Dag 27-30 : Mijn (voorlopig) laatste dagen vrijwilligerswerk

Vrijdag 25 oktober

De ochtend in de apotheek heb ik met name besteed aan het schilderen van de laatste schappen. Na het drogen konden we alle doosjes en flesjes weer terugzetten. Ik deed een leuke ontdekking. Daar waar ik de doosjes netjes en overzichtelijk in rijen met een kleine ruimte ertussen weer terug wilde zetten (om verwisseling van medicatie te voorkomen), plaatste de apotheker ze weer net zo leuk door elkaar heen in een onlogische rommelige volgorde. Hij keek me lachend aan en zei zoals vaker: 'This is better, no?' Ik moest me inhouden er niet tegenin te gaan en heb alleen gevraagd waarom hij het beter vond. Hij vertelde dat hij dit zo deed, zodat zijn apotheek voller leek en de mensen onder de indruk zijn van alle doosjes die hij in huis heeft. Ik heb het daarna maar wijs met rust gelaten, omdat dit soort verschillen in denkwijze nooit tot eensgezindheid kunnen leiden.

Er kwamen kinderden langs voor de vaccinaties. Nu is bijna alle ingekochte vloeistof geinjecteerd voor de eerste gift. Ik heb vandaag ook een injectie met diclofenac mogen geven, het voelt toch wel bijzonder dat ik dit hier heb mogen leren.

Anke, Jorrin, Sebastiaan en Ellen hadden besloten om de Nepalese moeder te verrassen met Nederlands eten: bloemkool, sperziebonen, gekookte aardappelen en kip, met tomatensoep en brood vooraf. Ze hadden mij gevraagd mee te koken en te lunchen. Het was een heel grappige ervaring, want je werd je nog meer bewust van het verschil tussen de Nepalese en Nederlandse keuken. De moeder reageerde op de groenten: 'Only boiled? No masala?!' Hier wordt eigenlijk alles gekruid en de groenten drijven meestal in een soort speciale soep.

De namiddag was rustig in de apotheek. Volgens de apotheker zijn er minder mensen omdat het hier steeds kouder aan het worden is. Hij ziet in warmere periodes meer infecties en andere problemen. Toch kwam er aan het eind van de dag een meisje met hele hoge koorts binnen. Het is onvoorstelbaar om te zien hoe flink kinderen zich hier houden terwijl ze zo ziek zijn.

Daarna haastte ik me met Kelly naar een taxi om nog naar Thamel te gaan. We zijn naar een leuke neon-bar (OR2K) gegaan, maar wilden toch al snel weer terug naar de Reggae bar. Hier was weer live muziek, waar we erg van genoten.

Vervolgens zijn we doorgegaan naar Fire club die maar een trap onder de Reggae bar was. We hebben daar de eigenaar van de Reggae bar ontmoet, want Fire Club was van zijn neefje. Hij leerde mij leuke quotes als: 'We love peace, not pieces' en 'Love is my religion'. Hij was een echte ondernemer en had al plannen om een nieuwe bar in Bangkok te openen.

Ook ontmoette ik een Franstalige belg, die hier een vriend gevonden heeft en naar Nepal geemigreerd was. Hij vertelde dat Fire club de enige club was waar homo's met elkaar konden dansen, zonder dat hen iets aangedaan werd.

Ten slotte was er een meisje uit Japan die zich voordeed als een Chinees, omdat ze anders Japan niet meer in zou mogen. Een erg misterieus verhaal, maar wij hopen maar dat ze niet teveel drankjes drinkt en haar mond bij de verkeerde mensen voorbij praat!

Toen we besloten terug te gaan, was dit wel een gek moment. Dit zou mijn laatste avondje zijn in deze bruisende hoofdstad! Gelukkig staat morgen het festival op het programma...

Zaterdag 26 oktober

Vandaag hadden we een vrije dag en deze viel samen met de leukste dag van het Jazzmandu festival. Na een ochtendje bijkomen, gingen we dus op pad met de zusjes uit het gastgezin. We dachten dat het heel leuk was om ze een dagje mee te nemen, omdat ze vaak de hele dag binnen zitten. Toch wisten we niet zo goed of ze het net zo naar hun zin hadden als wij, want Nepalese mensen zijn niet zo uitgesproken. Het festival was op het terrein van Gokarna Resort, een heel mooi hotel waar wij nog wel eens een keer een nachtje zouden willen logeren!

De tuin was prachtig versierd met dromenvangers, dus ik was direct helemaal in mijn element. Toen de muziek startte veranderde dit niet: de jazz muziek paste er helemaal bij en werd hier en daar afgewisseld met reggae en R&B. Er waren artiesten van over de hele wereld en je kon zien dat iedereen zijn eigen stijl met zich meegenomen had.

Helaas werd het al snel koud 's avonds en besloten we weer terug te gaan. De Nepalese meisjes leken hier geen probleem mee te hebben, voor ons gevoel hadden ze toch wat minder met de muziek dan wij. De moeder was op de een of andere manier wel boos geworden op een van de meisjes, maar ons Nepali is nog steeds niet zo best, dus we konden er niet achter komen wat er aan de hand was...

Zondag 27 oktober

Deze morgen werd ik in de apotheek verrast door de komst van een nieuwe vrijwilliger: Ben. Ben is sinds 3 jaar ambulancebroeder in Engeland en heefte een heel andere manier van werken en denken dan ik heb. Erg interessant dus! Hij heeft ook allemaal nieuwe spullen meegenomen die hij normaal ook in de ambulance heeft: een thermomenter waarmee je de temperatuur in het oor kunt meten (een hele snelle methode), een meter waarmee je de hoeveel heid glucose in het bloed kunt meten en een hartslagmeter voor om je vingertop. Alles draait bij hem om het zo snel mogelijk in kaart brengen van de problemen van de patiënt. Erg leuk om mee samen te werken.

De apotheker is alleen wat terughoudend, terwijl ik juist denk dat hij gebruik moet maken van iemand met zulke specifieke kennis. Er kwam opnieuw een patiënt binnen die een tand getrokken moest hebben. Ben en ik griezelden er een beetje van, want de tand zat nog vrij stug vast en werd zonder verdoving getrokken.

Daarna kwam de man met de drain opnieuw binnen. We hebben zijn wond verschoond en alles zag er gelukkig minder ontstoken uit. Ook heb ik vandaag mijn schilderwerk in de apotheek afgemaakt. De apotheek is er een stuk frisser, schoner en georganiseerder van geworden, dus ik kan er met een goed gevoel op terug kijken.

's Avonds waren Kelly en ik uitgenodigd om bij het huis van het gastgezin van Jorrin, Sebastiaan, Ellen en Anke te gaan eten. Dit was absoluut geen straf, want hier krijgen ze heel ander Nepalees eten voorgeschoteld! Het eten leek wel een soort Nepalese rijsttafel in plaats van de dal baht die wij bij ons gastgezin iedere dag 2x geserveerd krijgen.

Het huis staat nu dus bekend als huize 'lekker eten'. Het was ook een vrij vreemde avond, want Sebastiaan zou de dag erna weer terug naar Nederland gaan. Ik heb vaak met hem, Jorrin en Anke gelunched en vrijwel heel mijn orientatieperiode met hem samen gedaan. Daarnaast wist ik ook maar al te goed dat hij een dag voor mij zou vertrekken en dat zijn vertrek ook bijna het einde van mijn avontuur zou betekenen! Genoeg reden om morgen nog extra van mijn laatste dag te genieten!!

Maandag 28 oktober

Kelly en ik hadden de pech dor hetzelfde virus getroffen te worden. Dit betekende voor mij een rustiger programma dan gepland, maar achteraf kijk ik er niet betreurd op terug. Ben ging namelijk met de apotheker op pad om health checkups te doen bij kinderen in weeshuizen, maar daar was ik helaas niet fit genoeg voor.

Ik besloot Jorrin en Anke te gaan helpen met hun activiteitenweek voor hun weeshuis. Ze hadden verschillende Nederlandse spellen voorbereid, maar geen enkel spel werd op z'n Nederlands gespeeld, want de Nepalese kids zijn niet zo van de regels. Ze probeerden er alles aan te doen om te winnen, dus vals spelen is hier geen punt, omdat ze het allemaal doen. Dit moest ik even loslaten!

Toch was het heel leuk om het enthousiasme van de kinderden te zien en met ze mee te spelen. Daarna werden de kinderen weer voor lunch thuisgebracht en had ik een middag vrij.

Kelly voelde zich gelukkig weer wat beter, dus besloten we voor de laatste keer naar Thamel te gaan. We hebben onszelf lekker verwend door een massage te nemen en een beetje te shoppen. Daarna was het weer tijd om terug te gaan voor dal baht bij het gastgezin. We hoorden dat Ben samen met een Oostenrijks koppel zich hard maakte voor de problemen die wij als vrijwilligers bij ons werk tegenkwamen. Ben woont bij de oprichter van Volunteer Society Nepal (VSN), dus heeft nauw contact.

Het is geweldig om te zien hoe iemand anders jouw werk oppakt en je het met een gerust hart achter kan laten. Alles helemaal achter me laten zal ik zeker niet doen, want Ben heeft me beloofd af en toe een e-mail te sturen. Ben zal tijdens zijn maand verblijf erop toezien dat mijn vaccinatieprogramma en gedoneerde spullen goed gebruikt worden. Dit is het einde van het verhaal over mijn vrijwilligerswerk in Nepal.

Ik hoop dat ik jullie een beetje heb kunnen mee laten genieten en een reeël beeld heb kunnen geven van alles wat ik hier heb meegemaakt. Toch hoop ik dat jullie mijn blog in de gaten blijven houden, want helemaal uitgeschreven ben ik nog niet!