Het weeshuis, Judah Mohama en een Ghanees tripje

Het heeft even geduurd, maar hier ben ik weer! =D

Het feestje vrijdag (18 oktober) is zeer geslaagd. Na het avondeten gaan we naar Sparkles (een soort cafe) waar een Afrikaanse dansvoorstelling is. Prachtig! Hoe die mensen hier hun lichaam kunnen bewegen, ongelooflijk! Daar zijn wij maar harken bij haha. Wanneer de dansvoorstelling is afgelopen gaan we naar Gidipass: dancing on the rooftop! Hoe vet is het om boven op een dak te feesten! We gaan lekker in een hoekje staan zodat we niet teveel worden lastig gevallen. Ik klets met een jongen die m'n vriend wil zijn, en die net als elke andere Ghanees allemaal diepe gedachtes over het leven heeft. Hij leert me dat als ik met mijn moeder en mijn man voor een ravijn sta, en iemand moet kiezen die erin moet vallen, ik mijn moeder moet kiezen zodat ik me met mijn man kan voortplanten. En wanneer mijn man mijn vader heeft vermoord, maar ik kom daar pas achter als ik met hem ben getrouwd, moet ik niet scheiden maar mijn man vergeven. Oke, bedankt voor de goede tips! (= Na deze inspirende gesprekken gaan we tegen 2:30 met de taxi naar huis. Met z'n 8'en in de taxi (past perfect!) crossen Loes en ik heel Tamale rond omdat wij het verste weg wonen. Ach, zo zie je nog wat van de omgeving!

zondag, 20 oktober.
Vandaag gaan Loes en ik mee naar de kerk! Terwijl iedereen in zijn mooiste jurken rondloopt, voelen wij ons maar slonzig in onze wijde broeken en hemdjes. De dienst duurt 3 uur, maar is wel leuk om mee te maken. De preken kunnen we niet volgen maar gelukkig wordt er ook op z'n Afrikaans gezongen (waarbij er af en toe een vrouw keihard gilt, dat is iets minder mooi) en gedanst. 3 keer moet iedereen naar voren komen om een donatie te geven. Maar terwijl ik wel steeds braaf geld geef, maar ik niet naar voren komen wanneer er hosti's (stukje brood dat je van de priester krijgt) uitgedeeld worden, omdat ik niet gedoopt ben en dus geen kind van God ben. Nouja zeg!
Vanaf het begin af aan is er een meisje naast me komen zitten dat, echt waar, wat weg heeft van aapje. Niet alle Afrikaanse kinderen zijn dus mooi! Ze zit de hele tijd aan me en als ik tegen haar zeg dat ze naast me mag zitten maar me liever niet aan mag raken wegens de warmte, knikt ze, maar af en toe gaat er toch een vinger naar mijn arm, mn haar, of mn broek, waarbij ze wat oenig naar me lacht. =p

Maandag, 21 oktober.
Vandaag begin ik eindelijk bij het weeshuis! Ik ben behoorlijk zenuwachtig, omdat ik niet veel positieve verhalen heb gehoord. Maar het valt gelukkig reuze mee!
Ondertussen ben ik er nu 2 weken geweest, en ik zou even vertellen hoe het er daar zo'n beetje aan toegaat.
Een ochtenddienst begint tussen 7 uur, half 8. De kinderen hebben meestal dan net gegeten en dan moeten de kleinste kinderen naar de pot (een bank met allemaal gaten, waar ze allemaal op moeten gaan zitten. Meestal willen ze dat niet en lopen ze gewoon met hun blote kont rond, waarbij ze elkaar van de pot trekken of wat janken). De oudere kinderen krijgen hun schoonuniformpie aan en gaan naar school. Dat schooluniform aan doen viel in het begin nog niet mee: want wie moet een jurkje aan en wie een broek?! Ze hebben allemaal kort haar, de meisjes dragen in het weeshuis niet allemaal oorbellen, en aan het gezicht kan je het ook echt niet altijd zien! Gelukkig wijzen ze zelf meestal wel aan wat ze aan moeten. Als de oudste kinderen naar school zijn, mogen de kleinste kindjes van de pot af. Die krijgen dan een luier om (eerst worden de billen afgeveegd met een doekje, en dat doekje is voor iedereen hetzelfde. Dat is dus behoorlijk goor als je bij de laatste kinderen bent, maargoed!) en je trekt ze willekeurige kleren aan. Echt willekeurig: een jochie liep laatst in een roze jurkje rond, en een ander kereltje had een broekpakje aan die veel te klein was waardoor z'n luier eronderuit piepte. Wanneer iedereen is aangekleed gaan we meestal naar buiten. Daar staan 6 schommels, een wipwap en een glijbaan, dus daar kunnen ze zich meestal wel vermaken! Samen spelen kunnen ze alleen niet echt goed: ze geven elkaar graag een ram of een schop en pakken echt alles van elkaar af. Tegen 10 uur komen de kinderen van de basisschool meestal naar buiten voor een uur pauze, en dan pakken ze het speelgoed van de kleintjes af (en er is al zo weinig) of ze gebruiken de kleintjes als speelgoed. Laatst gingen ze met een baby de kruiwagenloop doen terwijl dat meisje huilde als een gek. Zielig! We hebben onze handen dus vol aan het bewaren van de goede vrede. =p Tegen 12 uur gaan we weer naar binnen en dan krijgen ze een lunch, en daarna gaan de kleintjes slapen.
Bij een middagdienst kom je tegen 1 uur, half 2. In de middag zitten we ook buiten, waarbij de grote kinderen ook mee spelen. En dan tegen een uur of 4 wordt iedereen in bad gedaan (ook een hele opgave!).
De meeste kindjes zijn erg lief en suuuper schattig, al zitten er ook een aantal krengen tussen. Maar dat maakt het leuk he! Wat wel erg opvalt is dat de meeste kinderen niet kunnen praten, ook al zijn ze een jaar of 3,4. Ze kreunen alleen maar wat en roepen ' eh eh uuuuhh eh'. Dat is echt wel heel sneu, want als je nu nog niet goed kan praten hoe gaat dat dan ooit verder?! Ook is er een jochie van bijna 4 dat niet wil lopen. Hij is altijd heel slap, en als hij moet lopen laat hij zich vaak vallen en wil aan zijn arm mee getrokken worden. Ik vraag me soms echt af wat er met hem aan de hand is. Ook komt hij niet voor zichzelf op, en dat is echt wel nodig als iedereen hele tijd alles van je afpakt, waardoor hij meer aan het huilen is om de spullen die die kwijt is dan dat ie aan het spelen is. Zielig!
Ik werk in het weeshuis samen met 3 Duitse vrijwilligsters en 1 Belgisch meisje. Erg gezellig, maar wel druk! Als er 2 anderen ook een ochtenddienst hebben, zijn we gewoon met 3 vrijwilligers op 8 kinderen en dat is best veel. Daarom heb ik besloten er ook een ander project bij te doen: het Judah Mohama project!

Afgelopen donderdag ben ik, samen met Loes, bij dit project begonnen. Het is een project voor 'probleemmeisjes': ze hebben in de prostitutie gewerkt of zijn drugsverslaafd geweest. Bij dit project worden ze opgeleid tot naaister. Er is 1 lerares die ze het naaien leert, en als vrijwilliger moeten wij ze Engels en rekenen leren. Want ook al hebben hier heel veel mensen een winkel zonder dat ze kunnen rekenen, het is toch best handig als je zelf weet hoeveel het wisselgeld is, en je klant dat niet hoeft uit te rekenen! De man die dit project heeft opgezet vertelt ons dat de meisjes hier weer een toekomst krijgen, ook al hebben ze alles verloren. Hoe mooi is dat! Ik had eerst als plan om hier donderdag en vrijdag te werken, maar heb nu besloten om hier 3 dagen te werken in het weeshuis 2 dagen, omdat we bij het Judah Mohama project ons meer nodig hebben!
Wanneer we donderdag bij het project aankomen is er geen lerares of iets, dus moeten we zelf maar beginnen. Een van de meisjes vertelt ons dat ze eerst een toets moeten doen zodat wij de groep onder kunnen verdelen naar niveau. We bedenken dus maar wat sommetjes en schrijven wat vragen op (wat is je naam, hoe oud ben je, wat is je lievelingseten). Het is al snel duidelijk dat sommige meisjes totaal niet kunnen lezen, want ze komen bij ons en gokken maar wat wanneer ze de woorden moeten spellen. Wanneer ik aan een meisje vraag wat haar leeftijd is, kijkt ze me wijfelend aan en zegt ' 3?'. Ze ziet er uit als minstens 10 dus het is duidelijk dat haar begrip van leefijd/getallen nog niet erg aanwezig is!
Orde houden en de meisjes zelf aan hun sommen houden is wat moeilijker dan gedacht, maar we zijn hier om te leren!
Na de toets gaan Loes en ik de materialenkast opruimen (ze hebben best wat boekjes en spelletjes, erg fijn!) en dan zijn we weer vrij.

Gisteren hebben we met de meisjes eerst naamkaartjes gemaakt. Ik had stickers mee genomen, wat iedereen erg leuk vond (ook al zijn sommigen al 18 jaar oud!). Dat iedereen 1 sticker mocht, was erg lastig voor ze om te begrijpen, want ook hier onstond er bijna een gevecht. Maar volhardend als ik ben haalde ik bij iedereen de tweede en derde stickers gewoon van het papiertje af waardoor uiteindelijk iedereen 1 sticker had. =p Hierna deden we nog wat potjes Bingo (vinden ze erg leuk!) en daarna renden alle meisjes ineens weg, want ze gingen achterop de tractor met z'n allen water halen.

Dit was het wat betreft de projecten. Ik zou nu even weer terugkeren naar mn dagboekkie!

Vrijdag, 25 oktober.
Vandaag duurt mn ochtenddienst maar tot 12 uur, want we gaan dit weekend een tripje doen en moeten om half 2 bij het station zijn! Braaf zitten we daar dus om half 2, maar we mogen daar vervolgens nog fijn 5 uur wachten. Achja, Afrika he! M'n eerste wildplas ervaring is eindelijk een feit (yes): achter een muurtje bevindt zich hier de wc van het station, waar de drollen je tegemoet komen en waar ik ook maar fijn tussen ga hurken. Trots op mezelf! =D
Om half 7 vertrekt de bus eindelijk, en man wat een weg! We waren al gewaarschuwd dat de weg niet al te best zou zijn, en dat heeft niemand overdreven! De weg heeft echt duizend hobbels en diepe kuilen waar we over heen scheuren. De bust host van links naar rechts en remt alleen af als het echt niet anders kan. Genieten! We hebben geen avondeten gehad en leven daarom maar op koekjes en pringels. Wanneer we tegen 10 uur in Salaga aankomen zitten we ons een beetje af te vragen hoe we ooit bij onze lodge moeten komen. We vragen het aan wat mannen en zij willen ons wel brengen! Met z'n 7'en mogen we achterin een bak van een motor plaatsnemen. Hij moet even wat aangedwud worden, maar dan broezen we over de weg! Geniaal!
Bij de lodge aangekomen moeten de kamers nog even klaargemaakt worden, maar wij kunnen buiten lekker op het binnenplaatsje chillen, waarbij we worden vergezeld door een rare dronken stotterende man die ons allemaal verhalen wil vertellen, maar die wij niet begrijpen.

Zaterdag 26 oktober.
We staan al om 5.30 op, want we willen een tochtje maken met de ferryboot! Met de trotro (een soort bus) moeten wij naar het plaatsje varen waarvan de ferry vertrekt. De trotro is een behoorlijk krakkemikkig ding: het dak zit los, de voorruit zit los, en ook de stoelen kraken gevaarlijk. De weg is nog slechter dan de weg van Tamale naar Salaga, en af en toe helt de trotro enorm naar links of rechts waardoor ik denk dat we omvallen. Ik ben blij als we na anderhalfuur levend bij de boot aankomen!
Het boottochtje is genieten, en het is leuk om eens een ander deel van Ghana te zijn. Het plaatsje waar de boot stopt (Yeji) is erg leuk. Sommige mensen hier hebben nog nooit een blanke gezien! We zoeken eerst een tentje om wat te eten, maar alles is zowat dicht. Dan vinden we een plekje waar we 3 borden rijst kunnen delen met z'n 7'en. Prima! De mensen hebben hier nog nooit zoveel gasten gehad geloof ik!
Wanneer een paar van ons hierna gaan zwemmen, komen er allemaal mensen op het strand staan. Een man roept eerst nog ' stopstopstop!!!! het is daar gevaarlijk!' Wij denken dat er krokodillen of iets zitten, maar hij zegt dat het daar erg diep is. Haha, lief dat u ons waarschuwt maar wij kunnen gewoon zwemmen!
Wanneer we op het strand zitten staan er ook allemaal kinderen van een afstandje naar ons te kijken. We besluiten om ze een snoepje te geven, en er onstaat een heel gevecht! Op een gegeven moment rent zelfs een volwassen vent met de zak weg! Ongelooflijk!
De terugtocht doen we met de snelboot, wat een soort hele grote, diepe roeiboot is met een motortje. Er wordt ons vertelt dat hij om 15.30 vertrekt, maar dat is natuurlijk niet waar, want hij vertrekt pas als hij vol zit! Gelukkig zit ie na een uur vol en dan varen we weer terug.

Zondag 27 oktober.
Vandaag heeft iedereen buikpijn en voelt zich ietwat slecht, waarschijnlijk hebben we gisteren iets verkeerds gegeten. =( Deze buikpijn houdt voor sommigen van ons echt 3 dagen aan, dus is een beetje een jammere afsluiter van het weekend! Maar je moet er wat voor over hebben voor een echt Ghanees tripje he!

Afgelopen week hebben Loes en ik van onze familie trouwens onze Ghanese namen gekregen! Ik heet Awinteme (Gods Gift). Ik heb deze naam gekregen omdat ik heeeeel erg schijn te lijken op de dochter van een zus van ons. Ze noemen ons steeds tweeling! We lachen hetzelfde en gedragen ons hetzelfde. Gisteren hoorde ik alleen dat dat meisje 10 jaar is.. Mmmmmm. =p

Ik heb donderdag ook eindelijk wat puzzles uit mijn tas gehaald. Dat was een groot succes! De zus van 21 ging ook mee doen, en gaf de 2 kinderen een klap dat ze niet mee mochten doen. Eh, voor wie bracht ik die puzzels eigenlijk mee? Nadat zij alle puzzels had gedaan, liet ze gelukkig ook de andere kinderen meedoen. Er kwamen nog 5 buurtkinderen bij en het was erg gezellig!

Nou, dit was het weer zo'n beetje. Vanavond gaan we met een paar van onze zussen op stap, ik ben benieuwd! En morgen gaan we met ze zwemmen. =D Hopelijk verzuipen ze niet!

Liefs uit Tamale!

Follow the author: Mirte_1992
Promotions
verzekering studeren in het buitenland

Ga jij binnenkort studeren in het buitenland?
Regel je zorg- en reisverzekering via JoHo!

Content categories
Comments, Compliments & Kudos

Add new contribution

CAPTCHA
This question is for testing whether or not you are a human visitor and to prevent automated spam submissions.
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.
Access level of this page
  • Public
  • WorldSupporters only
  • JoHo members
  • Private
Statistics
[totalcount]