozen, prostituees, shacks en verdacht veel kappers en telecom winkels, panden die vooral voor drugshandel gebruikt worden. De stad heeft vooral te kampen met problemen door de criminele netwerken van buitenlandse Afrikanen. De politie bestempeld dit gebied dan ook als 'Nigeria.'.

Op de 3 veilige plekken in Durban krijgen we de kans even onze benen te strekken. Dit zijn het populaire Florida road, vol nachtclubs en security, het casino en het voetbal stadion. Vreselijk hoeveel geld er wordt uitgegeven aan een stadion, hoe het nu al aan het vervallen is en in welke omstandigheden de ex-bewoners nu leven. Met 7 à 8 man in een kamer van een zogenaamd government house, zonder water of stroom.

En dat allemaal in het donker, de elektriciteit van straatlantaarns wordt namelijk afgetapt. We hebben een echte african experience, want we moeten allemaal plassen maar er is geen toilet, hebben dorst en zitten zonder water, zien zowel een gangfight als een auto-ongeluk, maar zijn toch tevreden.

Vrijwilligers dag
Woensdag was het vrijwilligersdag. Op deze dag gaan alle vrijwilligers die deze maand zijn aangekomen samen bij de verschillende projecten langs. We begonnen bij de Farm, een project ongeveer 45 minuten buiten Durban. Dit weeshuis lijkt volgens Peter op Palm Tree van 10 jaar geleden. Dan zie je toch wel heel goed wat de vrijwilligers hier hebben kunnen betekenen.

Dan gaan we naar iCare, een project speciaal ontwikkelt voor straatkinderen. ICare bestaat uit 3 fasen. Wanneer een kind gedurende een bepaalde periode regelmatig in het hope center, de eerste fase, komt, mag het door naar fase 2. Dit is het rehab center, de locatie waar we zijn wezen kijken. Drugs is een groot probleem onder de jongeren die op straat leven. Na 3 maanden afkicken zijn ze dannklaar voor de afsluitende fase, de family homes. Een huismoeder of vader vormt de basis voor een nieuw gezin, zodat de kinderen zo normaal mogelijk kunnen opgroeien.

Wij waren het volgende project. Iedereen was reuze enthousiast, behalve over de stinkhonden en de buitendouches, net als wij eigenlijk. Al ons knutselwerk was absoluut niet voor niets en het hele Arts & Craft lokaal werd leeggekocht, heel leuk voor onze kinderen!

Vervolgens reden we naar Bobbi bear. In dit centrum worden verwaarloosde, mishandelde of misbruikte kinderen opgevangen. De vrijwilligers begeleiden de kinderen gedurende het hele proces. Van het politiebureau naar het ziekenhuis en uiteindelijk hopelijk naar de rechtbank om de dader te berechten. Hierbij staat een knuffelbeer centraal, deze helpt de kinderen om duidelijk te maken wat hen is aangedaan. Deze beer is sinds een paar jaar geldig als bewijs in rechtzaken en dus van grote hulp bij het vinden en veroordelen van daders. Een heel bijzonder project en allemaal hele heftige verhalen.

We sloten af bij Mother of Peace, eigenlijk een dorpje van zichzelf. Op dit project wonen 80 kinderen, allemaal in huisje met een huismoeder. Op het terrein zijn onder andere een school, kerk en voetbalveld.
Ook hoorden we hier het verhaal over het project Khanya hospice. De caregivers en vrijwilligers van daar zoeken terminale of ernstig zieke mensen thuis op. Ze brengen de medicatie, kennis over het verzorgen van zieken voor de familie, wat voedsel en natuurlijk de aandacht naar deze arme en afgelegen gebieden.

De overige projecten van Be More die in Durban lopen zijn Let us work en Wentworth, maar dezen waren helaas niet bezet.
Heel bijzonder om het netwerk van zo'n kleine organisatie in zo'n enorme stad te zien, en hoe verschillend de projecten zijn. Maar hoe doelgericht ze hier allemaal hulp bieden. En leuk hoe trots alle vrijwilligers zijn op hun 'eigen project', wij absoluut ook!